chihuahuagucci

Ik heb voorgaande mijn lezing in gedeeltes over de psychoses gedeelt met jullie.Ik ben dit ook op de scholen gaan doen en heb een hele stap gezet en mijn facebook vrienden  de vraag neergelegd wie van jullie wil mijn verhaal lezen dan mail ik het ze toe. dit was een stap maar een doeltreffende stap!wat een mooie reacties wat een overweldigende woorden van respect dapperheid en openheid ik was er stil van. en dat allemaal door jullie mooie reacties samen met die van de school! ik bereik nu mijn prive bestaan van vroeger de mensen waar ik niet voor telde die mij als grijs vlak zagen!DANKJEWEL ALLEMAAL!!

chihuahuagucci

Het gevoel dat de wereld maar door gaat dat iedereen maar door raast en ik zelf stil sta op een en hetzelfde punt mijn huis is mijn plek waar ik leef waar ik werk waar ik meestal alleen ben en me vaal alleen voel anderen werken hebben het druk hebben kinderen gekregen en ik sta stil geen werk geen kinderen maar gelukkig een lieve man alleen voelen in een wereld die draait en draait en waar iedereen naar alles om zich heen graait... mensen mopperen op hun werk op hun drukke bestaan en ik wil wel dat ik zo als hun door kon gaan... maar ik ik slik nu mijn tablet en lig op de bank of in bed

chihuahuagucci

even weer een stukje vanuit eigen leven.Mijn man en ik allebei opgevoed volgens gereformeerde regels trouwden in 2010. prachtige dag die we nooit meer vergeten zullen. helaas vlak daarvoor kwamen we in onzekerheid over de vruchtbaarheid van mijn man.hij heeft al kind een hersentumor gehad aan de hypofyse en is als een wonder daardoor heen mogen komen want in datzelfde ziekenhuis zijn er twee kindjes overleden eraan die tegelijk met hem op de afdeling lagen.tot groot teleurstelling ook van de artsen is toen de gehele hypofyse weg gehaald wat dus betekende dat hormonen niet meer natuurlijk maar via de medicinale weg toegebracht moesten worden.tegenwoordig kan er zoveel en hij leeft als een normaal persoon alleen slik vijf keer per dag tabletten en prik elke avond hormooninjecties en om de twee weken een injectie bij de huisarts. elk half jaar moet hij naar rotterdam voor onderzoek en het gaat super goed gelukkig!nooit is er in al die jaren een arts geweest die uit had gelegd dat er een mogelijk probleem zou zijn bij de vruchtbaarheid waarom is nooit duidelijk geworden tot wij lazen in een nieuwsbrief dat dit dus wel zo zou kunnen zijn. wij zijn daarop naar de artsen gegaan en dit alles werd ons gelijk uit ons hoofd gepraat want met zijn medicatie nu zou er geen probleem moeten zijn het bleef ons toch niet lekker zitten want er worden elke keer foute dingen gedaan en gezegd omdat het eigenlijk niet veel voorkomt zonder hypofyse. vaak is er een reststuk wat nog wel wat doet en is kunnen blijven zitten.na ons trouwen hebben we dan ook de huisarts gevraagd om een test te doen zo gezegd zo gedaan wat een vreselijke spanning om te wachten op de uitslagen toen nog drie weken tijd om die te krijgen...en inderdaad ons gevoel klopte geen enkele beweging zoals ze dat noemen.wij hebben met vele dokters gepraat van dokter het was wel voor de pubertijd dan is toch nog niks ontwikkeld maar altijd werden we met een smoes weggestuurd.en toen wat doen we nu... na veel nadenken kwamen we bij een oude bekende arts terecht en die zei meteen ik weet zeker dat ik een behandeling heb die werkt echt zeker weten! we gaan jou vrouw ook onderzoeken als daar alles oke is stuur ik jullie door naar de afdeling voor vruchtbaarheidproblemen. zo gezegd zo gedaan alles was in orde dus wij konden ons geluk niet op!toen kwam het allemaal snel op gang naast de normale prikken vijf keer per week een extra injectie in zijn been o wat deden ze pijn maar met het vooruitzicht dat het binnen drie maanden werken moest gingen we er vol voor!we zijn gelijk begonnen met ovulatie testen en je gaat het traject in. na drie maanden prikken was de dag aangebroken dat we weer een test kregen. gespannen wachten we af we waren drie maanden lang wekelijks al in het ziekenhuis kenden alle artsen en zusters en waren zeer benieuwd, wat een gewedige tegenvaller nul procent beweging... we waren verdrietig dat mocht maar kom op jongens we geven het nog drie maanden dus zou dan met zes maanden worden.. weer wekelijks alle bezoekjes en na drie maanden weer een onderzoek helaas meneer u zit nog steeds op nul procent beweging we hebben toen ons op moeten rapen om verder te gaan want mijn man werd zieker en zieker door alle rommel en prikken en onderzoeken wat had hij het zwaar en elke keer weer zei hij vol trots en liefde meisje van me ik doe het voor jou... een half jaar al helemaal bont en blauw en ziek ik werd er zelf zo ongelukkig van en toen zei de arts joh geef het nog een jaar... toen braken we allebei dokter een jaar lang nog ziek zijn met hoeveel procent kans nog?? de dokter werd rood en stil ik denk een procent of 10 we zijn zeer verslagen naar huis gegaan en hebben nog een paar weken geprikt tot we elkaar aankeken met de prik klaar in mijn hand ik zei lieverd dit word niet ons hulp hierin ik raak je meer en meer kwijt je bent een totaal ander persoon je kan niet meer lachen je leeft als een zombie je word akelig stil en bent altijd maar ziek toen hebben we huilend samen de madicijnen doorgespoeld en de andere dag gebeld om de behandeling stop te zetten... en dan zegt de arts ja ik snap het wel want ik geef het geen kans maar wil jullie niet zomaar alleen laten... nee dokter dan een jaar langer ziek een relatie beeindigt en twee ongelukkige mensen dat had u dan gekregen. na veel spijt en mooie woorden was dit traject ineens klaar.wat een rare gewaarwording de enige behandeling die moest werken was niet gelukt... alle hoop was nu weg wij zouden samen blijven voor altijd. maar wat een opluchting dat we niet meer hoefden te lijden onder alles en binnen twee maanden was mijn man weer de oude... en hebben wij samen met veel praten huilen en nog eens praten dit hele proces kunnen afsluiten.na een paar jaar nu verder te zijn zijn we heel erg gelukkig hebben we ons levensdoel aan kunnen passen en zijn we een team wat sterker was dan ooit tevoren... tuurlijk de pijn komt vaak terug nu is er weer een kindje wat bij mijn broer binnen twee weken geboren word dan is het allemaal moeilijk maar we hebben elkaar.zelfs zien we soms in hoe rijk het leven kan zijn als je samen bent en het je niet gegeven is om kinderen te krijgen je bent echt samen je kan veel doen maar ook er echt voor elkaar zijn! wij hebben gelukkig dit kunnen verwerken een plekje kunnen geven zoals sommigen dat niet kunnen we leven met plezier en hebben ons eigen geluk gecreert in elkaar.maar de kerkelijke achtergrond maakte het ons zwaar heel zwaar. nog weleens komt de vraag waar blijft jullie kind wanneer vinden jullie het eens tijd worden zouden je niet eens de natuur zijn werk laten gaan ipv niet zwanger te worden... mensen weten niet hoeveel pijn dit ons doet!