Sonjaas

Ik zing al ruim 25 jaar in een koor. Ik ben begonnen bij een jongerenkoor waar ik een jaar of 8 lid van ben geweest. Daarna ging ik verhuizen naar een ander deel van Nederland en bezocht ik vrij snel een nieuw koor, omdat ik het zingen gewoon niet kon missen. Met dat tweede koor zong ik zowel klassieke muziek als lichte muziek. Na 12,5 jaar vond ik het daar wel weer welletjes en was ik toe aan een volgende uitdaging: een popkoor, waar ik nog steeds lid van ben. Ik word blij van zingen, het is mijn passie en mijn uitlaatklep. Soms kom je op zo'n koor (of gewoon op de radio natuurlijk) liedjes tegen met een inspirerende songtekst. Een tekst die dan bijvoorbeeld net past bij een bepaalde situatie of gebeurtenis in je leven. Een tekst die je troost geeft, of juist energie of inspiratie. Ik heb dat heel vaak, ik ben heel gevoelig voor (song)teksten. Ik wil de komende tijd af en toe eens een songtekst met jullie delen, wellicht raken er meer mensen geïnspireerd. De songtekst die ik nu heb gekozen, is "Try everything" uit de Disney film Zootropolis, gezongen door Shakira. Ik ben momenteel herstellende van een burn out en dit gaat met ups en downs. Regelmatig voel ik me ongeduldig, het herstel gaat me soms te langzaam. Als ik dan weer een dip heb, of weer even in mijn oude patronen terugschiet, baal ik daar heel erg van; soms voel ik ook wel eens wanhoop: het gaat nooit meer over! Dit lied is een lekker vrolijk nummer met een belangrijke boodschap: ik geef niet op. Ik mag fouten maken. Ik blijf het proberen, ook al zou het mis kunnen gaan. Niemand leert zonder fouten te maken. Ik ben al zover gekomen, ik ben op de goede weg.... Ik word heel erg blij en vrolijk als ik dit nummer lekker hard meezing in de auto. Hieronder staat de songtekst: Oh, oh, oh, oh, oh...... I messed up tonight, I lost another fight I still mess up but I'll just start again I keep falling down, I keep on hitting the ground I always get up now to see what's next Birds don't just fly, they fall down and get up Nobody learns without getting it wrong   I won't give up, no I won't give in 'Til I reach the end and then I'll start again No, I won't leave, I wanna try everything I wanna try even though I could fail (2x)  Oh, oh, oh, oh, oh Try everything......   Look how far you've come, you filled your heart with love Baby, you've done enough, take a deep breath Don't beat yourself up, don't need to run so fast Sometimes we come last, but we did our best   I won't give up, no I won't give in 'Til I reach the end and then I'll start again No, I won't leave, I wanna try everything I wanna try even though I could fail (2x)   I'll keep on making those new mistakes I'll keep on making them every day Those new mistakes   Oh, oh, oh, oh, oh Try everything......  Try everything Ik ben benieuwd, halen jullie ook wel eens inspiratie uit songteksten? En zoja, welke?

Sonjaas

Vandaag heb ik samen met een vriendin de workshop 'drip cake maken' gevolgd, bij de Bakwinkel in Almere. Ik hou erg van taarten en cupcakes bakken, maar een drip cake had ik nog nooit eerder gemaakt. Ik vind het eindresultaat zo leuk geworden, dat ik de foto graag met jullie deel. We hebben de taart net geproefd en hij smaakt net zo lekker als hij eruit ziet! Na de workshop heb ik in de Bakwinkel meteen wat benodigde spulletjes ingeslagen, zodat ik deze leuke taartjes thuis ook nog eens kan maken. Ik vrees dat er een nieuwe hobby is geboren ;-) p.s. om in de stemming te blijven, heb ik ook nog een bijpassende 'yoors-header' gemaakt van Smarties en hartsnoepjes :-)

Sonjaas

Eén van mijn grootste struggles van de afgelopen 22 jaar is mijn overgewicht. Ik heb in deze periode, welke meer dan de helft van mijn leven beslaat, ondenkbaar veel pogingen ondernomen om af te vallen. Op heel veel verschillende manieren ook; zoals met behulp van  diëtisten, voedingsdeskundigen, maaltijdrepen, maaltijdshakes, een koolhydraatvrij dieet, Sonja Bakker, montignac... De meeste keren viel ik best wat af, om daarna heel snel weer aan te komen. Plus een aantal extra kilo's erbij en weer een illusie armer. Op de een of andere manier lukt het me tot op heden maar niet om blijvend af te vallen, iedere poging voelde als een strijd, een gevecht, met mijzelf als uiteindelijke Grote Verliezer. Sinds enkele maanden ben ik in therapie voor mijn burn out, bij een HSP begeleider, en hij heeft mijn ogen geopend. Hij heeft me op een hele andere manier naar mezelf leren kijken. Hij heeft me doen inzien dat ik al jaren 'buitenstebinnen' leefde; hoe ik altijd mijn focus heb gehad op anderen en dat ik nooit goed geleerd heb om mijn éigen gevoelens te voelen en te uiten. Sommige mensen gebruiken drugs of alcohol om niet te hoeven voelen, voor mij werkt voedsel als troost en als een (tijdelijk) 'feelgood-middel'. Mijn therapeut heeft me geleerd om 'thuis' te zijn, bij mezelf. De focus op mezelf te leggen in plaats van altijd alleen op anderen. Ik heb geleerd dat mijn gedachten vaak met me aan de haal gaan, dat ze me wegtrekken uit het 'hier en nu' en zorgen voor een heleboel vervelende gevoelens. Meestal hebben gedachten namelijk te maken met gebeurtenissen uit het verleden (schuldgevoelens, schaamte), toekomst (angst- of paniek) of andere mensen (onzekerheid). Gedachten poppen op in je hoofd en als je er aandacht aan besteedt, worden ze steeds groter en gaan ze een eigen leven leiden. Tenslotte: alles wat aandacht krijgt, groeit. Maar als je er geen aandacht aan besteedt, drijven ze vanzelf weer over. Als wolken aan de lucht. Inmiddels gaat het wat beter met me. En nu denk ik dat ik toe ben aan een volgende stap: 'goed en liefdevol voor mezelf zorgen'. Ik schrijf bewust niet 'afvallen', al hoop ik dat, onder andere, er wel mee te gaan bereiken. Ik ben nu op dit moment namelijk zwaarder dan ik ooit ben geweest. Ik ga geen getallen noemen, dat vind ik veel te confronterend, maar laten we het er op houden dat 'Sonja telt voor twee'. Letterlijk. Mijn lichaam begint ook op verschillende manieren aan te geven dat het te lijden heeft onder al het extra gewicht. Ik heb regelmatig zere stijve spieren en gewrichten, mijn cholesterolwaarde was laatst ineens niet goed meer, mijn conditie en uithoudingsvermogen zijn ronduit slecht. Ik voel me slecht in mijn vel. Ik wil dit niet langer, ik wil me niet meer een 40-jarige in het lichaam van een 80-jarige voelen. Ik wil me niet meer belemmerd voelen als we iets gaan ondernemen met de kinderen, omdat mijn lijf me dan in de weg zit.  Dus nu ben ik aan de beurt. Ik ga me echter niet meer in een nieuw dieet storten. Diëten werken niet voor mij. Ik ga 'goed en liefdevol voor mezelf zorgen'. Op alle mogelijke gebieden, zowel fysiek, mentaal en spiritueel. Ik wil eindelijk de Sonja weer worden die ik al 40 jaar ben, maar die al jarenlang verstopt zit. Ik wil mezelf zijn. Toen ik met mijn therapie begon, wist ik al dat dit de juiste stap was, dat dit was waar ik al jaren naar op zoek was. Eindelijk herkenning en het gevoel dat ik begrepen word. Met het starten van deze therapie en begeleiding ben ik een nieuwe weg ingeslagen. En zo zie ik de volgende stap ook: als een onderdeel van deze nieuwe weg. De weg die ik voetje voor voetje, stapje voor stapje en in mijn eigen tempo bewandel: de weg naar een ander, liefdevol, blij, warm, vitaal, gezonder, vrij leven.

Sonjaas

In je kracht staan Als het gevoel ontstaat om daadwerkelijk voor jezelf te kiezen in alles wat je doet en bent, ontstaat de warme kracht van de innerlijke en uiterlijke creatie. Alles begint zich anders om je heen te vormen en jij vormt alles anders om je heen. Als we niet in onze kracht staan trekken we diverse situaties aan die de kracht juist willen gaan versterken, ook al denken wij dat het leven ons een beetje loopt te pesten omdat het vaak geen fijne situaties zijn. Het is een groot mysterie in het leven, de wet van de aantrekkingskracht. Het is zo liefdevol voor zichzelf dat het er echt alles aan doet om alle facetten van zichzelf openbaar te maken en expressief te uiten. Dat 'zichzelf', dat ben jij. Het leven geeft ons, door 'onstabiele' situaties op ons af te sturen, de mogelijkheid om innerlijke nieuwe handelingen mogelijk te maken die deze kracht zullen vertegenwoordigen. Het is je innerlijke kracht van Zijn, van ‘oké-heid’, van in jezelf staan, van neerzetten wat je innerlijke voelt, van je innerlijke ruimte. Het is de stabiliteit in jezelf en die wordt daardoor geuit in de wereld. Daarnaar handelen is geen egoïsme, maar intelligentie. Als je niet in je kracht staat heeft dat wellicht ook een onstabiele relatie en/of werkplek tot gevolg. Je maakt dan situaties mee waarin het leven je telkens opnieuw uitnodigt uit liefde voor jezelf te kiezen, jezelf te verdedigen en/of voor jezelf op te komen. Kosten wat kost, al raak je daardoor alles 'kwijt'. Kwijtraken is slechts het gezond maken van een juiste ondergrond op je eigen akker voor een nieuw seizoen. Geen bloemkolen van andere mensen meer op je heilige grond. Het leven wil middels jou namelijk zo graag zichzelf zijn dat het de kracht mogelijk gaat maken door dergelijke situaties telkens opnieuw te scheppen. Elke keer opnieuw een liefdevolle uitnodiging voor ons, ook al doet het soms erg pijn. Als dat niet meer nodig is, wanneer de stabiliteit geleefd wordt, zal een rustiger vaarwater ontstaan. Zowel in relaties als op de werkvloer. Het leven heeft zijn schijnbare doel bereikt. Ervaar deze uitnodigingen, al zijn ze soms zwaar, pijnlijk en onduidelijk. Alles is een uitnodiging van het leven om zoveel mogelijk facetten die je in je starterspakket bij de geboorte hebt meegekregen, te openbaren. Dat wil het leven dat jij bent. Het wil uniek zijn, middels jou. Hoe prachtig is dat?  Je BENT al goedgekeurd. Anders was je er niet. Deze goedkeuring is als een kracht op zichzelf. Wees het, voel het, omarm het en straal het. Er is niemand zoals jij in de eenheid die we zijn. Je hoeft en kan niemand anders zijn. Dat is juist jouw kracht. Leef de ingrediënten van je eigen starterspakket. Uit: Zijnspiraties Antoine van Staveren Bestel voor slechts 5,50 euro meer handreikingen: http://webshop.elikser.nl/zijnspiraties

Sonjaas

Lief klein meisje Met je mooie sproetjes Wat heb je je verstopt Achter zelfgebouwde muren Lief klein meisje Zo vrolijk en spontaan Wat ben je veranderd Je werd zo stil en onzeker Lief klein meisje Met je vrolijke, guitige lach Waarom ging je je verstoppen Achter heel veel maskers? Lief klein meisje Met je lieve bruine staartjes Wat is er toch met je gebeurd  Dat je niet meer wilde voelen? Ik weet het wel... Ik begrijp je wel... Lief klein meisje Je hebt het zo zwaar gehad Door de ziektes van je ouders Je voelde je soms heel alleen Lief klein meisje Je hebt het zo zwaar gehad Je bent zó'n lange tijd gepest Dat je al die onzin bent gaan geloven Lief klein meisje Je bent je gaan verstoppen In de angst voor nog meer pijn Je bouwde muren om je heen Zodat anderen je niet meer konden raken Je bent maskers gaan dragen Om je gevoelens niet te hoeven uiten Lief klein meisje Je bent zoveel méér waard Dan wat jij bent gaan geloven Je bent zoveel méér waard Dan wat je tegen jezelf vaak zegt Lief klein meisje Ik weet dat jij er bent Je leeft nog steeds in mij Diep verscholen, in mijn hart Lief klein meisje Je mag naar buiten komen Ik zal voor jou gaan zorgen Ik zal zorgen dat je veilig bent Lief klein meisje, mini ik Ik hou van jou

Sonjaas

Je verdwaalt in je gedachtenJe verdwaalt in je eigen huisOok al woon je hier al jarenHet voelt soms niet als thuisAuto rijden lukt al lang niet meerJezelf douchen evenminSteeds wat verder achteruitJe levert steeds een beetje inHerinneringen vervagenOnthouden lukt niet meerJe gaat terug naar vroegerStelt dezelfde vragen keer op keerSoms zit je ineens te zuchtenZeg je: in m'n hoofd gaat het niet goedJe lijkt dan even te beseffenWat de Alzheimer met je doetAls ik je dan zie zittenVoel ik pijn en ook verdrietIk zou je zo graag willen helpenMaar tegen Alzheimer doe je nietsSoms vergeet je onze namenWeet je niet meer wie we zijnMaar zit je toch te genietenOnze aanwezigheid voelt fijnWant al gaat het denken moeizaamMet je gevoelens is niks misEn zo wordt maar weer eens duidelijkDat Gevoel 't allerbelangrijkst isSamen zingen, samen lachenSamen knuffelen, dat is zo fijnDe liefste papa van de wereldDat ben jij en zal jij altijd zijnSonja Timmermans, april 2017

Sonjaas

MygirlyLife bedacht de RandomWord-uitdaging. Met een willekeurig door haar aangewezen woord een verhaal (gedicht, tekst, whatever) maken dat tussen de 300 en 500 woorden lang is. Dat RandomWord moet dan minimaal drie keer gebruikt worden. Klik hier voor meer informatie of als je er ook aan mee wilt doen.Ik heb het woord van Hans geraden en van hem een nieuw woord gekregen. Kun je raden met welk woord ik aan de slag moest?Met een diepe zucht liet ze haar blik door haar klaslokaal gaan. Het was gelukt, ze had haar eerste schooldag in groep drie overleefd. Vermoeid wreef ze over haar voorhoofd, door alle drukte had ze wel wat hoofdpijn gekregen. Eerst maar even een paracetamol nemen. Terwijl ze in haar tas graaide naar het doosje, viel haar oog op de stapel knutsels op haar bureau. Ze dacht glimlachend terug aan de knutselopdracht, welke ze bedacht had om nog even in de zomerstemming te blijven. De leerlingen hadden vliegers gemaakt van vouwblaadjes, plakplaatjes en stukjes wol. Zoiets simpels eigenlijk, maar wat hádden de meeste kinderen het leuk gevonden. Ze vulde haar waterflesje onder de kraan en met twee slokken water slikte ze de paracetamol door. Daarna pakte ze de vliegers van haar bureau en plakte hen met plakband op het raam. Hè wat ziet dat er meteen een stuk gezelliger uit, dacht ze tevreden, terwijl ze weer door het klaslokaal keek. Haar blik bleef rusten op een tafeltje achter haar. Onder de tafel lagen nog wat kleine snippers verfrommeld papier en een paar verdwaalde plakplaatjes. Ruben. Het mannetje was helemaal gefrustreerd geraakt toen het niet lukte om zijn vlieger netjes te vouwen. Uit woede had hij hem kapotgescheurd en huilend zijn stoel omvergegooid. Ze had hem streng toegesproken en wilde hem daarna een nieuw vouwblaadje laten kiezen, maar Ruben dacht daar duidelijk anders over. Met een grote gil had hij de hele stapel vouwblaadjes van haar bureau geveegd en was stampend het klaslokaal uitgelopen. Na flink wat gemopper en protest van het kleine mannetje én veel geduld van haar kant was het haar uiteindelijk toch gelukt om hem te overtuigen het nog eens te proberen. En met succes, hij had een práchtige groene vlieger gemaakt. Met extra veel plakplaatjes erop, want toen hij eenmaal bezig was met plakken, had hij eigenlijk niet meer willen stoppen.Glimlachend ging ze weer achter haar bureau zitten en nam nog een slok water, in een tevergeefse poging de nog steeds aanwezige paracetamol-smaak weg te spoelen. Ze voelde zich tevreden. Ondanks deze uitbarsting van Ruben was deze eerste schooldag verder prima verlopen. En het allermooiste van deze dag was wel zijn strálende gezicht, toen hij na schooltijd, vol trots, zijn vlieger aan mama liet zien.

Sonjaas

Ik hou van schrijven en ik hou van blogs, dus ik besloot een paar weken geleden om zelf ook een blog bij te gaan houden. Nooit gedacht dat zo’n eerste blog zo lastig zou zijn om te schrijven. Ik ben al een aantal keer begonnen, om hem vervolgens weer te verwijderen. Want tja…wat schrijf je zoal in een eerste blog? Ik heb dus maar gewoon besloten om in deze eerste blog mezelf even kort voor te stellen:Ik ben Sonja, 40 jaar, ik ben getrouwd en heb 2 kinderen: een zoon van 13 en een dochter van 8. Vier jaar geleden ben ik er achter gekomen dat ik Hoog Sensitief ben en momenteel ben ik herstellende van een burn out. Eén van de redenen van mijn burn out is dat ik van jongs af aan geleerd heb om mijn gevoelens min of meer te negeren en altijd mijn focus gericht te houden op anderen: rekening houden met anderen, zorgen voor anderen, het anderen naar de zin maken..... Als het met anderen goed ging, ging het met Sonja ook goed. Ik heb nooit geleerd om mijn eigen grenzen echt goed te voelen, laat staan deze aan te geven. Dit kon natuurlijk niet voor altijd goed blijven gaan en een half jaar geleden stortte ik in. Ik kreeg last van flinke paniekaanvallen, hyperventilatie, hartkloppingen en héél veel stress en oververmoeidheid. Ik kón niet meer. Inmiddels krabbel ik op uit het diepe dal, met de nodige hulp van verschillende mensen. Mijn gevoelens uiten en mijn grenzen aangeven blijven best moeilijk voor mij, vandaar deze blog. Ik hoop dat het schrijven voor mij een fijne uitlaatklep kan zijn.