Kort? Kort lukt niet....teveel dingen als je 57 bent...and still counting! Hallo, Ik ben Rachelle en teken en schrijf al vanaf dat ik een pen vast kan houden. Natuurlijk net als iedereen begonnen maar ik begon gewoon wat sneller. Smeekte mijn ouders om me te helpen schrijven en lezen. Nog zoiets...lezen... Zet mij ergens in een hoekje met een goed boek en je hebt geen kind aan me. Dat komt natuurlijk voor de andere Yoors's goed uit want ik supporter wel. Over mijzelf? Ik kan uren kletsen en schrijf net zo weg als ik klets. Wel ietsje langzamer want een tiepmiep ben ik nooit geweest. Ik wilde vroeger absoluut geen typecursus doen in de 1ste van de Middelbare School. Alleen al de argumenten van moederlief... Als het dan met leren toch niet lukt heb je altijd nog een typediploma. Jaja, ik zag mezelf al zitten, met een te bleke snoet tussen 4 muren samen met een stel meiden, rammelen op zo'n ding. Want ja, in mijn tijd waren er typistes... en geen typisten. Geen idee of die er nu wel zijn, op een pc...? Vast wel. Typen zit nu natuurlijk in een computerles. Ook nooit gedaan, ik wilde niets wat ook maar in de verte op een kantoorbaantje leek. Wat ik wilde? Schrijven en of tekenen! Ik wilde de Kunstacademie doen, de School voor Journalistie; of tenminste een universitaire opleiding Nederlands. Niks geen typemachine of pc. Dus met de opmars van de pc bleef ik vreselijk achter. Hoe schrijf ik dit dan? Tja, op een laptop. Uiteindelijk overstag gegaan toen ik na een best wel ernstig ongeluk 3 jaar moest revalideren om weer een stukje op eigen benen te kunnen lopen. Een trucje wat ik meestal alleen vertoon op de mij vertrouwde plaatsen. Op een onbekende of ongelijke ondergrond...echt niet! Niet meer! Ben al een keer bijna finaal in een schap glaswerk gevallen. Ging echt nét goed. Iets anders ging wel om, maar het glas bleef staan. Sindsdien blijf ik buiten de deur lekker op de scoot zitten of zo nodig in een rolstoel. Ach ja, ik loop. Daarmee houdt het dan ook op. Ik ben al blij dat ik zelf de scoot uit de schuur kan halen. O ja, de pc... Revalidatie... We waren altijd met een groepje, ik ben een mensenmens en een dierenmens, dus altijd iets om te kletsen. Jammer voor jullie want ik rammel wel door. Revalidatie... Kastanjehof, Apeldoorn, 2003. Daar kwam ik met mijn kersverse scootmobiel. Ik had vanaf 6 februari 2002 grotendeels op bed gelegen. Alleen dat is al niet bevorderlijk natuurlijk; maar na een gebroken rug had ik genoeg pijn om stil te blijven liggen, ook ná de operatie. Er was me verzekerd dat in ieder geval de pijn weg zou zijn. Nou, niet dus. Dus pijnbestrijding en revalidatie. Mijn jongste zoon was 14 toen het mis ging en ik voelde me zo waardeloos als moeder. De kinderen moesten meer voor mij zorgen dan ik voor hen. Achteraf blijkt dat mantelzorg te heten maar wist ik veel. Achteraf...ja achteraf... Nou ja, ons groepje. Destijds was de serie "The A-Team" een grote hit en ik maakte daar gekscherend "Het K-Team" van. Ik was een dagje weg geweest met een vriend en zag daar ergens, een stel kaarten staan. Iets over defensie. Eén team, één taak! Tja en zo ontstond het K-Team. Ik nam een stel kaarten mee en schreef op de achterkant iets over of ze bij het K-Team wilden komen. Eén Team, Eén Taak! Lopen en andere nuttige dingen doen; leren dus, in ons geval. Ik ben nogal een fantast (dit fantaseer ik dan weer niet, hoor) en al kletsend kwam dus het idee van een clubje bij me op. Daar hoorde natuurlijk een eigen weekblaadje bij. Die kwam er. Twee A4-tjes omgevouwen als een tijdschift en dus ook zo geprint. Zelf had ik helemaal geen pc, maar ik mocht op de pc bij die vriend. Die was ook nogal vindingrijk. Hij heeft ondertussen een paar boeken op zijn naam staan en samen brouwden we "Het Kastanjeblad". En ja, natuurlijk heb ik er een paar bewaard. De eerste uitgave ging uiteraard alleen naar ons 5-tal. Anderen die hoorden over "ons" blad, wilden ook een blaadje... Oeps, nu moest er echt gewerkt worden. Ik was uiteraard de hoofdredactrice. LOL. De andere taken waren al snel verdeeld. Het kwam erop neer dat ik eigenlijk alles deed maar ik had wel een redactie. Iedereen had een eigen inbreng en al brainstormend draaide ik echt een leuk blaadje in elkaar; al zeg ik het zelf. Nou ja, gelukkig vond iedereen dat wel. Eén probleem, de distributie. Per post was natuurlijk te duur. Dus, ik bedacht om het blaadje op de tafels in de koffiekamer te leggen. Gevraagd aan Ellen, degene die alle keuken,lunch, diner en koffiezaken regelde. Tja...daar moest meneer de directeur zijn goedkeuring voor geven. Ik als volwassen vrouw, met rode koontjes, naar de directie, wist niet eens dat die er zat... Ik had die man weleens zien lopen, alleen geen idee wie dat was. Een therapeut die ik niet had? Nee, Theo de directeur; ik vergeet het nooit! Eerst langs Wilma, zijn secretaresse. Uitleggen wat de bedoeling was en mijn eerste blaadje overhandigen ter inzage. Ja, ze vond het een leuk idee; maar... ze zou een afspraak voor me maken, want ook zij kon daarover niet beslissen. Op vrijdagmiddag had ik geen therapie, dus dat werd het. Spannend! De hele volgende week kwam ik overal waar ik ging de directeur tegen. Eindelijk vrijdag en na onze bijna standaard luch, een tosti, stond ik bevend bij De Hr. Van Dun voor de deur. De anderen in spanning achterlatend. Ik overhandigde hem mijn "inkijk" exemplaar en hij begon geïnteresseert te lezen. Af en toe zag ik een glimlach verschijnen, een twinkeling in zijn ogen... En hij zei "JA"!!! Alleen twee voorwaarden... Ik moest maar gewoon Theo zeggen en ik voelde me een hele Piet. Verder wilde hij als eerste geïnterviewd worden. Althans in het eerstvolgende weekblaadje, want uiteraard had ik mijn partner in crime daar, al als eerste geïnterviewd. Zo kreeg ik van een andere revalidant een eigen pc! Geen nieuwe, in elkaar geknutseld door zijn schoonzoon die in de pc's en programmeer-toestand zat. Wél helemaal van mij. Ik dus blij...en de kids ook, want er kwam internet! Bijna iedere revalidant kwam daar bijna standaard ook bij een psychiater. De man die mijn leven heeft veranderd! Hij stelde voor om elke week een stukje te schrijven. Hij zei al na de eerste keer, joh, je moet er iets mee doen. Ik zei gekscherend, "Ja, en ik noem het, "Hoe overleef ik mijn leven?"" Mijn vriend opperde ook om te gaan schrijven. Dus heb ik in vrij korte tijd 187 A4-tjes volgetikt. Tja, en alles kommer en kwel...dat wil niemand lezen. Ik was meer dan die vrouw met een gebroken rug. Dat leerde je ook inzien bij de verschillende therapieën. Ga ik nu al die verhalen posten? Was het maar waar. Te vaak noodgedwongen verhuisd en teveel kwijtgeraakt. Van een tosti-ijzer tot al mijn verhalen. In het vorige huis had ik ze nog. Geprint en op DVD. Wil ik jullie vertellen hoe je je leven overleeft, dan zal ik helemaal opnieuw moeten beginnen. ...Snik...snik... Raar eigenlijk, als ik dit zo schrijf...heb ik een beetje heimwee naar die tijd. Zelfs de tijd dat ik niet eens op mijn benen kon staan. Ik mis ze best. Verhuisd naar een andere plaats en over het algemeen alleen terug om de kids en kleinkids te bezoeken. Geen tijd en geld om vaker te gaan. Hey....allemaal, wel lezen en suppoteren hoor! Kan ik voor een treinkaartje sparen!