Lieve Mama, Ik kan nog helemaal geen afscheid van je nemen. Ik weet niet waarom, maar op de een of andere manier wil het maar niet doordringen. Elke dag denk ik aan je, elke dag hoor ik je stem. Elke dag huil ik om je, elke dag lach ik het weg. Het is veel te snel gegaan. Ik hang me op aan schuldgevoel. Hoewel ik weet dat het totaal niet nodig is. Nooit had ik gedacht dat we zo vroeg afscheid moesten nemen.. Het ergste van alles. Soms snap ik mezelf niet, of misschien de wereld. Ik snap niet waarom nou juist mijn moeder dit moest overkomen.. Of snap ik het heel goed? Mijn hoofd is een chaos. Een zandstorm in de woestijn. Wanneer wordt het weer rustig. Ik wil zo veel doen en alles tegelijk.. Maar ik weet dat ik dit eerst moet doen. Ik weet alleen niet hoe. Niemand kan mij helpen, want niemand begrijpt het. Alleen ik. En geloof me, dan voel je je heel eenzaam. Konden we maar bellen.. Ik heb nog veel vragen en dingen te zeggen. Soms weet ik het niet meer.. Maar wat ik wel weet, is dat dit pas het begin is, van iets wat ik mijn leven lang bij me zal dragen. Ik heb je nodig. Liefs, Ivana X
47164
