Ik ben een geriatrische, jonge moeder, met een gedegen opleiding, maar die door het moederschap en het leven zelf nog wel het meest geleerd heeft (en leert). Had me 25 jaar geleden gevraagd hoe mijn leven eruit zou gaan zien en dit was niet het verhaal van mijn toekomst geweest. Eigenlijk pas vanaf het moment dat ik dingen durfde los te laten, afscheid durfde te nemen van de door de maatschappij opgelegde, gebaande paden, werd ik echt gelukkig. Dit wil niet zeggen dat ik nu constant op een roze wolk loop, de dagelijkse dingen brengen mij ook wel eens van mijn stuk. Het wil ook niet zeggen dat ik een afgezonderd leven leidt, zonder maatschappij om me heen. Het is meer een verworven vrijheid in mijn hoofd: ik kies. Ik kies wat ik doe, hoe ik het doe en wanneer ik het doe. En bovenal: ik zou me geen leven meer weten voor te stellen zonder een vrij laat en vrij onverwacht cadeau, namelijk mijn zoon.