MrsRunawayfive

When you’re done with creating a plot, a main character, antagonist and the other characters, and a setting, the most important thing now is making a plan. This could very well be a schedule with the times when you’re going to write, or a specific plan for each chapter in which you write down the scenarios and chronology. If you work in a community full of writers, for example the cabins you’re put in when you decide to try Camp NaNoWriMo, they can motivate you to continue writing. One specific writing site, quizlet.nl, has a new concept and you can become a mentor or someone who wants a mentor. The mentor chooses the person they want to help and then you have a mentor who can motivate you, check your story and give tips to create a better storyline or better characters and they can check your grammar and spelling. This way the mentor gives the writer a deadline and a specific amount of words and the writer needs to send this to the mentor in time. More words are always good, but it should at least be the amount the mentor set. By doing this, you need to hand it in so you need to keep writing, otherwise you’ll be scolded by your mentor. Another concept NaNoWriMo, quizlet and other writing communities use is the word-wars. Quizlet has a topic with specific times, but a user can always ask to do a word-war between the times that have been set. Quizlet descrives it as trying to win a fight. You try to write as much as you can in one hour and by doing this, you try to defeat the other participants. Most people have to work really hard to write a few words and to continue a story. This is why the site has the word-war topic. For the more disciplined writer, you can create your own time schedule. For example, you use excel to make a scheme. On Tuesday, you are going to write from four o’clock until half past five. Then you’re going to take a break and make dinner and from seven o’clock until 9 o’clock you’re going back to writing again. This is something that students do when they are going to study, and the same thing happens: both the students and the writers don’t always follow it and sometimes, the entire schedule was a waste of time. Nevertheless, for some people it works. In addition to a planning for time, you have your storyguide. This is a chapter by chapter planning. You write down the most important things that should happen in a specific chapter and you can always change this to make one of the events happen in a next chapter or to split the last event up. Most writers like this, because if you just write what comes to mind at the moment you’re busy, you might reach the point where you have no idea how to go on. Following a schedule is therefore better. You can of course let your inspiration run wild a bit, but if you have your beginning, end and the main events, the story is more likely to succeed.

MrsRunawayfive

The third essential element needed for a story is the character guide. This doesn't necessarily have to be a book on its own, but whatever character you make as a writer, it is useful to have a back-up for when you forget what their personality is, or what their age is. Characters are, just like the plot, the backbone of a story. If there's no protagonist or no antagonist, how will a story develop when no one's there to write about? You can write about a forest, or just a place, but fiction is normally about a living character. Whether this is a talking tree or castle or just a human, it has human traits. So, what most people do is make a decision about their protagonist and antagonist first.The things that are necessary for a character are simple. You need a name. This can be a first name and a surname, but also second and third names, or only a first name. Then you might need an age. Furthermore, you need to describe their appearance. This can be a story, but also three sentences. Then you sometimes need family, or a weapon, or a pet. And last but not least, their personality.What some writers do is base one of their characters on themselves. This is easier since you know how you would respond and you don’t have to take on the identity of the main character. Other characters might be based on friends or enemies. For example, J.K. Rowling’s character Dolores Umbridge is based on someone Rowling really doesn’t like.

MrsRunawayfive

The plot is the foundation of every story and the origin of every plot is an idea. Just a few words could already be an idea, or a game. J. K. Rowling for example came up with the idea for a scene in Harry Potter while playing chess and developed the entire story around this. A song could also bring up some ideas or what some hobby-writers do is give each other a set of three words and then they try to create an idea with those words. Even though you can get far with an idea itself, most writers really need a plot to write an entire story, some even need a step by step manual for each chapter. However, it is not impossible to start to write with just an idea, as long as you know where you want to end or what the story is about. For example, if your idea is to write a story about eight clans from which three form a pact and attack the others, the end may be that the three clans will be wiped out. And the main course of the story is about the fighting of the clans. Create some characters and you're good to go.        Despite this sounding really easy, it is not. What happens most of the time is that the writer's inspiration runs out and the story ends without it being finished. This is why a plot is important. It gives your novel structure. If we take the same example about the eight clans, this could be a plot written in a small story:"Eight clans have lived peacefully together for many years, but when three clans form a pact and betray the others, a war is sure to come. Altair, the leader of the Dragon Clan, Goku, the leader of the Lightning clan, and Ash, the daughter of the Rose Clan leader, are trying to come up with a plan for the war. After this plan has finally been made, they're travelling across the entire planet to find the two remaining clan leaders and all the people who belong to the five betrayed clans. They want to create an army big enough and strong enough to stand against the Wolf, the Onyx and the Crimson Clan. The biggest problem they're facing now is how to find all the clan members without revealing the existence of non-humans on the planet Earth. Altair, Goku and Ash split up and search the entire world, but when Altair and Ash have managed to gather quite a large army, Goku is nowhere to be found and it appears the Wolf Clan has kidnapped him. Altair and Ash set out on a journey to find Goku and while they do this, the battle of the Eight Clans is about to begin. When Goku has been saved, the three join the battle and they defeat the leaders of the enemy clans. After the fight, all clans have suffered losses, but they're all really grateful to Altair, Goku and Ash. A new peace treaty is made and the Rose Clan even makes Ash their leader. Together with Goku and Altair, she becomes the Guardian of the Eight Clans who now live peacefully together again." This is just an example, but what's important is that you see the first event leading to another and so on. All events here are the main events that happen and that the writer will definitely follow. In each plot you have the introduction in which characters and the main problem are introduced, followed by the building up of the story. This is what leads to the climax, which is the third part of a plot. This could be a fight, the confrontation between enemies or a big discussion. After this, the fourth part comes, which is known as fallen action, or just clearing things up after the climax. This could be explaining why something happened or deciding to make another peace treaty. The last part of a story is the conclusion, which is basically if the story ends well or not. The first reason why a plot is important is for the writer. When you follow your plot, there's no way your story could suddenly turn into something else. Then there are several reasons why readers could use a plot. First of all, it is an introduction to the characters and their roles in the story. Because of this, the reader creates affection for the characters he likes and he is motivated to read on, because he wants to know what happens to his favourite character. Because of the plot, a reader can continue reading in a pleasant way with order in the structure. This is the effect of a good plot, because every event leads up to the climax of the book, but by gradually releasing information and by slowly building up the impact of the events, the reader doesn't want to put the book down. He wants to read on, he wants to know what happens when the main event, the centre of the novel, is there and what happens when it's over. A good plot is what is remembered. If your plot is not clear and unstructured, the memory of the book won't stay or will be more vague than when a plot is really well-structured. 

MrsRunawayfive

Whenever you read a book, you are holding a story that needed hours and hours of writing and thinking. The first thing necessary for a book or a novella is an idea of what the story is about. Is it about a princess who’s in need of a prince? Or is it maybe about a villain who’s trying to take over the world and turns into a hero when he or she gets beaten by another villain? This is the primary key for a story, just the beginning for the plot. A plot is a short summary of what is going to happen in a book, sort of like a plan of what is going to happen. If you take the plot of Harry Potter for example, you see the beginning, where he is brought to his aunt and uncle by Hagrid, the middle part, where Harry figures out he is a wizard, is being taken to Hogwarts, attends classes and plays quidditch games. You see what the foundation of the story is. While writing, the plot is being used to write the chapters and the plot will become long pieces of texts.Next up is the character guide. Some writers even make a separate document where they write down their character’s appearance, personality, hobbies and relationships as if they’re writing a chapter in which the character is completely introduced to the reader, keeping nothing a secret. Not everything that has been written down in that document is used in the story itself. Most of the time, the document is just for the writer, so he or she doesn’t forget how a certain character thinks or acts. This is highly important, because one change in the point of view of the main character for example is not a really big problem, but when someone keeps changing from personality – for example, from tough to sweet to someone who gets angry really quick – the reader might question what the writer has done and it affects how the reader reads the story. They might stop reading or think it’s boring when the writer is not consistent with the characters. In addition to all of this, what can be used as well is a writing scheme for both the chapters and how much daily time is spent on writing. The chapter scheme is mostly made up out of the events that should happen in one particular chapter, in which chapters a plot twist should occur and which characters are in a chapter. The time schedule is something different. This can go from using the annual National Novel Writing Month (in short NaNoWriMo) – a competition on the internet that encourages participants to write fifty-thousand words – to write a draft which is going to be edited in the month after it, to making your own planning from hour to hour every single day. Some writers try to search fellow writers and have a word war. This is a competition between two or more writers. The time is set – this can be half an hour or two hours or even more – and the idea is to write as many words as you can. This doesn’t necessarily have to make any sense. And one thing you should never do during a word war is delete what you’ve already written. Even if you’ve made a typo, just continue, because you can edit later. The concept of the word wars is something writers with a writer’s block use so they can just write some crazy things and delete it later. They’re forced to continue with their story, so maybe there’s something useful in the things they write during the word war, and otherwise they’re still busy with their story. Nevertheless, there is no specific way how a writer should write, but most authors follow a sort of programme when writing a story, because writing a story without an idea or a plot or characters is impossible.

MrsRunawayfive

1. Het repertoire van Andy McNab Dit is niet zozeer één serie, maar er zijn meerdere series, met een heleboel boeken. Zelf heb ik er nog maar twee gelezen op het moment en heb ik er nog twee in de kast staan. Het zijn echt een aanraders, McNab schrijft erg goed, het leest gewoon lekker weg. Het moet wel in je genre-lijst passen, want het is absoluut geen fantasy, science-fiction, maar oorlog en avontuur en veel spanning. Daarbij schrijft McNab uit eigen ervaring, aangezien hij vaak over de SAS - Special Air Service - schrijft en hij zelf een SAS-soldaat was. Een vijftal boeken zijn dan ook non-fictie en heeft hij zelf dus meegemaakt.  2. Half Life serie van Sally Green                                                      Beginnend met het boek Half Zwart heeft Sally Green een trilogie neergezet, de Half Life serie. Misschien is het het typische goed versus kwaad-verhaal, maar het is zeker origineel neergezet. Zo zijn er de heksen die samenleven met mensen. Het hoofdpersonage, Nathan, is Half zwarte heks, en Half witte heks. Zijn vader is de machtigste zwarte heks ter wereld en is er op uit om Nathan te vinden, om zo te voorkomen dat Nathan sterft. Nathan zit echter opgesloten in een huis bij familie, die allemaal witte heksen zijn.  Het is het typische fantasy verhaal, maar met een nieuwe twist. Geen goede tovenaars die slecht worden, maar die met "slechte" magie geboren worden. Eigenlijk een heel goed voorbeeld van de discriminatie in onze samenleving. 3. Harry Potter van J.K. Rowling Wie heeft er nog niet gehoord van deze jonge tovenaar die zijn ouders verloor en de uitverkoren is om Heer Voldemort ten val te brengen? Het is ondertussen een hele hype geworden, maar dat maakt voor de kwaliteit niets uit. Ondanks de overhype zijn het gewoon hele goede boeken. Het begint heel standaard, een jongen die bij zijn slechte oom en tante wonen, hij wordt behandeld als stront, maar komt er dan achter dat hij speciaal is. Hij wordt ingewijd in de wereld van de magie en beleeft ieder jaar een nieuw avontuur. Maar naarmate het verhaal vordert, zie je dat de boeken donkerder worden. Ineens is het niet meer zo leuk om magie te kunnen doen, er worden mensen vermoord. Harry, Hermelien en Ron moeten alles achter zich laten om te zorgen dat zij niet sterven en om Heer Voldemort te kunnen doden. Zelfs hun vriendschap dreigt ten einde te lopen.  Het is een voorbeeld geweest voor velen. J.K. Rowling was de eerste met dit idee, een school voor heksen en tovenaars met zo'n groot verhaal eromheen. Het was nieuw op dat moment. Ondertussen zijn er veel schrijvers die inspiratie hieruit hebben opgedaan en zijn er veel meer fantasy boeken over magische scholen.  4. Levende Steden van Philip Reeve                                                 Een steampunk dystopie. In Levende Steden, een trilogie, begint het verhaal in de stad London. Tom is een leerling van het Geschiedenisgilde en weet waarom ze rijden: de bronnen, zowel voedsel als brandstof, zijn schaars geworden. Alle steden zijn op rupsbanden gebouwd en rijden over de wereld om zo middelen te vinden om te kunnen blijven rijden. De grote steden zoals London eten de kleine steden op. De mensen op die kleine steden worden als slaven gebruikt, en de andere spullen worden gebruikt als brandstof of voeding. Dit is alleen niet het ergste. De hoofdhistoricus heeft een slecht plan en Hester Shaw probeert hem te stoppen. Samen met Hester Shaw wordt Tom de stad uitgegooid en moeten ze overleven zonder een vervoersmiddel of levensmiddelen.  5. Luotisade van Natascha van Limpt Een schrijfster van eigen bodem, begonnen op een onbekende schrijfsite genaamde quizlet.nl, heeft in 2016 haar eerste boek gepubliceerd, Luotisade: Schaduwen der Verdoemenis.  Het verhaal begint op een piratenschip, bij het personage Brian. Hij is een piraat, maar met een geheim. Een geheim dat hij zelf niet eens weet. Na een snel stuk met lekker wat piratengescheld springt het verhaal naar een rustig dorpje waar Eleanor voor haar moeder zorgt. Zij krijgt te horen dat zij en haar zusje nog een broer hebben en deze moeten gaan zoeken. Het dorp wordt aangevallen door een aantal trollen en na de aanval gaat Eleanor samen met haar zusje, Aidan - een vriend, Kaj - Aidans broertje, en Hugelina - een arrogante meid, op pad. Samen met Brian en zijn maten, die ze zijn tegengekomen, gaan ze de Verdoemenis in, waar ze bijna zeker zijn van hun dood.  Het tweede boek is momenteel nog niet gepubliceerd, maar het eerste boek is zeker een aanrader. 

MrsRunawayfive

Let op, trigger warning! Een paar jaar geleden ben ik naar een cosplay meeting in de Efteling geweest. De bedoeling was dus om verkleed te komen, in de winter. Hier heb ik toen een nieuwe vriend gemaakt, maar of deze zo goed was voor me, bleek later. In het begin was hij heel aardig tegen me. Hij hielp me door de stressvolle schoolperiodes heen, hij hielp me als het slecht ging met me, maar na een tijdje begon het steeds vaker op hetzelfde uit te draaien. De conversaties die over muziek gingen draaiden uit op hoe eenzaam hij was en hoe depressief hij was of hoe erg hij mij miste en vaak ook met een hint naar het seksuele toe. Ik was toen veertien en wist niks over manipulatie en ik ging mee in zijn depressieve gedrag en reageerde soms serieus op iets te seksueel getinte opmerkingen. Hij had in ieder geval een eigen LARP-groep waar ik ook in werd gezet. Hier heb ik toen een andere jongen leren kennen, een jaar ouder dan ik en ben ik daar mee gaan chatten. Na een ontmoeting in de dierentuin bleek dat hij me leuk vond, aangezien hij me steeds probeerde te zoenen. Toen ik net vijftien was geworden heb ik tegen hem gezegd dat ik wel een relatie met hem zag zitten. Helaas - op dat moment - woonde hij een eind weg. Aan het eind van het schooljaar kwam hij twee dagen naar mij toe. Ik dacht dat het leuk zou worden, maar hij heeft toen dingen gedaan die ik niet wilde. Hij bleef me maar aanraken op plaatsen waar ik het niet wilde en hij hield daarbij mijn armen vast. Ik heb het contact direct verbroken na die gebeurtenis, maar ik was kapot, gebroken en ik voelde me echt slecht. Diezelfde avond heb ik mezelf voor het eerst met een mes gesneden. Die andere vriend had medelijden met me, maar nog steeds bleef hij doorgaan met de seks-gerichte opmerkingen. Na een vakantie in Duitsland heb ik het contact moeten verbreken met hem. Hier was ik kapot van. Ik had niks door gehad en ik heb een aantal nachten wakker gelegen, omdat ik geen contact meer kon hebben met mijn toenmalige beste vriend. Ik deed aan automutilatie en ik dacht na over zelfmoord. Ik kon niks meer maken van mijn gevoelens. Ik voelde me eenzaam, ik was verdrietig en boos, op mezelf, maar ook op mijn ouders, ik was vriendloos, want zelfs de vrienden die ik had werden afgepakt en/of woonden ver weg, ik was bang, bang om opnieuw aangerand te worden door iemand, bang voor een relatie. Ik werd overspoeld en het enige wat ik kon doen was naar het mes grijpen.  Toen mijn tante mij een appje stuurde met daarin een naam en het bericht dat hij van dezelfde dingen hield als ik en ik hem op facebook toe mocht voegen, heb ik dat gedaan. Ik twijfelde wel met het aanspreken. Uiteindelijk heb ik dit gedaan. De eerste paar gesprekken waren kort, snel wisselend van onderwerp. Zo ging het heel snel van muzieksmaak naar anime en naar school enzovoorts. Ik ging op vakantie naar Italië en begon steeds meer met hem te praten. Hij woonde eindelijk eens in de buurt, sterker nog, tien minuten fietsen van mij vandaan. Toen school weer begonnen was, bleek dat hij op maandagavond in het zwembad te vinden was als leraar bij de reddingsbrigade. Nu woon ik vrijwel naast het zwembad. Op een van die maandagavonden ging het slecht met me en stelde hij voor dat ik naar het zwembad zou komen voor een knuffel. Dit heb ik gedaan en we hebben gezellig zitten praten, heel ongemakkelijk, maar wel gezellig. Achteraf bleek dat hij die twee knuffels ook nodig had, dat hij er al jaren geen meer gehad had. En dat hij zwaar depressief was en wel wat liefde kon gebruiken. De maanden verliepen sloom en we gingen steeds meer praten. Ik was helemaal kapot en gebroken, al kon ik niet meer huilen. Hij was depressief en sneed zichzelf, omdat hij zo vaak verraden en in de steek gelaten was. Op een avond zei ik tegen hem dat ik mijn mond had verbrand aan eten. Zijn reactie? "Kusje erop?". De eerste keer dat ik bij hem thuis ben geweest - nadat hij al een aantal keer langs was geweest om anime te kijken - heeft hij mij gezoend. Officieel gezien, niet zijn eerste, maar wel de eerste die hij gegeven heeft en waar hij het mee eens was. Vervolgens vertelde hij me dat hij toch wel gevoelens had voor me. Ik durfde het alleen niet. Ik was bang voor een relatie, zo snel na de aanrandingsrelatie met mijn ex. Een maand lang bleven we een soort van friends with benefits, of zoals wij het gingen noemen, friends with anime. We gingen anime kijken, maar eindigden meestal slapend, in een knuffel, met een paar kleine kusjes. Hij werd het echter beu dat hij steeds initiatief moest nemen en er geen relatie was. Hij heeft toen gezegd dat ik hem maar eens moest zoenen en dat we dan verder zouden kijken. Na die ene maand zijn we naar het concertzaaltje in ons stadje geweest, omdat hij bij een feestje alleen werd gelaten en ik iets wilde doen met hem om dat beter te maken. Daar heb ik hem gezoend. Na twee van de vier bandjes zijn we terug naar de fietsen gegaan en hebben we daar vervolgens nog een kwartier staan knuffelen en zoenen. Dit is de datum die mijn vriend en ik als het begin van de relatie hebben genomen, omdat er nooit een echte vraag is geweest. Inmiddels zijn we bijna 2,5 jaar samen, met veel ruzies en ups en downs, maar we zijn er gekomen en ik ben in ieder geval niet van plan hem te verlaten. 

MrsRunawayfive

Iedereen kent het wel. Het einde van het jaar is in zicht - voor sommigen eerder dan voor anderen, of het semester loopt ten einde, en je begint je druk te maken. Aan het begin van het semester of schooljaar heb je je uiterste best gedaan op een aantal experimenten, of een opdracht opgekregen die voor het eind ingeleverd moet zijn. Maar dat eind is ineens een stuk dichterbij dan je dacht. De hele tijd heb je uitgesteld, andere verslagen met deadlines die eerder lagen voor laten gaan, geleerd voor toetsen die eerder kwamen en ineens is de deadline van dat eindverslag daar. En wat dan? De stress loopt een beetje op, je komt erachter dat je resultaten niet kloppen, je dingen fout hebt gedaan of dingen mist. Je labpartner heeft de verkeerde resultaten gemeten en opgeschreven en je vraagt iemand anders om de resultaten. Je hebt een proef volledig niet gedaan of kunnen doen omdat het niet lukte en je neemt iemand anders zijn of haar verslag over en past het aan naar je eigen inzicht en met je eigen woorden. Maar ergens in je achterhoofd hoor je een stemmetje "je leraar komt er achter!" roepen en je wordt een beetje angstig. Toch ga je door, want je hebt immers geen tijd meer of geen mogelijkheid meer om de proef opnieuw te doen. Of je tijd is beperkt en je hebt geen tijd genoeg om heel internet over te speuren voor informatie over een genocide die zelfs in de geschiedenisboeken vergeten wordt. Je verandert je onderwerp soms, je gebruikt de gemakkelijkste bron van informatie - Wikipedia, onze beste vriend, of je biecht het op aan je leraar en vraagt uitstel. En wat levert het je uiteindelijk op? Iedereen denkt dat je ervan zal leren, maar het semester of jaar erop, gaat het precies hetzelfde. Je raakt weer gestrest door de deadline die ineens komt en denkt "vorige keer had ik dit ook, heb ik dan niks geleerd?" en zo blijft die cirkel doorgaan tot je deze zelf doorbreekt met de gedachte "ik ga alles direct doen als ik het op krijg". Maar de realisatie van die gedachte blijft bij de meeste tieners en studenten toch lang weg.

MrsRunawayfive

Je kent het wel, het is weer tentamenweek en je doet veel liever andere dingen dan die stomme boeken in duiken om jezelf te pletter te leren. Zo zit ik hier nu ook. Ik heb morgen mijn wiskunde tentamen en ik sta het slechtst voor wiskunde, dus eigenlijk moet ik mijn cijfer nog een beetje omhoog halen. Helaas kan ik me niet echt concentreren en heb ik er echt geen zin meer in.  Ik haat tentamens zo erg, niet omdat het tentamens zijn, maar omdat ik mijn kennis ineens moet toepassen en ik niet weet wat ik krijg. Als ik een deel niet goed kan of snap, weet ik niet hoeveel ik van die stof op mijn toets krijg. Ik sta altijd stijf van de stress tijdens tentamens, want ineens moet je presteren. Ineens moet je in zo'n stom lokaal, in een doodse stilte waarin je je kapot schaamt als je maag een beetje rommelt, zo'n tentamen maken dat gefocust is op je stof, maar niet eerlijk verdeeld is.  De stress komt niet alleen door het feit dat het een tentamen is en zwaar meetelt, maar ook omdat ik druk van thuis uit voel. Mijn zusje zit in de tweede klas van tweetalig VWO gymnasium en ik in de zesde van tweetalig VWO, maar zij strest net zo erg voor een SO als ik voor een tentamen. Ik word hier zo gek van soms, en ik weet gewoon niet wat ik dan met haar moet. Zij presteert een stuk beter, vanwege die stress, ik stel graag uit, omdat ik door stress juist minder ga doen. Mijn ouders vinden dat zij het beter doet en ik krijg vaak de opmerking dat ik eens meer moet doen "net zoals je zusje".  Tentamens zijn achterhaald vind ik zelf. Ik vind dat iedereen zelf moet kunnen kiezen hoe ze een cijfer willen behalen. Verslagen, praktijkopdrachten, presentaties, zelfs samenvattingen inleveren vind ik een mooi idee. Dan laat iemand zien wat ze belangrijk vinden, dat ze er wel echt mee bezig zijn. Waarom iemands kennis testen door middel van een algemene toets? Dit is dus de reden dat ik tentamens haat. Gewoon omdat iedereen dezelfde toets moet maken, terwijl iemand soms beter is met een praktijkopdracht of het schrijven van een mooi verslag over een opdracht die iemand anders heeft gedaan. 

MrsRunawayfive

Iedereen kent het wel. De vakantie is dan net geweest en je hebt ze weer: tentamens. Of gewoon tussendoor toetsen. Je leert je te pletter en dan kom je op de toets en heb je een black-out. Maar waarom zijn tentamens en toetsen eigenlijk zo erg en zo'n probleem? Dit is heel simpel uit te leggen met een principe. Het principe van vier dieren. Stel je hebt een goudvis in een kom, een olifant, een aap en een hond. Deze moeten allemaal een test afleggen, maar ze worden getest door middel van het beoordelen van hoe goed ze in een boom kunnen klimmen. Maar wie zegt er dat de goudvis kan klimmen? De huidige situatie is vergelijkbaar. Iedereen krijgt dezelfde toets voorgeschoteld in een klas, maar wie zegt er dat dat ene meisje zo goed kan stampen? Wie zegt er dat die ene jongen niet veel beter is met een practicum of een presentatie? Deze blog schrijf ik in mijn toetsweek en ik zit er zelf ook weer mee: alle stof op moeten nemen en ik snap zelf niet wat ik er mee moet. Ik heb een vakkenpakket gekozen, maar wat moet ik hier nou mee? Het is een standaard samengesteld pakket, je mag het niet eens zelf doen. Je moet verplicht wiskunde doen, en een extra taal op VWO. Maar wie zegt er dat iemand dat wil? Je kiest toch een bèta-pakket, omdat je talen niet goed kan? Je kiest toch een talen-pakket, omdat wiskunde of natuurkunde je niet ligt? Waarom mogen we zelf niet een pakket samenstellen naar ons eigen inzicht en kunnen? Dan kiezen mensen de vakken die ze leuk vinden. Ja, er is een mogelijkheid dat mensen hier misbruik van gaan maken door de simpele vakken te kiezen, maar uiteindelijk moeten ze toch een opleiding kiezen met de vakken die ze gekozen hebben. Dit brengt mij bij mijn laatste punt: de vakken zelf. De inhoud van het vak scheikunde bijvoorbeeld. Wat heeft iemand met een bèta-pakket die natuurkunde gaat studeren aan het leren van organische scheikunde? Waarom krijgen we zulke algemene informatie en niet al studiegericht? We moeten ons in onze eigen tijd oriënteren op gebied van opleiding en vakken per opleiding, maar hoe weten wij wat een vak inhoudt als we dat vak nooit hebben gehad? Zelf zit ik absoluut niet te wachten op het leren van differentiaties en integraties als ik dit nooit nodig ga hebben. Naar mijn mening moet er vanuit scholen meer gedaan worden voor opleidingen en cijfers, het liefst gewoon een heel ander systeem waarbij iedereen de eerste drie jaar ongeveer een aantal standaard vakken krijgt en oriëntatie op gebied van opleidingen. Studenten die een lesje komen geven in een bepaald vak, of uit komen leggen met extra leerstof, dat soort dingen. Daarna mag je zelf kiezen welke vakken je kiest, maar dan moet de school ook vakken van opleidingen op middelbaar niveau aanbieden. Iemand die astrofysica wil studeren, heeft niks aan de algemene natuurkunde, maar wil al een basis hebben voor die studie. Ook moet iemand gewoon kunnen kiezen welke vakken iemand wil, ook als deze totaal niet bij elkaar passen volgens het plaatje. Ik denk dat er dan veel minder burn-outs zullen ontstaan op jonge leeftijd.