Roze met blauw lint deel 5
![]()
Astrid Seip (IJsselstein)Eerder verschenen delen van Roze met blauw lint Roze met Blauw lint deel 1 Roze met blauw lint deel 2 Eerder verschenen delen van Roze met blauw lint Roze met blauw lint deel 3 Roze met blauw lint Deel 4 Roze met blauw lint deel 5 In Antwerpen heb ik het reuze naar mijn zin. We winkelen, gaan lekker uit eten, naar de dierentuin en de bioscoop. Bono logeert dat weekend bij Zappa dus die halen we op de terugweg weer op. Het was onze eerste mini-vakantie samen en ik heb er echt enorm van genoten. Jammer dat leuke dingen veel te snel voorbij gaan. We pakken de dagelijkse draad van werken en samenwonen weer op en alles gaat zijn gangetje. Als we een paar weken terug zijn uit Antwerpen voel ik me anders dan anders. Ik ben sneller moe, prikkelbaar en uit mijn doen. Ik heb werkelijk geen idee wat er met me aan de hand is. Bono trekt ook steeds meer naar mij toe. Als Richard en ik een keer aan het stoeien zijn doet Bono iets waar we allebei heel erg van schrikken. “Bono niet doen!” roept Richard verschrikt uit. Ik heb het niet meegekregen en vraag geschrokken wat er gebeurd is. “Bono wil jou verdedigen Astrid, dus hij gromde en trok zijn lip op naar mij.” Normaal loopt hij weg met Richard maar hier schrik ik ook erg van. De dagen erna is Bono niet bij mij weg te slaan en hij volgt me overal, zelfs als we gaan slapen ligt hij naast me op de grond. Ik heb me ziek gemeld van mijn werk omdat ik me zo belabberd voel dat ik niet de hele dag op mijn benen kan staan. Richard gaat gewoon werken maar ik lig het liefst op bed of op de bank te slapen. Na twee dagen totaal van de wereld op bed te hebben gelegen realiseer ik me dat ik al een paar dagen over tijd ben. Wederom word ik overmand door een achtbaan aan emoties en ga na het douchen gelijk achter de pc zitten om te kijken wat de oorzaak van mijn klachten zou kunnen zijn. Alle sites die ik lees en bezoek geven allemaal hetzelfde aan: ‘zwanger’. In een impuls pak ik Bono’s riem en ga lekker met hem wandelen, even mijn gedachten proberen te ordenen, een frisse wind door mijn hoofd laten waaien. De volgende dag besluit ik toch een zwangerschapstest te kopen. Tegen alle adviezen die in de bijsluiter staan in, ga ik toch lekker eigenwijs gelijk testen. Ik durf niet te kijken; minutenlang gaat er van alles door mijn hoofd: kom op Astrid nu kijken, nee Astrid kijk maar niet, nou Astrid kijk nou maar je bent echt niet zwanger, je hebt gewoon griep. Uiteindelijk kijk ik toch en ik geloof dat ik nog nooit in mijn leven iets heb gezien dat zo duidelijk was: ‘zwanger’. Twee felroze strepen lachen mij vanaf een dun staafje toe, al weet ik niet of ik nu moet lachen of heel hard moet huilen. Voor zover ik dat nog niet was, ben ik nu volledig de weg kwijt. Ik ben pas tweeëntwintig en ook al voelt het alsof we al jaren samen zijn, nog maar zes maanden samen met Richard. Wat moet ik doen? Ik voel me zo vreselijk alleen. Richard is op zijn werk, dus die kan ik niet bellen. Mijn ouders durf ik ook niet te bellen, wat zullen die wel niet zeggen? Als ze dan al kritiek willen leveren dan maar als Richard er ook bij is. Ik heb het tenslotte niet in mijn eentje gedaan. Nadat ik denk dat ik weer enigszins iets zinnigs uit mijn mond kan krijgen besluit ik Sam te bellen. Inmiddels heb ik hele fijne band met Sam opgebouwd. We praten veel samen en mijn irritaties en onzekerheden die betrekking hebben op Richard kan ik goed met hem bespreken. In die korte tijd is hij echt mijn maatje geworden. Ik moet het ergens kwijt want praten is nou net iets wat Richard niet kan, helaas. Ik pak mijn mobiel en zoek in mijn contactenlijst naar het nummer van Sam. Hij gaat twee keer over voordat hij opneemt. “Hé Astrid, hoe is het,” klinkt het opgewekt en voordat ik iets kan zeggen, begin ik heel erg hard te huilen. Sam schrikt hiervan. “Astrid, doe eens rustig en vertel me wat er aan de hand is.” Snikkend zeg ik: “Sam, ik ben zwanger. Ik heb net getest en ik weet niet wat ik ermee aan moet. Ik durf Richard niet te bellen, want die is aan het werk.” Ik ratel aan een stuk door en geef Sam geen kans om iets te zeggen omdat ik bang ben dat hij dingen gaat zeggen die ik niet wil horen. “Astrid, rustig,” klinkt het resoluut aan de andere kant, “ik ga proberen iets te regelen op mijn werk en dan kom ik naar je toe.” Vijf minuten later belt Sam terug, hij heeft wat kunnen regelen en komt gelijk naar mij toe. Binnen een half uur is hij bij me. Ik kan niet langer wachten om Richard te bellen. Nu Sam er is voel ik me sterk, want ik heb geen flauw idee hoe Richard gaat reageren. Trillend pak ik de telefoon en zoek Richards nummer. “Hé meisje, met mij,” klinkt het lief aan de andere kant van de lijn. Ik val gelijk met de deur in huis. “Richard luister, ik ben zwanger.” “Jeetje! Astrid! Wat geweldig! Over een uurtje ben ik thuis.” Ik kan alleen maar huilen. “Astrid, gaat het?” klinkt het bezorgd. Sam pakt de telefoon over en zegt tegen Richard dat hij bij me is en op me zal letten tot hij thuis is, Dat stelt Richard gerust. Iets meer dan een uurtje later is Richard thuis en ik begin weer vreselijk te huilen. Tegelijk vraag ik me af hoeveel tranen een mens kan hebben, ik kan niet meer stoppen met huilen. Nadat ik na het eten weer wat gekalmeerd ben, voel ik me moe en ga lekker in bed liggen. Van slapen komt niet veel. Ik denk, een hele nacht lang. Na vandaag gaat ons leven compleet veranderen. Misschien kan ik het helemaal niet, een klein mensje opvoeden. Wat heb ik dat mensje behalve een hele grote dosis liefde te bieden? We wonen in een flatje, ik ben nog niet eens getrouwd. Allemaal dingen die mij bang maken en uiteindelijk val ik tegelijk met mijn gedachtes in slaap. Pas na een week ben ik aan het idee gewend; er groeit een klein mensje in mij. Ineens heb ik de neiging om elke babywinkel die Nederland rijk is te bezoeken. Behalve Sam weet nog niemand ‘ons geheim’ en dat vind ik op dit moment heel erg prettig. Ik durf het ook nog niet aan iemand anders te vertellen, wat zullen ze gaan zeggen? Richard en ik zijn nog niet eens een jaar samen. We besluiten om sowieso te wachten tot de twaalf weken voorbij zijn, al vind ik het wel heel moeilijk om mijn mond te houden. Als ik rond de twaalf weken ben gaan we bij mijn oom en tante op visite omdat mijn neefje jarig is. Mijn tante, die eigenlijk voelt als mijn grote zus, want ze is maar twaalf jaar ouder dan ik. We zullen het nog niet vertellen want mijn moeder is er niet, die is met mijn oma op vakantie. Mijn vader is er wel. Gekscherend zegt hij nadat hij een paar biertjes op heeft: “Astrid, het wordt nu weleens tijd voor een kleinkind hoor.” Ik reageer wat lacherig, hij moest eens weten. Toch schrik ik van zijn opmerking. “Richard, ik denk dat hij het weet hoor.” Mijn vader heeft veruit de meeste mensenkennis van alle mensen die ik ken en ooit nog zal leren kennen. Hij prikt feilloos door iedereen heen en zeker door mij. Onderweg naar huis zit het me niet lekker en ik besluit hem toch te bellen. Ik vraag hem om nog niks aan mama te vertellen, dat wil ik zelf doen. Hij reageert heel erg blij, ik ben gerustgesteld en kan lekker slapen. Een paar dagen later moet ik Syl, mijn tante, bellen. Mijn kleren worden te klein en ik weet dat zij nog wat positiekleding heeft liggen, want ze is anderhalf jaar geleden bevallen van mijn jongste neefje. Ik bel haar en ze reageert heel lief en blij. Ik mag morgen, als ze terug is van het vliegveld om oma en mama te halen gelijk komen om de kleding op te halen. Als ik de volgende dag bij Syl aankom is mijn moeder er ook. “Waarom moet jij kleding van Syl hebben?” vraagt ze. “Nou mam, omdat mijn kleding straks, als ik nog dikker wordt, niet meer zal passen” “Ben je in verwachting?” “Ja ma, je krijgt een kleinzoon of kleindochter.” Ze moet huilen van blijdschap, ze is heel erg blij dat ze oma wordt. Nu wordt het toch echt de hoogste tijd dat ook de andere familie op de hoogte wordt gesteld. Elke donderdag eten we bij Richards ouders en de eerstvolgende keer dat we gaan, zullen we hun ook vertellen dat ze opa en oma worden. Als het eenmaal zover is ben ik best heel erg nerveus. Zo heel erg goed ken ik ze nog niet en dan moet ik ze nu gaan vertellen dat ik in verwachting ben van hun eerste kleinkind. Richards vader is een rustige lieve man, bij hem voelde ik me gelijk op mijn gemak. Zijn moeder is ook heel aardig, maar ik kan haar nog niet helemaal peilen. Misschien heeft het te maken met het gedrag van Richards ex-vriendin. Emma en Anne, de tweelingzussen van Richard zijn zes jaar jonger dan Richard en een jaar jonger dan ik. Als we komen zijn ze vrij, dus we kunnen het iedereen tegelijk vertellen. Ze reageren allemaal heel erg verrast maar wel heel blij. Mijn schoonvader loopt zelfs even naar boven om een traantje weg te pinken, maar hij vindt het geweldig dat hij opa wordt. Wat een opluchting. De belangrijkste mensen in ons leven zijn ingelicht, dus nu mag iedereen het weten. Alleen Sander en Eva reageren naar mijn gevoel wat koeltjes. Ik kan er mijn vinger niet opleggen, maar het voelt wat raar allemaal. Natuurlijk kan het ook aan mij liggen, want er gebeurt nogal wat met mijn lichaam en ik zit vol met hormonen die er anders niet zijn. Op mijn werk moet het natuurlijk ook verteld worden, maar de timing die ik daarvoor heb uitgezocht blijkt niet perfect. Mijn contract moet die maand verlengd worden maar doordat ik nu zwanger ben en wat verder weg ben gaan wonen, wordt deze niet verlengd. Jammer, maar op dat moment kan ik er niet heel erg mee zitten. Als Richard in de zomer vakantie heeft gaan we ‘ons’ flatje opknappen. Het kamertje wat we over hebben en nog niet echt in gebruik hebben, moet helemaal worden opgeknapt, want er moet een babykamer van gemaakt worden. De woonkamer wordt opnieuw geschilderd. De inrichting voor de babykamer krijgen we van mijn ouders dus we gaan die zomer ook op zoek naar leuke meubeltjes. De kinderwagen krijgen we van mijn opa en oma. Die komen vanuit Groningen op visite om een mooie wagen uit te zoeken. Van mijn schoonouders krijgen we een kinderstoel en een wipstoeltje, de box krijgen we bij de babykamer en de Maxi-Cosi bij de kinderwagen. Zo hebben we aan het eind van de zomer bijna alles compleet. In diezelfde zomer ben ik ook alles aan het uitzoeken hoe het zit met de rechten van Richard met betrekking tot de baby, omdat we niet getrouwd zijn, maar dat blijkt minder makkelijk dan ik had gedacht. We besluiten samen om een andere grote stap te nemen; we gaan trouwen. Het wordt geen groot feest of heel spectaculair, we gaan heel simpel op maandagochtend, dat is gratis. Omdat we op vierentwintig november officieel een jaar samen zijn en deze dag dit jaar toevallig op maandag valt, besluiten we die dag te kiezen. Op het moment van onze ‘grote dag’ ben ik ruim zeven maanden in verwachting. We houden het tamelijk rustig, alleen onze ouders, zussen, Richards oma en Sam zijn overdag aanwezig. ’s Avonds gaan we met iedereen uit eten. Overige vrienden nodigen we uit voor een gezellig drankje later op de avond. Christel en papa zijn mijn getuige, mijn schoonvader en Sam zijn getuige voor Richard. Het is intiem en gezellig. Na het eten komen er nog wat vrienden langs, Eva en Sander zijn er niet. Misverstand, miscommunicatie, het zal me op dat moment een rotzorg zijn. Sander is Sander niet meer in mijn ogen, de invloed van Eva is duidelijk merkbaar en het valt Richard en Sam ook op dat Sander enorm veranderd is. Halverwege de avond ben ik doodmoe en ga dan ook naar bed. Richard gaat nog even door met Sam en de overbuurman. Ondanks dat het een totaal andere bruiloft was dan ik me vroeger had voorgesteld, heb ik toch een hele fijne dag gehad. En de woorden die mijn schoonvader die dag tegen me sprak zal ik nooit vergeten: “Welkom Astrid, nu heb ik er officieel een dochter bij.”
