Miranda Tabor

Soms zou je willen,  geheel vrij, van al die zorgen af te zijn. Handen diep in de aardse klei. Zonder alom bekende pijn, liggen luieren op de hei. Je vergapen aan een fontein, of, niet zo eenvoudig misschien, vooral dan toch jezelf ontzien. Ben zo moe. Ik ga nog even rusten. Wil naar mijn bedje toe. Ben zo moe, terwijl ik niet veel doe. Dan vlagen mij de lusten. Ben zo moe. Ik ga nog even rusten. Natuurlijk lig ik al in bed. Dus moe waarvan? Heeft het geen zin, verzet. Natuurlijk lig ik al in bed. Houd ik mij groot, nog net. Geef toe aan rusten, is het plan. Natuurlijk lig ik al in bed. Dus moe waarvan?

Miranda Tabor

Onzin is een vertaling van Bullshit. Nou heb je veel onzin op de wereld. Zijn er mensen genoeg te vinden die onzin uitkramen, maar je hebt ook Bullshit mensen, dan heb je het over hufters en klootzakken, krengen, serpenten en etterbakken. Mensen, die je oplichten, naaien, of simpelweg hun werk niet doen.  Zulks tuig van de richel is van alle tijden en niemand verbaasd daar zich over. Toch.....als wij een product kopen, aangifte bij de politie willen doen, aanspraak willen maken op een terechte vergoeding, over willen stappen op een nieuw netwerk, een aannemer inhuren of zorg inhuren, wij verwachten prima behandeld te worden. Waar vraag ik je zitten dan al die misbaksels, vroeg ik mij af?  Eindelijk weet ik daarop het antwoord. Daarvoor heeft onze prachtige maatschappij speciale bullshit banen. Hans heeft hier een mooi prikbord bericht van.    Zen op de zaak, is  grandioos, als titel, de volgende zin verontrust mij meer, maar het artikel is dan weer geheel het lezen waard.        Maak je geen zorgen: 90 procent van alles is toch onzin   Laat ik op Yoors ook nog een praktijkvoorbeeld vinden, uit 2015, waarmee ook weer bewezen is, dat nieuws ook gewoon opnieuw in omloop kan worden gebracht. Waarschijnlijk om ons burgers een beetje te beïnvloeden.  Bullshitjobs, een voorbeeld uit mijn praktijk.... Lees meer Geloof het of niet Lees meer  

Miranda Tabor

  Ik droomde van de wind,      *wond die wakkerde. Niet wetend waar ik mij bevind.      *bevond Volkomen doof en blind.      *blond Ik droomde van de wind.      *wond die jakkerde. Ik droomde van de wind,      *wond die wakkerde. Toch wist ik hoe hij klonk. De halmen stug manshoog. Ik hem mijn aandacht schonk. Toch wist ik hoe hij klonk, dat ik erin verzonk, en hoe het riet dan boog. Toch wist ik hoe hij klonk. De halmen stug manshoog. Zonder het licht, dat voelbaar scheen. Mijn ogen dicht. Zonder het licht, was ik meteen gezwicht. Dan was ik verder heen, zonder het licht.  Dat voelbaar scheen.    Lees meer Schaamte Loos De Groette...

Miranda Tabor

Dong, ding, schelde het plotseling hard over het buitenterrein. Anton schrok zich rot. Hij was helemaal vergeten dat de avonddienst begon. Elke avond werd er, om zeven uur een dienst gehouden en de jongens werden geacht daarbij aanwezig te zijn. Uitzonderingen waren er natuurlijk als je ziek was en daardoor verontschuldigt, maar verder was er geen reden om afwezig te zijn. Hij zette het dus op een sprintje, naar de kapel. Buiten adem kwam hij nog net, voordat de deuren dicht gingen, op tijd aan en glipte snel naar binnen. Een enkele klasgenoot keek hem verbaasd aan toen hij zich opgelucht liet neerploffen op het houten kerkbankje. Een ander draaide abrupt het hoofd, zijn blik stond op onweer. Anton vouwde snel zijn handen en trok een schuldig gezicht, zijn hoofd een beetje scheef houdend. Hopelijk hielp dat, hij wilde immers geen vijanden maken. Na het orgel en de zang, keerde de rust, ook bij Anton een beetje terug. Zijn kloppende hart was gekalmeerd en hij kon weer kalm de situatie overzien. Straks, na de dienst moest hij de zaak toch verder onderzoeken. Misschien kon hij één van de jongens in vertrouwen nemen. In zijn gedachte ging hij het rijtje af en kwam uit bij Martijn. Waarom precies wist hij niet, maar er straalde een soort zekerheid van die jongen uit.   De schim (part 13) Lees meer De schim (part 11) Lees meer De schim (part 1) Lees meer

Miranda Tabor

  Wat een zondag. Ben over moeten stappen op  continue neusbril met zuurstof (luchtfilter).  Deels omdat ik het nodig heb, deels omdat ik niet genoeg zuurstofflessen meer heb en er donderdag pas geleverd kan worden. Ik zie op tegen de komende dagen. Dadelijk in bed van luier verwisselen, omdat uit bed gaan, in de scootmobiel, waar dan de schone luier al in ligt teveel energie en dus zuurstof vraagt.  Al een paar dagen is er weinig wind, hoeveel ramen en deuren ik ook tegen elkaar open zet. Dit heeft ook tot gevolg dat 'slechte lucht' (smog) van het gieren blijft hangen. Dat is dan een nadeel als je in de polder woont. Mijn afspraak bij de longarts voor a.s. dinsdag zal weer moeten worden afgezegd, want ik heb ook geen kleine (transport) zuurstofflesjes.  Het zit dus even niet mee, maar probeer zoveel mogelijk mijn vaste routine aan te houden. Gelukkig geeft die neusbril wel verlichting en hap ik niet meer de hele tijd naar adem, wat ook erg vermoeiend is. Juist op zulke momenten probeer ik mij af te leiden en schrijf ik veel, zoals jullie de afgelopen dagen wel hebben kunnen merken. De vraag hoe lang ik dit nog vol kan (en wil) houden komt dan ook weer bovendrijven. Nou ben ik wel een vechter en wil ik gewoon één keer naar een specialist zijn geweest, om te kijken of er nog mogelijkheden zijn. Er zijn een paar dingen die ik niet helemaal vind kloppen en daar wil ik graag antwoord op. Daarnaast wil ik mij niet op de kop laten zitten door bedrijven (instanties) die dwars zitten, door te laat te leveren, want met voldoende flessen had ik deze maatregelen niet hoeven nemen. Nu ga ik, na het plaatsen van dit blog, mij ertoe zetten om mij te verschonen, zodat ik voor de lunch weer lekker fris erbij zit en daarna even een dutje kan doen, hopelijk, met bril en al.       

Miranda Tabor

Die avond hoorde hij, een raar geluid, als een soort ratel. Hij was nog even een wandelingetje gaan maken, in de hoop wat jongens tegen te komen, die hem misschien verder konden helpen. Dat was niet gelukt. Na het partijtje voetballen was iedereen snel vertrokken. Doelloos had Anton nog een beetje rondgeslenterd, in gedachten verzonken. Toen hij plotseling dus stil bleef staan. Verbaasd keek hij om zich heen. Hij kon, wat hij hoorde, in het geheel niet thuisbrengen. Zou het dan een dier zijn, dat hij helemaal niet kent? Misschien een ratelslang, want die had hij nog nooit gehoord. Zaten er slangen in Dordrecht?  Op de peel kwam je hooguit eens een addertje tegen, maar zelfs dat genoegen had hij nog nooit gehad. Turend in het gras en langs de struiken, ging hij op zoek. Telkens stond hij stil, wachtte tot hij het geluid weer hoorde om er dan zo gericht mogelijk naar toe te lopen. Dat leek hem de beste en snelste methode, om uiteindelijk het raadsel te kunnen oplossen. Hij hoopte maar dat het beest zich niet zou verplaatsen of schrikken. Daarom pakte hij het voorzichtig aan en ging schoorvoetend verder. Ondertussen hield hij toch de omgeving in de gaten en keek hij ook regelmatig omhoog, Je kon nooit weten.   De schim (part 12) Lees meer De schim (part 10) Lees meer De schim (part 1) Lees meer

Miranda Tabor

Het is een mooie dag, weinig wind. Dat is in zeeland redelijk uniek.  Elke ochtend word ik wakker onder luidt tjilpen van vogels en natuurlijk het koeren van duiven.   Alweer wordt achterstallig onderhoud in onze achtertuin gedaan, om hem klaar te maken voor de zomer en terwijl zoon met zijn vriendin buiten de lentelucht opsnuiven, vermaak ik mij binnen met het kijken naar de meest prachtige foto's.  Zij geven mij gedichtenkriebels, die ik niet kan weerstaan. Binnen de kortste keren heb ik weer een foto (graaf) gestrikt op wiens werk ik mijn woorden plak. Het rondeel gedicht, vaak nog favoriet.  Daar komt dan een uitdaging voorbij, die ik niet kan weerstaan, ook al is die foto niet van mij, verdient hij het helemaal. Wat kwettert immers blij, vrolijk en luid.....bijna tot het eind van zijn latijn, zo hees. Een Mees.      Fotograaf: Astrid Hoog Koolmeesje Lees meer     het is lente Lees meer 140w Maart LENTEKRIEBEL Lees meer