Blijvend anders

Vraag van de week:   ik zit nu al voor de tweede keer in een burn-out.  Hoe kom ik daar nu definitief uit en vanaf?   Een burn-out speelt zich vaak af bij mensen die gevoelig zijn voor de nood van anderen en die de nood van de ander belangrijker vinden dan wat ze zelf nodig hebben. Het gevolg is dat ze voor die ander alles doen, zelfs als ze eigenlijk zelf ook van alles nodig hebben of al uitgeput zijn. Mensen die daarin ver over hun grenzen gaan noemen we doorgaans pleasers. Die gaan het eerst iedereen naar de zin maken en geven en doen wat anderen nodig hebben. Als er dan nog eventueel wat tijd en ruimte over is komt zelfzorg om de hoek kijken, maar meestal is die tijd en ruimte er niet of wordt zichzelf niet meer gegund. Er is altijd wel iets of iemand die belangrijker is. Mensen die daar dan weer misbruik van maken noemen we logischerwijs users c.q. gebruikers. Meestal hebben pleasers een hele troep users om zich heen….…de pleaser doet toch altijd alles voor je, die kun je overal voor vragen en zegt nooit nee. Hoe makkelijk is dat!!!     Hiermee wil ik het pleasen overigens niet in een slecht daglicht plaatsen, want geen enkele relatie kan bestaan zonder elkaar te pleasen. Ik doe dingen voor jou om jouw leven zo aangenaam mogelijk te maken en jij doet dat ook voor mij. Als dat in balans is dan verhogen we daardoor de kwaliteit van leven en beleven, van en voor ons allebei. Dat is in werkrelaties niet anders, ik geef jou geld en jij doet werk voor mij. Daar hebben we beide profijt van. Het gaat fout als die balans verstoord wordt. Als in een relatie de één gaat pleasen en de ander doet vervolgens niets meer, gaat achterover zitten en laat zich alles maar aanleunen. Of de werkgever vraagt teveel en doet niets meer voor zijn werknemer. Voor een burn-out zijn meestal twee hoofdrolspelers nodig: iemand die iets nodig heeft en iemand die iets te geven heeft. In extreme gevallen noemen we dat dus een user en een pleaser.                                                                                                                                                             Een burn-out komt voor bij mensen die in een thuissituatie zitten waarin veel van hen gevraagd wordt en er geen ruimte en tijd is voor zichzelf en/of die in een organisatie of bedrijf werken en waar het belang van de organisatie of het bedrijf en het belang van de medewerker niet in balans zijn. De één wil teveel, de ander geeft teveel. Een burn out heb je niet zo maar voor elkaar, meestal gaat daar een langere tijd van dienstbaarheid, opofferen, jezelf wegcijferen aan vooraf. Maar op een gegeven voel je je opgebrand en uitgeblust. Dan heb je een lange periode teveel gegeven, te lang teveel gedaan, te lang en teveel  van alles eigenlijk. Met als uiteindelijk gevolg dat je lichaam en je geest geplunderd en uitgeput zijn, soms zelfs té uitgeput om te kunnen rusten en te kunnen slapen….   En dat terwijl er hoogstwaarschijnlijk al heel wat lichamelijke en geestelijke signalen zijn geweest dat je echt even moest stoppen, dat het niet goed met je ging, dat het tijd werd om wat van al die belangrijke verantwoordelijkheden los te laten en iedereen die wat van je nodig had maar even te laten. Maar nee, je kon het niet, je moest doorgaan….   Die lichamelijke én geestelijke signalen zijn er altijd. Jij kunt jézelf voor de gek houden, maar je lichaam en je brein doen daar over het algemeen gesproken niet aan mee. Best vreemd dat volwassen en intelligente mensen hun eigen signalen onderdrukken en gewoon verder gaan met dingen waarvan ze alláng weten dat het niet goed voor ze is. Wat is het dat intelligente mensen tegen beter weten in soms toch over hun grenzen blijven gaan, dingen blijven doen die niet goed voelen? Als mensen tegen beter weten in doorgaan met gedragingen die niet goed voor ze zijn, dan zijn er blijkbaar sterkere drijfveren gaande die dat beter weten ondergeschikt hebben gemaakt. Dan speelt er waarschijnlijk een soort van moeten mee, moeten van jezelf. Nee, daar is het niet mee begonnen. Ik ken namelijk geen kinderen die verkeerde dingen moeten van zichzelf.   Waar komt dit gedrag dan vandaan     Niet altijd, maar meestal is slecht zorgen voor jezelf een gevolg van: -ooit onvoldoende gewaardeerd te zijn geweest, -ooit onvoldoende aandacht te hebben gehad, -ooit onvoldoende vertrouwen te hebben gehad. Dit is geen vingerwijzing naar ouders, want die kunnen daar lang niet altijd iets aan doen. Er is zelden opzet in het spel, maar als kinderen door wat voor redenen en oorzaken dan ook een te kort aan aandacht, waardering en vertrouwen hebben gehad is het zelf creëren van eigenwaarde en zelfvertrouwen bijna niet meer mogelijk. Het pleasen en ook perfectionisme is daar vaak een reactie op. 1. Pleasen tot je er bij neervalt in de hoop dat als je maar genoeg doet voor de ander, die waardering, dat vertrouwen en die aandacht toch krijgt en dat dat de leegte van zelfvertrouwen en eigenwaarde zal opvullen. 2.Hetzelfde met perfectionisme, als je het maar beter doet dan wie dan ook, dan komt die waardering, aandacht en vertrouwen wel. Dat kan niet en lukt niet. Lukt het een keer wel dan heeft dat een bevredigingswaarde die vergelijkbaar is met een ijsje of een sigaret…. Waar komt dan die moeheid en dat uitgeput zijn vandaan  Allereerst kost het voortdurend negeren en onderdrukken van je eigen signalen bergen energie. Bijvoorbeeld het ja zeggen terwijl het nee is, of nee zeggen als het ja is.  Dan ga je iets met tegenzin doen, iets waar je geen zin in hebt of geen energie voor hebt. En je moet ook nog doen alsof het toch helemaal prima is. Dit spel van jezelf en anderen voor de gek houden, kost een hele boel energie, om het te doen en om het vol te houden. Zodra je een houding en gedrag moet volhouden wat niet echt is, kost dat enorm veel energie. Om het te doen, om het vol te houden. Ook om de alertheid en waakzaamheid vast te houden zodat niemand het door gaat krijgen, dat niemand jou betrapt op je moeheid, op je eigenlijk niet willen of niet kunnen. Het onderdrukken van echte gevoelens heeft overigens nog een naar effect en dat is dat alles wat je aan gevoelens onderdrukt je gevoelswereld in beweging blijft houden, dit laat zich uiteindelijk kennen als onrust. En als er te veel druk door ontstaat kan zich dat uiten in allerlei lichamelijke klachten en bijvoorbeeld angst en paniek aanvallen, hyperventilatie enz.       Een ander punt is het voortdurend voor iedereen klaar staan en geen tijd en ruimte nemen voor wat je zelf nodig hebt. Dit veroorzaakt dat je niet bijtankt als dat nodig is en ook dit kost uiteindelijk bergen energie, omdat je die energie dus niet meer aangevuld krijgt. Je loopt steeds verder leeg… Wat te doen…??? We zullen eerst op zoek moeten gaan naar het antwoord op de vraag waarom volwassen en intelligente mensen dingen doen die niet goed voor ze zijn. Dus op zoek naar die diepere drijfveren die het beter weten overrulen. Als we die diepere drijfveren niet de nek omdraaien, zullen die altijd elke verandering blijven tegen werken. Dus die diepere drijfveren moeten echt gevonden en veranderd worden, dus daar gaan we eerst naar op zoek. Blijvend anders doet dat in de Kennisshop of in de Driedaagse aan de hand van een eigen ontworpen model waarin van A tot Z uitgelegd wordt hoe houding en gedrag in de verschillende levensfases ontstaan. Daarin komen vanzelf die diepere drijfveren op tafel te liggen, want die zijn daar onderdeel van. Zodra we die tijdens de Kennisshop of de Driedaagse gevonden, gezien en gevoeld hebben, gaan we ze als vanzelf elke keer herkennen zodra ze in actie schieten. Wat je eenmaal gezien hebt kun je namelijk niet meer ontzien en wat je eenmaal weet kun je niet meer ont-weten. Vervolgens hoeven we eigenlijk alleen nog maar te vertragen in de actie die het elke keer veroorzaakt. Die acties zijn vaak onbewuste automatismen geworden. Zonder er bij na te denken gaan we dan dingen doen, ja zeggen, aan de slag gaan. En dát moet stoppen. Dus in plaats van gelijk ja of nee te zeggen: *even stil staan, *even niets zeggen. Neem even de tijd om te kijken en te voelen wat er in je gebeurt in plaats van gelijk op te staan en dingen te gaan doen, even te blijven zitten en niets doen. Vertragen sloopt élk automatisme, want een automatisme bestaat bij de gratie van herhaling en snelheid. Haal je de snelheid er uit, stopt de herhaling, valt het automatisme om.             Zo simpel is het. De eerste paar keren is dat echt lastig en zal schuldgevoel je bijna dwingen om toch te doen wat je altijd hebt gedaan. Maar ook in schuldgevoelens kun je leren vertragen en deze leren ontmoeten en er even te laten zijn, zodat ook de reactie daarop, het toch maar weer wel gaan doen, kan stoppen. Het klinkt allemaal vrij simpel en even buiten de emotionele ladingen om, is het dat ook !!!   Het is het stoppen van programma’s die in je brein draaien. Vaak oude kind programma’s die niet meer kloppen in en bij de volwassene die je bent geworden. Dus die moeten stoppen. Na de Kennisshop of de Driedaagse van Blijvend anders heb je de tools in handen om definitief uit je burn-out te stappen. Daarmee ook uit allerlei kind-gedragingen. Je ja wordt echt een ja en je nee wordt echt een nee en de user die daar moeite mee heeft die zegt het maar….. Blijvend anders              

Blijvend anders

Allereerst is het goed te beseffen dat gedachten en gevoelens, aan de hand van waarnemingen die wij doen zoals horen, zien, ruiken, ervaren, proeven, enorm snel geactiveerd worden.  Volgens hoogleraar Ap Dijksterhuis, psychologie van het onbewuste aan de Radboud Universiteit te Nijmegen, gaan die in eerste instantie onbewuste processen, het verwerken van waarnemen in ons brein, 22.000 X sneller dan bewuste processen. Dus je wordt pas gewaar dat een waarneming een gevoel of gedachte heeft opgeroepen als dat gevoel er feitelijk al is, je wordt pas gewaar van een gedachte als die feitelijk al gevormd is. Kortom, wij lopen altijd achter onze gevoelens en onze gedachten aan, we zijn als gebruiker van dat brein waarin dat voornamelijk gebeurt veel te traag om ze te voorkomen. Elke poging om gevoelens of gedachten te voorkomen is dan ook volkomen zinloos. Het is hetzelfde als een slak die een hazewindhond moet proberen in te halen, zinloos. Ons brein is veel te snel voor ons, we kunnen alleen maar iets doen met wat er aangereikt of gepresenteerd wordt door het brein, we kunnen het niet voorkomen.   Ten tweede, en dat is een heel belangrijk gegeven, negatieve gedachten of negatieve gevoelens bestaan niet. Het woord negatief is volkomen misplaatst als het over gedachten of gevoelens gaat. Wat men over het algemeen negatieve gedachten of negatieve gevoelens noemt zijn gedachten en gevoelens die we bijvoorbeeld als lastig, moeilijk, pijnlijk, zwaar, verwarrend, eng, bedreigend of vernederend ervaren. Dat zijn dan veelal gedachten en gevoelens die gaan over tekortschieten, mislukken, falen, niet goed genoeg zijn, slecht zijn, dom zijn, lelijk zijn, er niet bij horen. Dat zijn gedachten en gevoelens waar blijkbaar nog veel lading op zit, ladingen die lijken op open wonden. Negatief wil eigenlijk zeggen: “ik wil ze niet”. En toch blijft je brein die zaken maar aanbieden. Elke waarneming die er ook maar iets mee te maken heeft, veroorzaakt dat ze er weer zijn. Weer die gedachte, weer dat gevoel, en jij wilt het niet, jij blijft er maar mee in strijd. Maar waarom doet dat brein dat. Waarom doet een orgaan dat er enkel en alleen is om jou en je lijf in balans en dus gezond te houden en jou zo gelukkig mogelijk wil maken, dit soort dingen? Is het voortdurend aanbieden van open wonden een onderdeel van het proberen om jou en je lijf in balans te krijgen, om jou gezond te houden of te krijgen, om jou gelukkig te maken? Het antwoord is volmondig ja, daarom doet dat brein dat. Het brein blijft open wonden aanreiken omdat die er nog zijn en in de weg zitten. Psychische open wonden geven een gevoel van onveiligheid. Een psychische open wond is een gebied waar je niet aan mag komen en wat niemand mag zien. Dus moet je voortdurend op je hoede zijn dat die open wond niet gezien of aangeraakt wordt.   Je moet voortdurend waakzaam zijn, je moet jezelf voortdurend beschermen. En die onveiligheid is killing, die onveiligheid laat je adrenaline level namelijk stijgen. Hoe kan dat, hoe kan onveiligheid iets doen met mijn hormonen? In het brein vinden een heleboel processen plaats en die zou je in twee belangrijke processen kunnen verdelen: denken en de aansturing van alle processen die in je lijf plaatsvinden. Dus naast het denken vind je er ook de aansturing van alle neurologische, chemische, hormonale en energetische processen in je lichaam. Daar vind dus ook de vertaling van denken en psychische processen in lichamelijke processen plaats. Dus onveiligheid die je waarneemt, verhoogd acuut je adrenaline level zodat je klaarwakker bent, alert bent, op je hoede bent en je lichaam klaar is om te dealen met die onveiligheid, klaar is om te vechten, te vluchten of te verlammen. En zolang adrenaline in te grote mate aanwezig is komt jouw lijf uiteraard niet tot rust. Adrenaline verhoogt bloeddruk, hartslag, spierspanning, zenuwenspanning, verlaagd of versneld je spijsvertering en legt een deel van je rationele mentale vermogens plat. Hélemaal zinvol als je echt in een levensbedreigende situatie terecht komt, maar slopend als dit jaar in jaar uit aanwezig is en dit allemaal veroorzaakt. Veel lichamelijke klachten zijn naar mijn mening dan ook gevolgen van een te langdurige adrenaline verhoging ontstaan door ooit te veel onveiligheid. Laten we nu vanuit het bovenbeschreven perspectief eens naar bijvoorbeeld jouw schuldgevoelens gaan kijken. Je wilt er vanaf, dus schuldgevoel verwijst hoogstwaarschijnlijk naar een open wond waar je vanaf wilt. Omdat jij schuldgevoelens niet wilt hebben, ze zijn blijkbaar te eng of te pijnlijk, ga je er mee in gevecht. Op zich is dat al een zinloze actie, omdat je in gevecht gaat met gevoelens die er allang zijn, naar dat is niet het lastigste. Om in gevecht te kunnen zijn heb je adrenaline nodig, dus dat maakt je lijf aan. Dus zodra schuldgevoelens aangeraakt worden in jou ga je in gevecht en maakt je lijf adrenaline aan, en dat alles met een snelheid die 22.000 x sneller gaat dan wat jij in de gaten hebt. Dus wat je werkelijk nodig hebt om schuldgevoelens op te kunnen ruimen, is een volop werkende brein waarin je mentale en rationele vermogens op en top werken, maar dit leg je daarmee al voor een deel plat! De rust en ontspanning die je nodig hebt om stil te kunnen staan en goed te kunnen kijken en voelen heb je daarmee ook de deur uit gewerkt, want adrenaline spant alles aan en zet je in de vecht/vlucht/verlam stand.  Hoe kom je dan wel van schuldgevoelens af??? Je weet nu dat bevechten geen zin heeft, want je brein is gewoon veel te snel voor je. Jij als gebruiker van dat brein gaat dat nooit winnen. Hoe ga je iets bevechten wat er al is voordat jij het in de gaten hebt? Je weet nu ook dat de keuze om iets te gaan bevechten je adrenaline level doet stijgen waardoor onder andere je rationele en mentale vermogens onderuit gaan, je hartslag omhoog gaat, je bloeddruk stijgt, je spieren zich aanspannen. Dus dat bevechten moet je stoppen, want dat wordt niks. Dat blijkt ook wel, want hoelang heb je nu al last van die schuldgevoelens en is het al minder geworden door al dat vechten?   Stap 1; stop met bevechten wat er al is, het is zinloos.   Als je het bevechten stopt zou je er over na kunnen denken om het tegenovergestelde te gaan doen, namelijk er niet vanaf willen maar die schuldgevoelens juist te gaan verwelkomen en ontmoeten. Het brein heeft ze je aangeboden omdat ze in de weg zitten. Die schuldgevoelens verwijzen ergens naar. Omdat je brein ze maar blijft aanbieden kun je gevoeglijk aannemen dat schuldgevoelens verwijzen naar iets wat er niet meer hoort en dus in de weg zit om je lijf in balans te krijgen. Stap 2: Leer ontmoeten wat je brein je elke keer laat zien. Als bijvoorbeeld schuldgevoelens aan je deur kloppen: schuldgevoelens kom maar binnen, ga zitten en vertel me je verhaal. Ontmoeten levert meer op dan bevechten. Als je de ontmoeting aan gaat met je schuldgevoelens dan ga je aan de hand van die schuldgevoelens, met volop werkende rationele en mentale vermogens en een ontspannen lijf op pad om te kijken waar het nou echt over gaat. Bevraag je schuldgevoel alsof het een reiziger is: uit welke tijd komen ze, wat hebben ze meegemaakt, waardoor zijn ze ontstaan, wie hebben er een rol in gespeeld, en zijn die schuldgevoelens nu nog terecht, kloppen ze nog bij wie je nu bent?      Pas in die ontmoeting ontstaat de mogelijkheid om die open wond te gaan accepteren en te gaan verzorgen en dan pas kan het gaan genezen. Zolang je aan het bevechten bent kan een open wond niet genezen of healen, dan blijft dat verborgen en maar door zieken…. Schuldgevoelens willen aangeven dat jij in jouw beleving iets niet goed hebt gedaan. Dat hoeft helemaal niet waar te zijn, wie weet heb je juist wel iets heel goed gedaan, maar in jouw beleving is het zo. Schuldgevoel is vaak een onderdeel van je geweten en kan een signaal afgeven dat je bijvoorbeeld iets niet oprecht doet of hebt gedaan of niet eerlijk bent of bent geweest. Je zou schuldgevoel in een bepaalde mate kunnen zien als een uitnodiging tot een bijsturing in je houding en in je gedrag. Ergens doe je niet wat een volwassen mens behoort te doen en zit er blijkbaar nog kind gedrag in de weg. Kind gedrag zoals liegen, de waarheid verdraaien, roddelen, coalitie vorming tegen iemand, stelen, bedriegen, onterecht boos reageren, je aandeel in iets ontkennen enz. Maar ook iedereen het maar naar de zin willen maken ook al ben je zelf moe of voel je je slecht, is ook zo’n kind gedrag wat schuldgevoel oplevert als je dat dan een keer niet doet.   Schuldgevoel laat het geweten aan je knagen en dat merk je, dat voel je. Daar kun je iets mee doen of je kunt het negeren.   Kortom, een beetje schuldgevoel zo nu en dan kan als een prima wake up call dienen met betrekking tot bijsturen van je eigen houding en gedrag.    Schuldgevoel in een ernstige mate is een heel ander verhaal. Als schuldgevoelens je verhinderen om dat te doen wat je eigenlijk zou moeten doen of dat te zeggen wat er werkelijk is of speelt, dan is het een belemmering om te zijn wie je wilt zijn, te zeggen wat je wilt zeggen, te doen wat je wilt doen. Dan veroorzaakt schuldgevoel een beperking en belemmering en dan is er echt werk aan de winkel. Als schuldgevoelens onevenredig aanwezig zijn in iemand dan wil dat zeggen dat er veel kind gedrag gaande is, omdat kind gedrag schuldgevoelens in stand houden. Als je ook in je volwassenheid die kind gedragingen zoals liegen, bedriegen, roddelen, coalitie vorming tegen iemand, stelen, onterecht boos worden, iedereen willen pleasen, jezelf opofferen ten bate van anderen, afhankelijk zijn van waardering en aandacht, blijft volhouden, dan zal het volwassen bewustzijn in je via schuldgevoelens signalen blijven afgeven dat je iets doet wat niet meer bij je past. Die schuldgevoelens kunnen dan terecht zijn, omdat je nog allerlei kind reacties afgeeft. Blijkbaar zit je dan nog vast in oude gewoontepatronen en heeft nog niemand je duidelijk gemaakt dat het tijd wordt om die achter je te laten. Dan is het zaak om volwassen te worden en bewust en gedisciplineerd te stoppen met die kind onzin. Tijd voor een bewustwordingsproces met betrekking tot kind-systemen versus volwassen systemen.   Zoals je weet, kan Blijvend anders je hiermee helpen….. Wij reiken je kennis en inzichten aan om te gaan beseffen waarom je doet zoals je doet en hiermee dus ook veranderingen kunt aanbrengen…..BLIJVENDE VERANDERINGEN !!! Dit kan zowel individueel als in groepsverband. Bekijk onze website maar eens én mijn andere vragen van de week: www.blijvendanders.nl

Blijvend anders

Vraag van de week:  Dit is zo’n vraag waar allerlei lastige aspecten een rol beginnen te spelen omdat we ons op een gebied gaan begeven waar geloof, overtuigingen en aannames een grote rol spelen omdat het een gebied betreft waar we simpelweg geen bewijzen van of uit kunnen leveren. Wat we wel kunnen doen is de logica, ervaringen en kennis volgen die tot nu toe beschikbaar is. De vraag levert wel gelijk een paar andere vragen op: Wat wil je precies van je partner terugzien en wanneer ga je dat dan terug zien? Stel dat jij nog tien jaar leeft, of misschien wel twintig of dertig jaar, wat wil je dan terug zien als jij overgaat? Dezelfde man of vrouw zoals die was toen jij die voor het laatst zag, tien, twintig of dertig jaar geleden? Jij bent dan zelf tien, twintig of dertig jaar verder, hebt tien, twintig of dertig jaar meer ervaring, meer belevenissen, meer leven als mens achter de rug. Misschien heb je zelfs al weer een andere partner gehad. Dus jij bent allang niet meer dezelfde mens als toen. Is hij of zij dan nog steeds wel voor jou wat jij toen dacht, hoe dat toen voelde, sluiten jullie nog steeds aan, ook al zit er nu opeens tien, twintig of dertig jaar tussen? Bestaat de tijd überhaupt als je dood bent of heeft de tijd net zo weinig betekenis als bijvoorbeeld tijdens het slapen?                      Die vragen spelen op, want wat weten we van dood zijn? Is dood zijn stil staan of gaan we dan toch op een andere weg en wijze verder, groeien we nog steeds door, veranderen we als we dood zijn? Wat blijft er bijvoorbeeld van ons over zonder lichaam, zonder brein, zonder al die dingen die we kunnen omdat we een lichaam hebben? Blijven de doden eigenlijk wel op ons wachten om ons te verwelkomen? Zo ja, hoe lang blijven ze dan wachten en staat hun ontwikkeling dan stil, want als je kunt wachten zou je dan ook nog andere dingen kunnen doen? En als ik dan dood ga, ga ik dan ook weer wachten op de mensen die ik lief heb of die ik lief heb gehad? Zijn we dan in de dood alleen maar aan het wachten op elkaar of zijn we daar ook dingen aan het doen, ervaringen aan het opdoen, dingen aan het verwerken? Het zijn zo maar wat vragen waar je eens over na kunt denken. En dan is er nog iets wat meespeelt. Er zijn verschillende zaken die heftige en blijvende persoonlijkheidsveranderingen kunnen veroorzaken, bijvoorbeeld bij hersenbeschadigingen door een ongeluk, herseninfarcten, dementie, schizofrenie, hartinfarcten en alzheimer. Een kleine hersenbeschadiging kan al desastreuze en blijvende gevolgen hebben voor je persoonlijkheid. Maar ook ingrijpende gebeurtenissen en situaties kunnen mensen blijvend veranderen. Zelfs als er niet van die vervelende dingen gebeuren, alleen al het ouder worden doet mensen veranderen. Je persoonlijkheid is dat wat zichtbaar wordt uit de samenhang tussen bijvoorbeeld je lichaam, je bewustzijn, je onderbewustzijn, en alles wat in je brein (je denk + voel brein) zit en alles wat ons van buitenaf beïnvloed en hoe we daar mee om gaan. Al die aspecten spelen een cruciale rol en zolang er een duurzame balans en duurzame samenhang is tussen die aspecten, dan is er sprake van een herkenbare samenhang en dat noemen we persoonlijkheid.                                               Valt één van die aspecten weg of gaat één van die aspecten door omstandigheden opeens anders werken, dan heb je een persoonlijkheidsverandering aan je broek hangen. Dan verandert de samenhang en krijg je opeens andere structuren te zien, andere reacties te zien, andere meningen te horen. Kortom, onze persoonlijkheid en hoe die is, is een zeer delicaat geval en wordt bepaald door een behoorlijk aantal zeer kwetsbare aspecten. Daar staan we meestal niet zo bij stil maar het is eigenlijk heel bijzonder dat we stabiel kunnen zijn in een wereld die zo veranderlijk is…. Echter, als tijdens je leven er al dingen kunnen gebeuren waardoor je persoonlijkheid totaal kan veranderen, wat denk je dan wat er overblijft van je persoonlijkheid als na overlijden je lichaam compleet stopt met functioneren en je hersenen compleet ophouden te functioneren? Dan vallen al twee belangrijke aspecten die de persoonlijkheid vormen en dragen compleet weg. Wat dan nog blijft is je bewustzijn en daarin je onderbewustzijn.  Bewustzijn en waarnemen van je bewustzijn blijft volgens de Nederlandse cardioloog Pim van Lommel ook na het wegvallen van hersenfuncties in takt. Hij heeft hier veelvuldig onderzoek naar gedaan en beschrijft dit op wetenschappelijke wijze erg duidelijk in zijn boek: “Eindeloos bewustzijn”. Dus wat kan ik terugvinden van iemand als iemand overleden is? Ik ben bang dat zijn of haar persoonlijkheid na het overlijden niet meer bestaat. Na het overlijden is de balans en samenhang tussen de aspecten die de persoonlijkheid hebben gedragen definitief verbroken, omdat de noodzakelijke schakelkast tussen al die aspecten die een persoonlijkheid bepalen en die zorgt voor balans en duurzaamheid, het brein, feitelijk ophoudt te bestaan. Als het brein weg valt, valt de schakelkast weg, vervallen verbindingen, samenhang en balans weg. Hierdoor vervalt dus die herkenbare samenhang en dus de persoonlijkheid, net zoals bij bepaalde ziekte dat het geval is… Begrijp dat mijn antwoord op jouw vraag een persoonlijk antwoord is. Hoogstwaarschijnlijk ga je die persoonlijkheid niet meer terugzien, want die is er niet meer. Wat je nog wel kan ontmoeten is dat waar het bewustzijn en onderbewustzijn van die persoon uit bestaat en wat daarvan binding heeft met jou. Jouw brein zal de waarnemingen daarvan weer vertalen in voor jouw herkenbare beelden, net zoals jouw brein dat doet in de dromen die je hebt. Ook daarin worden verbanden, waarneming en belevingen vertaald in voor jou persoonlijk herkenbare beelden en situaties. Als je droomt over iemand, dan gaat het namelijk niet over die persoon, maar over waar die persoon voor staat in jou. Jouw brein vertaalt de waarneming in voor jouw herkenbare beelden. Als je dus droomt over je overleden vader, dan droom je over waar hij nog voor staat in jou, dus wat hij nog betekent in jou op dat moment. Wat je dus terug kan vinden is wat jou heeft verbonden met die ander en waar mogelijk nog beweging in zit omdat het nog niet klaar is, nog beladen is, of nog vol liefde zit. Kortom, je krijgt aspecten te zien waar je nog mee verder kan, mag, moet, waar je nog niet klaar mee bent. Jij krijgt de vertaling te zien… de rest is weg, dat was slechts een eenmalige vertoning die nooit langer duurt dan het leven zelf omdat het afhankelijk was van een brein. Zoals het brein de tijdelijke verbindende schakelkast is tussen alle aspecten die onze persoonlijkheid bepalen, is het bewustzijn de tijdloze verbindende schakel tussen jou, de ander, al het leven en wat wij dood noemen. Bewustzijn is wat er al was en zal blijven, het leven als mens is daar slechts een tijdelijke uitdrukking van.                                                                                                                                                         Zodra we als mens een eigen “ik” gaan ervaren, lijkt het alsof we niet meer verbonden zijn met elkaar, maar dat is slechts een bepaalde staat van bewustzijn die nodig is om als mens überhaupt op aarde te kunnen leven. Feit is dat we verbonden zijn met elkaar in en met ons bewustzijn, omdat het bewustzijn van mij in hetzelfde bewustzijnsgebied ligt als jouw bewustzijn. Feitelijk is er geen ik en jou op het niveau van bewust-zijn. Een Engelse bioloog , Rupert Sheldrake, heeft daar veel onderzoek naar gedaan en dingen over geschreven. Hij noemt die verbinding morfogenetische velden, een term die eerder door Henry Huxley werd gebruikt. Deze velden staan ook wel bekend als het zero-point field. Zero-Point field is een term uit de kwantumfysica. Uit natuurkundig onderzoek blijkt namelijk dat alles uit energie bestaat. Mens, materie, aarde, alles en iedereen bestaat uit kleine deeltjes die in een bepaalde verhouding en frequentie met elkaar in trilling zijn. Deze trillingen vormen een alomvattend energieveld. Het Zero-Point Field waarin alles met elkaar verbonden is en ook nog onderling blijkt te communiceren. Dus dat onderscheid dat er een jij en ik bestaat, is dus alleen maar in je mens-zijn-bewustzijn aanwezig om überhaupt als mens te kunnen leven. Een tijdelijke staat van zijn die nodig is om bepaalde dingen te doen, bepaalde wegen te kunnen bewandelen, verantwoordelijkheid te ervaren enz.   Dus eigenlijk zou je je vraag ook anders kunnen stellen: Kan de dood ons eigenlijk ooit echt scheiden of gaan we gewoon naar verschillende verdiepingen in dezelfde flat……...                                                                        www.blijvendanders.nl

Blijvend anders

Nog even over die bewustzijnslijnen:   Die bewustzijnslijnen staan nooit op zichzelf, die zijn altijd verbonden met alle andere bewustzijnslijnen. Daar zijn we niet altijd bewust van. We zijn alleen bewust van de momenten dat die lijnen elkaar echt aanraken en elkaar kruisen. Dat zijn de ontmoetingen die we hebben, soms gewild en gepland, soms ongewild en ongepland. Lijden ontstaat nooit in je eentje, dat is altijd in relatie met andere mensen en dus andere bewustzijnslijnen. Dus is het tijd om dat lijden te transformeren, dan ontstaan ook weer de relaties waarin dat lijden is ontstaan en zullen we oude bekende tegen gaan komen. Soms bewust als oude bekende waarin we de energiepatronen herkennen van toen, soms in de vorm van “hé, ik ken jou ergens van” gevoelens, soms in ontroering, soms in een onverklaarbare aantrekkingskracht naar iets of iemand, bijvoorbeeld het verliefd worden. Al die bewustzijnslijnen tezamen vormen het zogenaamde Zero point field….…het veld waarin we allemaal met elkaar verbonden zijn. Het veld waarin al het weten, al de kennis, maar ook al het lijden aanwezig is.     Nu naar de verdeling Geest – Ziel – Persoonlijkheid.   Vanuit de Christelijke traditie kennen we de drie-eenheid: God de vader, Jezus de zoon, en de heilige geest. Het is hetzelfde als Geest, Ziel en Persoonlijkheid. Laten we het even nóg duidelijker vertalen: Geest Bewustzijnslijn Mens Geest: Geest is de bron, is de oorsprong, is de allerhoogste licht- en liefdes energie. Daar is alles uit ontstaan, dus ook de duisternis, ook de zwaarte, ook het lijden. De diepste kern van alles is die hoogste licht- en liefdesenergie, ook al herkennen wij dat niet als zodanig, ook al kunnen we dat niet zien of voelen. Je kunt Geest niet zien als een plek, het is meer een hoedanigheid, een staat van zijn in ons bewustzijn. Je zou kunnen zeggen dat het een laag van bewustzijn is waar enkel en alleen maar licht- en liefdesenergie is. Daar is dus geen tijd, geen materie, geen duisternis, geen dualiteit, dus ook geen ik en jij, alleen maar zijn. In die laag van ons bewustzijn is geen willen, geen behoefte, geen vraag, geen verwachting, geen verleden en geen toekomst……daar is het zijn. Zolang het zijn er is, is er niemand om iets te willen, te vragen, te verlangen. Daar is echt alleen maar de hoogste licht- en liefdesenergie……puur, schoon, rein, alles omvattend, alles één.   Mensen met BDE (bijna dood ervaringen) praten daar ook over. Die hebben het erover dat ze naar het meest heldere en mooie licht zijn gegaan dat ze ooit hebben gezien en hebben gevoeld. Ook praten ze over een vorm van liefde met een warmte en intensiviteit die ze nog nooit op aarde hebben gevoeld. Dat is een glimp van die hoogste licht- en liefdesenergie. Blijkbaar komt die hoogste licht- en liefdesenergie, die laag van ons bewustzijn, pas in ons bereik als we alles wat met onze aardse persoonlijkheid te maken heeft los moeten gaan laten. De dood is blijkbaar de ingang naar dát bewustzijnsgebied, naar die hoogste licht en liefdes energie…. Zolang we in leven zijn, lijkt die laag van ons bewustzijn niet toegankelijk te zijn.   Ziel (is hetzelfde als bewustzijnslijn): Ziel is een lichtvonkje, ontstaan uit de hoogste licht- en liefdesenergie. Die lichtvonk is de verbinding aangegaan met de zwaardere energieën. Uit die verbinding ontstaat als het ware die eigen bewustzijnslijn waar ik eerder over geschreven heb. Wat zijn dan die zwaardere energieën? Dat is feitelijk alles wat meer is dan alleen die hoogste licht- en liefdesenergie, dus alles wat daar omheen kan ontstaan. Daarbij kun je denken aan tijd, dualiteit, verwarring, verlangen, begeerte, macht, onmacht enz. De ziel is een laag van ons bewustzijn waarin tijd aanwezig is, waarin dualiteit aanwezig is. De ziel is onze eigen bewustzijnslijn.   Dat wat de verbinding van de hoogste licht- en liefdesenergie met lagere energieën veroorzaakt noemen we karma. Karma is een ander woord voor werk. Er is werk ontstaan omdat de hoogste licht- en liefdesenergie verduistert is geraakt door al die andere zaken zoals tijd en dualiteit en uiteraard geeft dat wrijving en beweging. Dualiteit is bijvoorbeeld licht versus duisternis, liefde versus niet kunnen liefhebben, macht versus onmacht, man versus vrouw, hier versus daar, nu versus toen of straks enz. Er zijn zoveel lagen ontstaan om die hoogste licht- en liefdesenergie heen, dat daardoor die hoogste licht- en liefdesenergie op sommige plekken bijna niet meer zichtbaar en tastbaar is. In deze zielslaag van ons bewustzijn is dus ook die eerder benoemde bewustzijnslijn ontstaan. Die bewustzijnslijn heeft met tijd en dualiteit te maken en bestaat daarom niet in de bewustzijnslaag van de hoogste licht- en liefdesenergie. De ziel heeft twee kanten: 1.            een kant gericht naar die hoogste licht en liefdes energie, naar Geest, 2.            een kant gericht naar de zwaarte, de schaduw, de materie, de dualiteit. Je zou die ziel ook wel de mediator of transformator kunnen noemen tussen de verschillende lagen van je bewustzijn. Dus tussen de laag van de hoogste licht- en liefdesenergie, de laag van de ziel zelf en de laag van de persoonlijkheid.   Persoonlijkheid:     De menselijke persoonlijkheid is de allerhoogste licht- en liefdes energie in verbinding met de ziel. De ziel die vervolgens de verbinding is aangegaan met nog zwaardere energieën, de stof of de materie. De menselijke persoonlijkheid is dus in diepste wezen de drager van de hoogste licht- en liefdes energie. In ieder mens is die Godsvonk aanwezig, ongeacht of die zichtbaar, tastbaar of voelbaar is. Alles ontstaat uit de hoogste licht- en liefdes energie, zelfs de meest liefdeloze mens, zelfs het diepste lijden. De menselijke persoonlijkheid is ook het meest gebonden aan tijd, ruimte en omstandigheid. Vreemd genoeg is de menselijke persoonlijkheid ook het meest bepalende aspect in dit alles. Vanuit de ziel, vanuit die bewustzijnslijn in de ziel kan van alles en nog wat aangeboden, en georganiseerd worden, maar het is altijd de vrijheid van de menselijke persoonlijkheid die bepaalt of die mens het oppakt of niet, het aangaat of niet. Het is de menselijke persoonlijkheid die de keuzes maakt om lijden te ontvangen en te verwelkomen of lijden te bevechten, te ontwijken, op anderen af te wentelen of te negeren. Die vrijheid is noodzakelijk, omdat alleen dat wat écht vanuit vrijheid wordt aangegaan, ook daadwerkelijk liefde zal genereren. Wat gedwongen aangegaan wordt zal alleen maar meer spanning en weerstand opleveren. De mens die zijn lijden verwelkomt, zal er heel anders mee omgaan dan de mens die er mee om moet gaan…. Even resumerend: De Persoonlijkheid is het voertuig van de Ziel, de Ziel is het voertuig van de Geest. Of andersom, Geest verdicht zich in de materie tot Ziel en de Ziel verdicht zich verder in de materie tot mens, tot Persoonlijkheid. De Ziel is de drager van je bewustzijnslijn en die lijn, de Ziel, is de constante factor door alle levens heen. Noot: De termen Geest, Ziel en Persoonlijkheid komen uit de theosofie en uit Psychosofia. Psychosofia betekent vrij vertaald: kennis van de werking van Geest en is door mevrouw Zohra Noach opgericht. De grondbeginselen van Psychosofia komen uit de Theosofie.   Kerngedachten van de theosofie: Al ruim 2000 jaar wordt in het Westen het woord theosofie gebruikt als aanduiding van goddelijke wijsheid of kennis ontleend aan zowel inzicht en ervaring als studie. Het is afgeleid van het Griekse theos (god, godheid) en sophia (wijsheid). Hoewel de theosofische beweging van deze tijd teruggaat tot Blavatsky en haar leraren, maakt ze deel uit van een spirituele beweging die even oud is als de denkende mensheid. Haar filosofie is een eigentijdse weergave van de eeuwige wijsheid die de essentie is van wetenschap, filosofie en religie. Haar denkbeelden zijn geen dogma’s of leringen die men moet aannemen. Theosofische boeken worden niet als openbaringen beschouwd maar als leidraad bij individueel onderzoek. De kerngedachte van de theosofie is dat alle wezens in essentie één zijn, want alles komt voort uit dezelfde onkenbare bron. Alles leeft en ontwikkelt zich – van de kleinste deeltjes tot planten, dieren, mensen, planeten, sterren en melkwegstelsels. Elk van deze is in zijn kern goddelijk, en evolueert, afhankelijk van zijn ontwikkelingsgraad, op spirituele, mentale, psychische, etherische en fysieke gebieden van bewustzijn en substantie. Altruïsme en mededogen vloeien voort uit het besef dat we in essentie één zijn. Mensen zijn op het innerlijke gebied onderling nauwer verbonden dan op het fysieke gebied; onze gedachten en gevoelens hebben dan ook een krachtige invloed op anderen. Het ideaal is om het welzijn van de mensheid en van al wat leeft boven de eigen ontwikkeling te plaatsen. Reïncarnatie en karma zijn twee andere belangrijke kerngedachten van de theosofie, en houden in dat onze karaktereigenschappen en leefomstandigheden worden bepaald door gedachten, daden en verlangens in dit of een vorig leven. We zijn daarom verantwoordelijk voor ons eigen leven, en geen ander wezen – goddelijk of menselijk – kan de gevolgen van ook maar een van onze daden wegnemen of neutraliseren. Ieder van ons is het product van zijn totale verleden en ontwikkelt zich spiritueel door eigen doelgerichte inspanningen gedurende een reeks levens. Omdat we in het goddelijke zijn geworteld, kunnen we de werkelijkheid zelf ontdekken. Om ons te ontwikkelen moeten we het onderscheid leren kennen tussen waar en onwaar, tussen werkelijkheid en bedrog; we groeien niet door blindelings de voorschriften van deskundigen te volgen, hoe hooggeplaatst ook. Gottfried de Purucker vergelijkt de onderzoeker van de theosofie met een wetenschapper en voegt daaraan toe: Is ons niet telkens weer aanbevolen dat we ons geweten moeten raadplegen vóór we iets aanvaarden? Om dat te doen moeten we nadenken; we weten ook dat zelfs al zouden we daarbij door onze eigen blindheid of ons onvermogen een waarheid die ons wordt voorgehouden, verwerpen, we niettemin juist hebben gehandeld, omdat we onszelf en ons geweten trouw zijn gebleven . . . de innerlijke mens begrijpt, en de waarheid zal eens tot trouwe harten doordringen. Door onze spirituele intuïtie te volgen, activeren we onze latente mogelijkheden. Daarom is het schadelijk anderen te dwingen die denkrichting te volgen die wij als de ‘juiste’ zien; ieder mens heeft zijn of haar unieke weg van ontplooiing te gaan.   Rob Droog lees het gehele stuk op onze website: uitleg over geest , ziel en persoonlijkheid

Blijvend anders

De hamvraag voor veel mensen is waarom?   Waarom gebeuren dingen, waarom ben ik zoals ik ben, waarom gebeurt er wat er gebeurt, waarom ben ik er überhaupt? Hoe zwaarder het leven wordt, hoe meer lijden de voordeur instapt, hoe meer die vraag een rol gaat spelen. Waarom het lijden en waarom ik? Wie of wat veroorzaakt dat ik dit op mijn bord krijg? Soms lijkt het lijden in het leven van mensen zo onrechtvaardig, zo hard, zo onlogisch. Het is dan ook logisch dat die vraag meer gaat opspelen naarmate het lijden toeneemt. Meer lijden betekent meer inspanning, meer stappen nemen, meer onveilige gebieden in gaan.  Mijmerend over de waarom vraag……..      Eeuwen was in het westen het geloof, dat God of de duivel alles bepaalde, de belangrijkste overtuiging. Andere overtuigingen werden zo veel mogelijk bestreden, onderdrukt en mensen die ze hadden werden door de toenmalige heersende kerken zoveel mogelijk uitgemoord. Lijden was een straf van God of ontstaan door de verleiding van de duivel, óf het lijden was loutering voor de ziel. Als je het lijden zonder klagen en zonder verlies van geloof onderging, dan zou dat in het hiernamaals in de vorm van een plekje in de hemel beloond worden. Lukte dat niet, dan was de hel je vooruitzicht. Lukte het niet maar bekende je schuld en gaf je alsnog je leven aan Jezus Christus, dan kon je toch alsnog gered worden, zelfs op je sterfbed.   Deze overtuiging is in de laatste honderd jaar wel bijgesteld maar toch, God was en is in het westen meer voor de hand liggend dan bijvoorbeeld het idee dat er meerdere levens zouden kunnen zijn en dat dát de oorzaak is van alles wat je niet kan verklaren in je huidige leven. In het westen in reïncarnatie niet voor de hand liggend. Wat is reïncarnatie? Reïncarnatie is onder andere het gegeven dat de aanzet en oorzaken van alle dingen in het huidige leven hun oorsprong hebben in voorgaand levens. Alle dingen, dus zowel de wonderlijke mooie dingen die je schijnbaar overkomen, alsmede het lijden wat schijnbaar zomaar zonder aanleiding je leven binnen lijkt te rollen. Laten we iets dieper op reïncarnatie in gaan en laten we beginnen om eerst even wat onzin overtuigingen er uit halen:     ·         Een mens incarneert als mens en nooit als dier of plant of steen. Dat is onmogelijk en ook compleet onlogisch. ·         Mensen zeggen wel eens: “ik was in mijn vorige leven die of die”. Dat is een foute aanname. Jij bent een unieke en eenmalige verschijning, je dráágt het bewustzijn van vorige levens in je maar jij bént dat niet geweest. ·         Lijden is geen straf omdat je in vorige levens iets fout zou hebben gedaan. Punt één ben jij niet die mens die in die vorige levens dingen al dan niet heeft gedaan en punt twee kan lijden geen straf zijn, want wie of wat zou jou dan moeten straffen en waarom? Een mens incarneert altijd als een mens. Aangezien je het bewustzijn niet kan terugdraaien kan het alleen maar voorwaarts. Hoe kun je ooit dát wat je in dit leven als mens leert, doet en veroorzaakt, ooit als hond, paard, mier of vis, dus zonder juist die specifieke menselijke eigenschappen en menselijke verbanden, weer oppakken en daarmee verder gaan, dat verder ontwikkelen? Dat is onmogelijk en dus ook compleet onlogisch. De mens die je nu bent is niet dezelfde mens die in die vorige levens heeft lopen acteren. Jij, hier en nu, jij bent uniek en eenmalig. Je draagt in je bewustzijn van nu ook het bewustzijn van vorige levens in je, dat is waar, maar jij bent nu jij. Je draagt in je bewustzijn van nu, ook het bewustzijn van vorige levens in je. Dat is waar, maar jij bent nu jij. Dat je drager bent van het bewustzijn van vorige levens wil niet zeggen dat jij ook verantwoordelijk bent voor de inhoud van dat bewustzijn uit voorgaande levens. Je kunt ook nooit zeggen dat “ik” in “mijn” vorige levens dit of dat ben geweest of dit of dat heb gedaan. Dat is een foute identificatie en een onterechte verantwoordelijkheid die je dan oppakt. Ik kan geen verantwoording dragen voor een mens die honderd jaar geleden heeft geleefd en d8ie bepaalde dingen heeft gedaan of juist niet heeft gedaan? Ik, hier en nu, weet er niets meer van en ik, hier en nu, leef in een hele andere wereld, in een ander lichaam, in andere omstandigheden. Dat zou echt een compleet onzinnige en onterechte verantwoording zijn. Nee, ik draag dat bewustzijn wel, maar ik ben nu hier en nu deze man of deze vrouw.   Wat weer wel waar is , is dat ik deze man of deze vrouw nu ben geworden, juist omdat ik die vorige levens in mij draag. Dat zat namelijk al in het bewustzijn waar ik in en mee geboren bent. Dat bewustzijn heeft zelfs al bepaald hoe ik als foetus ontwikkelt ben, hoe ik geboren word, waar ik geboren word, bij welke ouders en dus welk DNA en erfelijke en genetische factoren er zijn. Ik draag vanaf het allereerste begin van mijn leven dan ook een andere bewustzijnsinhoud dan mijn ouders, mijn broers en zussen, dan mijn partner, dan mijn kinderen, dan mijn vrienden. Ieder mens heeft als het ware een eigen bewustzijn-lijn in zich en ieder mens heeft daarin en daardoor bewustzijns aspecten die uniek zijn. Dat is ook de reden dat wij vanaf het allereerste begin, als foetus en na onze geboorte allemaal al verschillend zijn van elkaar. We zitten allemaal met verschillende bewustzijnslijnen. Het zijn ook die bewustzijnslijnen die bepalen of we man of vrouw zijn, ziek of gezond zijn, welke tijd we geboren worden, of we rijk of arm zijn enz. Die bewustzijnslijnen zijn de bepalende factor voor dit leven. Je zou kunnen zeggen dat waar die bewustzijnslijn in het vorige leven stopte, dit huidige leven weer mee begint. Je bent als het ware weer een nieuwe vormgeving van een bewustzijnslijn die al eeuwen gaande is….   Die bewustzijnslijn wordt dus in een andere vorm doorgezet. Dat is reïncarnatie en elke keer ontstaat er een vorm die dan beter past bij de inhoud van de lijn. Soms man, soms vrouw, soms arm, soms rijk, soms ziek, soms gezond, soms in vrede en soms in oorlog; net wat nodig is. Het is elke keer de vorm én de omstandigheden die nodig is om weer bepaalde aspecten uit die bewustzijnslijn aan te kunnen gaan, op te kunnen lossen of te kunnen transformeren. Geen enkel detail daarin is toevallig, fout of misplaatst. Het lijden in dit geheel is daarom geen pech of samenloop van omstandigheden, noch is het een straf omdat je in voorgaande leven dingen niet goed gedaan zou hebben. Het lijden is een logisch gevolg van het mystieke gegeven dat alles wat je ooit uitzendt (oorzaak) weer terugkomt bij jezelf (gevolg).   Dát is de werkelijke betekenis van de Bijbel tekst:wie het zwaard opheft tegen een ander zal er zelf door neergeveld worden.In de Nederlandse taal hebben we ook zo’n wijze uitspraak die hiernaar verwijst:wie een kuil graaft voor een ander zal er zelf in vallen.Maar ook:wie goed doet, goed ontmoet… Deze uitspraken verwijzen naar dat wat jij bent en wat jij doet altijd van jou is en van jou zal blijven. Wat jij creëert is van jou en hoe ver je bepaalde aspecten van jezelf vanuit angst of weerzin ook weggooit, of hoe sterk je het vanuit angst of weerzin ook op anderen projecteert, het is nog steeds van jou en zal uiteindelijk weer bij je terugkomen omdat het altijd al van jou was en jij er iets mee moet doen. Dat kan een ander nier voor jou doen. Die ander kan je erin raken, het spiegelen, maar het is van en voor jou. Wat jij gecreëerd hebt, daar zal jij mee verder moeten. Jij hebt jouw bewustzijnslijn en jij zal die lijn hoe dan ook moeten volgen en alleen jij kunt aspecten van de lijn transformeren. Jouw leven hier en nu staat dan ook ten dienste van die bewustzijnslijn, want daar ben jij namelijk uit ontstaan. Jij bent de vormgeving van die bewustzijnslijn. Wij denken meestal dat die bewustzijnslijn of het bewustzijn ten dienste staat van  ons en dat het leven moet gaan, zoals wij willen en verwachten, maar het is juist andersom. Wat vanuit die bewustzijnslijn wordt aangeboden is van, door en voor jou. Jij bent de enige die er iets mee kan doen, jij bent de enige die de zware en zwarte dingen kan transformeren in licht en kan omzetten in liefde en mildheid. Jij bent ook de enige die oorzaak en gevolg in zich draagt. Dus jouw boosheid naar de ander, jouw woede op de ander, jouw gewelddadigheid naar de ander, jouw macht over de ander, jouw onmacht bij de ander, jouw haat, maar ook jouw liefde, jouw wijsheid, jouw mildheid, het is en was allemaal van jou en zal altijd weer bij je terugkeren. Die beweging of uitwisseling tussen jou en je eigen bewustzijnslijn gaat net zo lang door totdat jij deze beweging volledig doorhebt. Dat je snapt dat jij de oorzaak én het gevolg bent en dus ook de verantwoordelijke bent om dit te veranderen c.q. transformeren. Dat ontwijken, negeren, projecteren op anderen niet meer werkt en je dat ook niet meer wilt. Niet omdat iets of iemand dat van je verwacht of omdat je het moet of omdat je niet anders meer kunt, maar omdat je voelt dat dit vanuit, voor en door jezelf is ontstaan. Dat je voelt dat het niet anders meer kan dan dit te ontmoeten en aan te gaan. Hoe dan? Bijvoorbeeld:–             door uit boosheid weg te stappen en boosheid niet meer met boosheid te beantwoorden.                De werkelijke betekenis van het toekeren van de andere wang. –             vanuit een Blijvend anders perspectief: door uit het kind-redding systeem te stappen en de                volwassen weg te gaan volgen. Dát is ook waar Blijvend anders en het hele model van Droog omdraait…….het oppakken van jouw verantwoording van jouw bewustzijnslijn. Bewustwording van jouw bewustzijnslijn en wat die jou aanreikt.. het is van, door, uit jou….jouw bewustzijnslijn en het is al eeuwen gaande! Die eigen bewustzijnslijn, daar ligt de verantwoordelijkheid op. Niet op de individuele levens of beter gezegd, de tijdelijke vormgevingen van die bewustzijnslijn, maar op de gehele lijn zelf. In het ene leven is dat allemaal goed gegaan en goed gedaan en in het andere leven weer niet. Het zij zo, het is zo gegaan, jij hier en nu kunt dáár niets aan veranderen. Waar je wel wat aan kunt veranderen is aan de gevolgen daarvan, gevolgen die misschien al levenslang aan de gang zijn. Bijvoorbeeld: –              door je gevoelens niet meer te projecteren op anderen, de schuld niet meer buiten jezelf te leggen,                    verantwoordelijkheid op te pakken, uit de strijd te gaan, wakker te worden enz. Door het lijden vanaf nu te zien als leerproces en niet als straf of pech of iets dat zo snel mogelijk weer ongedaan moet worden. Feit is dat ik hier en nu ben wie ik ben en drager ben van die lijn, of ik het nu wil of niet. Mijn leven staat ten dienste van die lijn, is veroorzaakt door die bewustzijnslijn en niet andersom. Zodra we dat echt beseffen gaan we meer snappen waarom er dingen gebeuren die we misschien niet willen en niet begrijpen. Dan gaan we verbanden zien en voelen van wat toen is gedaan en wat nu gebeurt. We denken vaak dat dit het ene leven is en dat daarin alles goed moet gaan en lijden geen doel en betekenis heeft. Niets is minder waar. We hebben talloze levens en het lijden is niets anders dan de uitwerking van zaken die ergens in die bewustzijnslijn niet vanuit liefde en niet vanuit bewustzijn zijn gedaan. De inhoud van die bewustzijnslijn zal zich meer en meer laten zien omdat we als mens steeds bewuster worden. Meer bewustzijn veroorzaakt ook meer verantwoordelijkheid. Verantwoordelijkheid die dus over levens heen lijkt te gaan… Daarom is het nu van groot belang dat we als mens leren zien dat lijden niet zinloos is en geen straf is maar een logisch gevolg, ontstaan uit onze eigen bewustzijnslijn die al eeuwen gaande is. Lijden is een kans tot uitbalancering. Uitbalanceren van bijvoorbeeld projecteren en weer ontvangen, van ooit weggegeven en nu weer terugkrijgen, van ooit anderen aangedaan en aan nu zelf aangedaan worden….   Lijden is de ultieme uitdaging tot leren, tot wakker worden, tot het leren geven en ontvangen van liefde. Lijden is in die zin een vorm van genade, een kans om het weer goed te maken, om wat krom was weer recht te maken, om wat vanuit onbewust handelen is gedaan nu vanuit bewust handelen tot liefde te transformeren. Dat proces gaat over levens heen en speelt zich af in de continuïteit van leven. Dit huidige leven is een stip op de lijn van de continuïteit van leven. Mijn lijden nu, mijn kanker, mijn scheiding, mijn psychose, mijn armoede, mijn geweld, mijn misbruik, mijn liefde, mijn wijsheid, mijn kennis, mijn vaardigheden, mijn kwaliteiten, het zijn allemaal gevolgen van wat op mijn eigen bewustzijnslijn ligt. Dit proces is al levenslang gaande en sommige aspecten kunnen zich nu pas in dit leven echt aandienen, omdat ik daar nu aan toe ben en mijn zijn van nu het kan dragen en kán transformeren. Alles komt dan ook op tijd, de tijd waarop het zinvol is. En ja, soms ziet het lijden er keihard en onrechtvaardig uit, maar is het dat ook als je de bewustzijnslijn van die mens volledig zou kunnen overzien, als je oorzaak en gevolg zou kunnen overzien? Dan is pijn ondergaan een gevolg van de pijn die je levenslang anderen hebt aangedaan, is onderdrukt worden een gevolg van onderdrukt hebben, is misbruikt worden een gevolg van levenslang anderen misbruikt hebben.–              dan is het lijden het begin van een mogelijke oplossing of  transformatie. –              dan is het lijden de uitbalancering tussen dader en slachtoffer, tussen licht en duisternis,                 tussen leven en dood. Als we dit echt beseffen dan kunnen we het lijden verwelkomen, verwelkomen als een noodzakelijke beweging die we ooit zelf in gang hebben gezet. Er is geen sprake van schuld, geen sprake van straf, alleen maar van oorzaak en gevolg. Doel is het uiteindelijk stoppen van de oeverloze herhaling van zetten, van het slaan en terugslaan, van het in strijd gaan met aspecten van onszelf of de ander… lees verder bij deel 2 het gehele stuk staat op onze website: uitleg geest , ziel en persoonlijkheid

Blijvend anders

                           accepteren, loslaten en vergeven…  Nog een paar geweldige adviezen.  -              Ben je helemaal onderuit geknald omdat iemand dood is gegaan en je kunt je er niet               overheen zetten, krijg je het advies dat je het moet accepteren. -              Ben je helemaal over de rooie omdat je kind je hebt besodemieterd, moet je hem of haar               vergeven. -              Ben je helemaal down omdat je na honderd sollicitaties nog geen baan hebt, dan moet je het               loslaten. Wanneer gaan hulpverleners nou eens inzien dat loslaten, vergeven en accepteren feitelijk eindproducten zijn waar je niet mee kunt beginnen. Je kunt niet beginnen met loslaten. Loslaten is een logisch gevolg als je je verbindingen met iets of iemand hebt onderzocht en één voor één hebt kunnen losweken, soms losknippen en soms losscheuren. Dat actieve proces van onderzoeken, herwaarderen en stúkje voor stúkje los laten, heeft het loslaten tot gevolg. Dus geen advies van je móet het loslaten, maar de vraag van wat je nog verbindt of wat je nog aantrekt, uitdaagt, vasthoudt. Hetzelfde met vergeven. Je kunt niet vergeven als jouw stuk in het geheel nog niet gezien is en er nog allerlei boosheid en frustratie gaande is. Eerst die boosheid en frustratie ontmoeten en de ruimte geven. Eerst gezien worden door die ander en voilà, vergeving volgt vanzelf. Dus geen advies dat je moet vergeven, maar de vraag wat moet er nog gebeuren voordat vergeving er kan zijn.         Uiteraard ben je welkom bij Blijvend anders…...Samen gaan we dan op zoek naar antwoorden en krijg je handvatten om met je gevoelens om te gaan. Kijk maar eens op onze website: www.blijvendanders.nl deel 1 van dubieuze adviezen deel 2 van dubieuze adviezen

Blijvend anders

Ik heb al jaren een eigen praktijk en werk voornamelijk met psycho-educatie. Psycho educatie is het individueel of in groepsverband overbrengen van kennis en inzichten. Eerst maar eens leren zien en voelen hoe één en ander werkt in jezelf voordat je er aan gaat zitten prutsen, lijkt mij over het algemeen gesproken geen slecht idee. Door wat ik doe en hoe ik het doe, bevind ik mij ergens achteraan de hulpverleningsketen. Mensen komen pas bij mij terecht nadat ze vaak talloze andere hulpverleners, opnames, therapieën en begeleiding hebben gehad en nog niet veel opgeschoten zijn. Best vreemd maar ja, het lezen van de handleiding van een televisie doen we eigenlijk ook pas als we van alles geprobeerd hebben en we iets niet voor elkaar krijgen, dan maar de handleiding. Waarschijnlijk werkt het met jezelf leren kennen of iets willen veranderen in jezelf ook zo. Hoe dan ook, ik sta ergens achteraan en ik ben blij met die plek, vraag me niet waarom, maar voor nu hoor ik daar. Daar komt bij dat hoe meer je voorop wilt staan in die hulpverleningsketen, hoe meer voorwaarden, regels en wetten er zijn waar je allemaal aan moet voldoen. Even daargelaten wat het je kost om daar überhaupt aan te kunnen voldoen. Ik bedank daarvoor en houd liever wat ruimte over om mijn eigen logische verstand en om mijn hart te volgen, dan de regels en vergezichten van een ander. Een van de gevolgen van achteraan staan is dat je veel hoort over wat voorgangers hebben gezegd en hebben gedaan met cliënten. Soms zitten daar in mijn beleving nogal wat dubieuze adviezen tussen.   Dubieus advies nummer 2:   Zet voor negatieve gedachten of gevoelens iets positiefs in de plaats….. Dit advies kan alleen door hulpverleners gegeven worden die geen idee hebben van hoe je brein werkt. Dat is ook best lastig, want het brein is een complex apparaat. Toch is het vrij simpel uit te leggen. Het brein heeft namelijk maar twee hoofdtaken: -        Het brein heeft de regie over alle lichamelijke processen -        In het brein vindt het hele denkproces plaats. En die twee processen vinden dus plaats in één en hetzelfde orgaan en beïnvloeden elkaar voortdurend met als uiteindelijk doel om in leven te blijven en als het even kan om gezond, fit, vitaal, intelligent, slim, in balans, gelukkig te zijn, te worden en/of te blijven. Het brein werkt volgens Ap Dijksterhuis, hoogleraar psychologie van het onbewuste aan de Radboud Universiteit Nijmegen, op onbewust niveau ongeveer 22.000 x sneller dan op bewust niveau. Het brein is met dat in balans en gezond blijven elk moment van de dag en de nacht heel hard en heel erg snel bezig. Harder en sneller dan wij ooit in de gaten hebben. Je zou kunnen zeggen dat het brein uit alle waarnemingen die wij elk moment van de dag en nacht hebben en doen, een soort van zoekopdrachten formeert om te kijken of er ergens in ons systeem nog zaken zijn die een zo adequate mogelijke aansturing van al die lichamelijke processen in de weg staan. Zaken zoals oud zeer in de vorm van oude gevoelsladingen, trauma’s, overtuigingen die niet kloppen, beelden over jezelf die niet meer kloppen enz. Vindt het brein aan de hand van een zoekopdracht (dus de waarneming van een geur, een geluid, muziek, een ontmoeting, een beeld van iets, of een combinatie van allerlei waarnemingen) dat soort zaken, dan zal het brein dat aanbieden in de vorm van bijvoorbeeld gedachten, beelden of gevoelens. Ik kan aan dat proces met de beste wil van de wereld niets negatiefs vinden, het brein doet gewoon wat het behoort te doen. Het opruimen van alles wat een adequate aansturing van het lichaam in de weg staat. Meestal gaat het om oude dingen die de beleving van een bepaalde mate van onveiligheid in stand houden en onveiligheid verhoogt het adrenaline level. Adrenaline is prima als je het vege lijf moet redden maar is zeer schadelijk als het elke dag een hoofdrol speelt in je leven en beleven. Kortom, het brein doet precies wat het moet doen, net zoals je nieren, je longen, je hart, je darmen. De verdeling negatief of positief hoort niet thuis in de wereld van organen en orgaansystemen, dus ook niet bij wat je brein doet. Wat men negatieve gedachten noemt zijn dus resultaten van zoekopdrachten. Zoekopdrachten die bijvoorbeeld nog oud zeer aan het licht hebben doen komen.   Waarschijnlijk is dat oude zeer al honderden keren eerder aan het licht gekomen maarja, als je ze als negatief hebt benoemd, of iemand heeft je ooit gezegd dat je je vragen of gevoelens maar een plekje moest geven, dan stop je ze zo snel mogelijk weer weg, terug het hok in. En in dat hok kunnen ze niet weg noch veranderen…. Als je ze een plekje moet geven, hup, terug het hok in. Als je er een positieve gedachte voor in de plaats moet zetten, dan ga je er ook niet mee aan de gang, dus ook weer terug het hok in. Helaas, wat wij terug in het hok plaatsen, blijft daar net zo lang zitten tot dat een volgende zoekopdracht ze weer vindt en ze weer in beweging brengt. Ons brein blijft namelijk op zoek naar alles wat in de weg staat om het lichaam adequaat aan te kunnen sturen, dat is nou eenmaal één van de hoofdtaken van ons brein. Dus ook hier weer, heb je een hulpverlener die over negatieve gedachten begint te kletsen en dat dat positief moet worden, dan kun je maar beter weglopen. Ga vervolgens op zoek naar een hulpverlener die niet dit soort onzin uitkraamt maar samen met jou die gedachten wil helpen volgen.  Als er een gedachte is waar je moeite mee hebt dan verwijst dat ergens naar, dan is er nog ergens zwaarte, pijn, angst, boosheid of wat dan ook. Volg die lastige gedachte, vindt de oorsprong en ga dáár dan mee aan het werk. Is de oorsprong weg of verandert de oorsprong van die gedachte dan stopt het brein met die gedachte naar voren te schuiven want er zit dan niks meer. Er is dan weer een stukje oud zeer opgelost waardoor het brein de balans in al jouw lichamelijke processen weer iets beter kan herstellen.    Uiteraard ben je welkom bij Blijvend anders…...Samen gaan we dan op zoek naar antwoorden en krijg je handvatten om met je gevoelens om te gaan. www.blijvendanders.nl Word lid en beloon de maker en jezelf! Aanmelden

Blijvend anders

Dubieuze adviezen. Deel 1 Ik heb al jaren een eigen praktijk en werk voornamelijk met psycho-educatie. Psycho educatie is het individueel of in groepsverband overbrengen van kennis en inzichten. Eerst maar eens leren zien en voelen hoe één en ander werkt in jezelf voordat je er aan gaat zitten prutsen, lijkt mij over het algemeen gesproken geen slecht idee. Door wat ik doe en hoe ik het doe, bevind ik mij ergens achteraan de hulpverleningsketen. Mensen komen pas bij mij terecht nadat ze vaak talloze andere hulpverleners, opnames, therapieën en begeleiding hebben gehad en nog niet veel opgeschoten zijn. Best vreemd maar ja, het lezen van de handleiding van een televisie doen we eigenlijk ook pas als we van alles geprobeerd hebben en we iets niet voor elkaar krijgen, dan maar de handleiding. Waarschijnlijk werkt het met jezelf leren kennen of iets willen veranderen in jezelf ook zo. Hoe dan ook, ik sta ergens achteraan en ik ben blij met die plek, vraag me niet waarom, maar voor nu hoor ik daar. Daar komt bij dat hoe meer je voorop wilt staan in die hulpverleningsketen, hoe meer voorwaarden, regels en wetten er zijn waar je allemaal aan moet voldoen. Even daargelaten wat het je kost om daar überhaupt aan te kunnen voldoen. Ik bedank daarvoor en houd liever wat ruimte over om mijn eigen logische verstand en om mijn hart te volgen, dan de regels en vergezichten van een ander. Een van de gevolgen van achteraan staan is dat je veel hoort over wat voorgangers hebben gezegd en hebben gedaan met cliënten. Soms zitten daar in mijn beleving nogal wat dubieuze adviezen tussen.   De top drie van dubieuze adviezen!!! Met stip op nummer 1: Je moet het een plekje geven……. Dit is typisch zo’n advies gegeven door een hulpverlener die zelf niet meer weet wat hij of zij met de hulpvraag van de cliënt aan moet. Het is die hulpverlener dan blijkbaar niet gelukt om bijvoorbeeld antwoorden op prangende vragen te geven of de lading van gevoelens af te krijgen.  Wat blijft dan over: “je moet het een plekje geven”. Wat een geweldig advies, je moet het maar een plekje geven. Omdat de hulpverlener er niets meer mee kan, moet jij die prangende vragen of die pijn, angst, verdriet, boosheid, of wat dan ook, voor de rest van je leven maar een plekje zien te geven en als logisch gevolg, het daar dan ook vervolgens zien te houden…. én succes ermee. Geen doorverwijzing maar dit. Waarom is het een dubieus advies? Het probleem is dat alles wat je een plekje geeft gewoon in jezelf blijft bestaan. Het is van en voor jou en het gaat nooit vanzelf weg.  Het blijft bestaan op de plek waar je het hebt neergelegd als een soort van landmijn of tikkende tijdbom. En daar blijft het vragen om aandacht, om een antwoord of om verwerking, want het is niet opgelost of verwerkt. En stel, over een half jaar, heb je weer een vraag, heb je weer een heftig gevoel, waar ga je dat dan neerleggen? Op dezelfde plek, op een andere plek? Als je dat doet zijn over een paar jaar alle plekken in jezelf bezet en ligt het vol met landmijnen en tikkende tijdbommen, en dan????  Stel dat er per ongeluk een keer ééntje afgaat….  Dan gaat de hele zaak aan het knallen. Nee, het een plekje geven is geen goed advies want je kunt het namelijk nergens anders kwijt dan in jezelf……en dan zit het nog steeds in jou. Iets wat vraagt om een antwoord of vraagt om verwerking kun je niet zomaar ergens een plekje geven. Een vraag is er niet voor niets en gevoelens zijn er niet om aan de kant te gooien en proberen ze te vergeten. Dat werkt niet, dat werkt nooit. Dit advies wordt alleen gegeven door mensen die het zelf ook niet meer weten. Krijg je ooit dit advies, ren dan keihard weg en kijk niet meer achterom. Ga vervolgens op zoek naar een andere hulpverlener die wél met jou op zoek wil gaan naar antwoorden en die wél weet hoe je met gevoelens dient om te gaan.      Uiteraard ben je welkom bij Blijvend anders…... Samen gaan we dan op zoek naar antwoorden en krijg je handvatten om met je gevoelens om te gaan. Kijk maar eens op onze website: www.blijvendanders.nl Nummer 2 komt over een paar dagen  !!!!!  

Blijvend anders

De Kennisshop   Houding en gedrag: hoe en waar sta je en hoe reageer je daar vanuit op het leven…..    * Wil je weten hoe houding en gedrag ontstaat, waar het door bepaald wordt, en hoe het precies werkt in jezelf? Dan is deelname aan de eendaagse Kennisshop van Blijvend anders een schot in de roos voor je.   *Ben je directeur van een bedrijf, ben je leidinggevende, ben je lid van een team of medewerker van een afdeling, en je denkt dat de samenhang en samenwerking van mensen stukken beter kan? Dan is deelname aan de eendaagse Kennisshop van Blijvend anders een schot in de roos voor jou én voor je mensen.   *Heb je al tal van diagnosen gehad, tal van therapieën gevolgd, begeleiding gehad maar je bent nog steeds geen steek verder gekomen? Weet je nog wel dat één en één twee is, dan is deelname aan de eendaagse Kennisshop van Blijvend anders een schot in de roos voor je.    Blijvend anders gaat er van uit dat veel mensen zichzelf nog niet kennen en nog niet weten wat en waardoor ze denken wat ze denken, voelen wat ze voelen en doen wat ze doen?  Blijvend anders gaat er ook van uit dat juist dát gebrek aan zelfkennis en zelfinzicht dé oorzaak is dat: ·        mensen vast lopen ·       mensen in moeilijke situaties kinderlijk gedrag vertonen en daardoor vaak niet echt           duurzaam kunnen samenwerken met anderen ·       mensen door teveel toestanden in hun leven in verwarring raken. En is een diagnose         niets anders is dan de aanduiding van de mate van verwarring?    Logischerwijs gaan wij er dan ook van uit dat zodra mensen wel weten wat en waardoor ze denken wat ze denken, voelen wat ze voelen en doen wat ze doen, ze veel meer de regie over hun eigen leven kunnen gaan voeren. Kennis en inzicht over houding en gedrag is dan ook de ingang. In de Kennisshop van Blijvend anders krijgt u vanuit een zeer breed perspectief van A tot Z te horen en te zien hoe houding en gedrag zich vormt en in stand houdt. Aan de hand van een eigen ontworpen model behandelen we alle aspecten die houding en gedrag vormen en bepalen en behandelen gelijk de verschillende levensfases waarin dat ontstaat. Na de eendaagse Kennisshop weet u precies hoe het allemaal werkt in uzelf en weet u gelijk waar nog één en ander bijgesteld moet worden…. Voor nadere info en aanmelding: www.blijvendanders.nl of mail ons   De Kennisshop van Blijvend anders is een antwoord  op veel vragen en een oplossing voor veel problemen.   Het team van Blijvend anders:Rob Droog      Cristina Henderson    Rianne van Heck06-24110827info@blijvendanders.nl U kunt zich opgeven via ons contactformulier: https://www.blijvendanders.nl/contactformulier/ Rob Droog Hieronder kunnen je vrienden zich aanmelden. Jullie krijgen beiden gelijk een beloning van 125 Yp. Je kunt het helemaal bewerken en op maat maken.Weghalen is ook heel eenvoudig met het rode kruisje als je er met je muis op gaat staan. Word lid en beloon de maker en jezelf! Aanmelden

Blijvend anders

Heb je hier wel eens aan gedacht? Stel dat met betrekking tot autisme het hele verhaal over bijvoorbeeld stofjes in de hersenen en erfelijke bepaling eigenlijk allemaal “farmaceutische” nonsens is? En stel dat autisme niets anders is dan een volledig uit de hand gelopen kind-redding-systeem? Laten we het eens anders benaderen... Zoals iedereen wel weet, wordt houding en gedrag door een aantal factoren gevormd en bepaald. Vanuit “Blijvend anders”, noemen wij deze factoren: “de spelers op het speelveld van houding en gedrag”. Deze spelers zijn er: de speler denken, de speler emotie, de speler gevoel en de speler verleden. Hoe zit dat met autisme? De speler die bij autisme een grote rol speelt, is de speler die we de X factor noemen. De X factor staat voor alles wat je niet aan ziet komen. Noem het pech, geluk, ongeluk, toevalligheden, samenloop van omstandigheden, God of het lot. Maakt niet uit hoe je het noemen wilt, er is een X factor en alle andere spelers die houding en gedrag vormen en bepalen, zijn zwaar onderhevig aan deze X factor. Je kunt namelijk van alles en nog wat bedenken, voelen, willen, en plannen, maar als de X factor is dat je op dat moment je been breekt, verliefd wordt, een ton wint, het begint te stormen, de auto niet wil starten of je hondje dood gaat, dan bepaalt dát hoe de volgende periode zal zijn en wat jij zal doen.    De X factor is de speler die alles wat de andere spelers doen of willen, met één beweging ondersteboven kan gooien. De X factor is de bowlingbal in het spel en is de dobbelsteen bij “Mens erger je niet”.  De X factor is de oorzaak van de mystiek in het leven en je weet van te voren nooit wat er uit die “mist” tevoorschijn zal komen. Overigens kan de X factor zich ook via de andere spelers kenbaar maken. Bijvoorbeeld via: de speler het lichaam: een plotseling ziektebeeld. de speler bewustzijn: een flits van bewustzijn. de speler denken: een geniale gedachte. de speler gevoel: een angst of paniek aanval.  Opeens gebeurt er iets wat je niet aan zag komen...Waarom overvalt die X-factor ons elke keer? Dat heeft alles te maken met de mate van ons huidige bewustzijn over en van onszelf. Het bewustzijn van wie en wat we werkelijk zijn, van onze plek in het universum en de verbindingen die wij allemaal hebben met alles en iedereen en hoe de tijd werkt. Ons bewustzijn is gewoon nog te beperkt om bijvoorbeeld alle oorzaken en gevolgen te kunnen overzien, om verbanden te zien etc. Hierdoor zal de X factor ons elke keer weer overvallen, verrassen, in verwarring brengen, in paniek doen schieten, versteld doen staan, verwonderd laten zijn, stil laten worden of ontroerd laten zijn. De X factor heeft een zeer intense relatie met de speler, ‘’verleden’’. Dat is om meerdere redenen logisch Als er opeens iets onverwachts gebeurt, kunnen we soms niets anders dan vanuit een reflectie, instinctief of impulsief, handelen. Reflexen, instincten en impulsen hebben altijd met het verleden te maken. Überhaupt zijn onze reacties op de dingen die in het heden gebeuren, altijd gevolgen van het eigen verleden. Die ontstaan zijn door wat we ooit geleerd hebben, ooit eerder gedaan hebben of ooit eerder bedacht hebben. Reageren we niet, dan kunnen we niet putten uit ons verleden en moeten we iets nieuws verzinnen en dat duurt dan even…      Een ander punt is dat wat er in jouw leven gebeurt, nooit zo maar uit de lucht komt vallen. Onze reacties op de dingen die hier en nu gebeuren, komen uit het verleden, maar de dingen die hier en nu gebeuren zijn ook weer gevolgen van… We denken dat het bijvoorbeeld toeval is dat als je aan je vriend denkt, deze vriend juist op dat moment belt, een berichtje stuurt of er een mail van hem binnenkomt. Onderzoek, uitgevoerd door Rupert Sheldrake, heeft aangetoond dat dit fenomeen zich zo vaak en bij zoveel mensen voordoet, dat er geen sprake meer kan zijn van toeval. De enige verklaring van dat fenomeen is, dat we allemaal met elkaar verbonden zijn, zonder dat we dat echt in de gaten hebben. We zijn allemaal verbonden! We denken vaak ook dat gebeurtenissen en situaties die ontstaan, ontmoetingen die plaatsvinden, zomaar toevallig zijn, maar ook dat is niet zo. Niets is toevallig, alles is een gevolg van verbonden zijn met onszelf. Verbonden zijn met de ander, verbonden zijn met tijden en situaties en gebeurtenissen die voorbij zijn. Verbonden zijn met tijden die gaan komen. Het is het gevolg van verbonden zijn en van de uitwisseling met alles waar we mee verbonden zijn, ongeacht of we er bewust van zijn of niet. zoals ik net al schreef zijn we nog te onbewust van wie en wat wij zijn in de totaliteit van het leven, van elkaar, van de tijd nu en daarvoor, van de aarde, van het universum. Het gevolg van dit onbewust zijn van al die verbanden, van oorzaken en gevolgen, is dat we soms totaal geen verbanden kunnen zien en dus denken dat alles en iedereen dus zomaar op zichzelf staat. Dát is dus een geheel foute aanname. Niets gebeurt zomaar! Je kunt stellen dat alles wat er gebeurt, een gevolg is van uitwisseling en verbonden zijn. Dus alles wat wij de X factor noemen, heeft te maken met wie wij zijn, wat wij in ons dragen, en waar we allemaal mee verbonden zijn. Dat de X factor ons elke keer overvalt, is omdat wij dáár niet of nog maar ten dele bewust van zijn. Zouden we meer bewust zijn van die uitwisselingen en dat verbonden zijn, dan zouden we veel meer de logica kunnen zien en voelen van wat er gebeurt in ons leven.   Er is nog een reden waarom de X-factor heel veel met het''spelers-verleden'' heeft te maken Er zijn mensen die deze X factor verwelkomen en die de X factor ontmoeten als uitdagingen, als leer en groeikansen, als logische gevolgen van, soms, verborgen oorzaken. Die hebben er geen angst voor, die zijn waakzaam voor de dief in de nacht, weten dat die er is en altijd aan het rondspoken is. Er zijn zelfs mensen die juist verlangen naar meer X factor in hun leven en daarvoor soms gewoon alles achter zich laten en ergens anders weer opnieuw beginnen. Er zijn er ook mensen die alles wat zekerheid en veiligheid biedt bewust loslaten en volledig vertrouwen op die X factor. Dit zijn de zogenaamde waaghalzen, de avonturiers, de ontdekkers, de pioniers etc… Er zijn ook mensen die de X-factor een verschrikking vinden En die als de dood zijn voor weer een nieuwe wending in het leven of voor weer een onverwachte situatie. Mensen die als de dood zijn dat ze niet meer weten wat ze moeten doen, die bang zijn dat ze fouten zullen maken en zullen falen en dat ze niet meer voldoen aan de verwachtingen van anderen. Mensen die voortdurend in angst leven voor dat wat fout zou kunnen gaan; doodsangsten voor de X factor. Zowel het verlangen naar meer X factor, alsmede die doodsangsten voor de X factor, komen natuurlijk niet zomaar uit de lucht vallen en kunnen niet zomaar in iemand aanwezig zijn. Dat verlangen alsmede die doodsangsten, zijn een gevolg. Er is ooit wat gebeurt, misschien in dit leven, misschien in voorgaande levens, maar er is iets gebeurt waarom mensen zo enorm verschillend in relatie met de X factor kunnen staan.   We zoomen eens in op dedoodsangsten voor de X-factor Stel je hebt een leven gehad waarin het maken van fouten, het niet kunnen voldoen aan de verwachtingen van anderen en het niet meer weten hoe je verder moest, zo vaak en zo zwaar bestraft is geweest, dat daardoor een enorme angst is ontstaan voor het maken van fouten, voor het niet weten en voor het niet kunnen voldoen. Er zijn genoeg situaties voor te stellen, zeker als je teruggaat in de tijd, dat fouten maken, het falen, of het niet voldoende weten, isolatie of de dood tot gevolg had. Er zijn tijden geweest dat aansluiten bij anderen, de groep of de stam en voldoen aan de verwachtingen van die groep of de stam, de enige kans op overleving betekende en dat het niet weten of niet voldoen, isolatie of dood tot gevolg had. Stel dat die angst uiteindelijk zo diep is ingeslagen in je bewustzijn, dat dit ook gelijk weer een rol speelt in het nieuwe leven. Elk nieuw leven begint met dat oude bewustzijn Iedere ouder die meerdere kinderen heeft gekregen, weet dat elk kind vanaf het allereerste begin verschillend is en al een eigenheid heeft. Dit wordt veroorzaakt doordat elk kind al met bewustzijn op aarde komt. In dat bewustzijn zitten al heel wat levens, inclusief dingen die in die levens geleerd zijn, dingen die ervaren zijn, dingen die geweten zijn en dingen die diep ingeslagen zijn. Dat kunnen vaardigheden zijn, wat veroorzaakt dat hele jonge kinderen al op hele jonge leeftijd, perfect piano kunnen spelen of al heel erg goed kunnen drummen of gitaarspelen. Of al op heel jonge leeftijd dingen weten, kunnen benoemen, zien en kunnen voelen.  Maar er kan dus ook diepe angst zijn, zelfs levensangst, wat zich bijvoorbeeld vertaalt in er niet willen zijn, bang zijn om contact te maken etc. Dan kun je je voorstellen dat als je als kind in dat nieuwe leven komt en weer iets van druk ervaart op het slagen, op aansluiten, op het weten, dat die oude angst en onveiligheid, acuut weer opspeelt. Het gevolg daarvan is dan een kind die zichzelf gelijk weer vanuit die onveiligheid, veilig zal proberen te stellen, door alles in gang te zetten, om falen te voorkomen en om aansluiting te realiseren. Instinctieve reddingsystemen Dat kind zal dus instinctief oude reddingsystemen oppakken om te overleven: het vechten, vluchten of verlammen. Dat doen baby’s niet bewust, maar is een instinctief gebeuren. Hetzelfde instinkt dat er voor zorgt dat een schildpadje uit het ei breekt, zich een weg uit de grond baant en rechtstreeks naar de zee begint te rennen. Het schildpadje weet instinctief wat het moet doen om te overleven, kinderen weten dat ook. Een gevolg of verdere uitkristallisering van een kind-redding-systeem, is bijvoorbeeld perfectionisme en please-gedrag. Als je het als kind al zo perfect mogelijk doet en altijd lief bent voor iedereen, dan lijkt het of falen niet kan gebeuren en dat aansluiten altijd lukt. Doet een kind dit pleasen en zijn of haar best om alles perfect te doen dagelijks, dan zal daar een automatisme uit ontstaan. Alles wat we vaak doen wordt uiteindelijk een gewoonte en vervolgens een automatisme. Een automatisme in het reageren op dat wat onveilig lijkt te zijn of wat die angst doet opvlammen. Als dit hele proces zich voor het vijfde levensjaar afspeelt, dus vóórdat het brein in staat is om alles wat je doet en waarneemt ordelijk op te slaan, dan ontstaat daar een onbewust automatisme uit, en dat noemen we kind-redding-systemen.  Neem nou het geval van alles perfect willen en moeten doenen iedereen willen pleasen De opzet van dit kind-redding-systeem is om falen te voorkomen, afstraffing te voorkomen, dood te voorkomen en om aansluiting te borgen. De psychologie noemt dan pleasen of perfectionisme een onderdeel van je karakter, en verschillende karakter eigenschappen noemen ze persoonlijkheid. In mijn benadering bestaan karaktereigenschappen niet, noch bestaat een persoonlijkheid. Al die eigenschappen zijn slechts uit voorgaande levens overgebleven vaardigheden, leringen, ervaringen én kind-redding-systemen. Kind-redding-systemen die in eerste instantie maar één doel hebben: aansluiten en overleven.    Die angst om te falen, om het niet te weten of om niet te voldoen aan verwachtingen, kan vergroot worden als er zich onverwachte dingen voordoen. Als er plotselinge veranderingen en wendingen zijn. Deze plotselinge veranderingen en wendingen zijn de X factor in actie…  Wat is nou autisme? Logischerwijs wordt de angst om te falen, om het niet te weten of om niet aan te kunnen sluiten, een stuk minder als je de X factor bijvoorbeeld kan inperken, ontwijken of ontkennen.  Als je eenmaal weet hoe het moet en hoe aansluiting voelt, is het zaak om dat allemaal stabiel te houden. Dus alle veranderingen en mogelijke wendingen inperken, voorkomen en ontwijken wordt dan een tool om aansluiting, overleving en veiligheid te waarborgen. Door deze tool vaak te gebruiken wordt dat ook weer een onbewust automatisme. Deze tool, dit inperken, ontwijken en ontkennen noemen we autisme. Autisme is dus een uit de hand gelopen kind-redding-systeem….      Meer weten? Ik kwam onlangs nog interessante artikelen tegen over persoonlijkheidsdimensies. Deze kun je hier vinden:Persoonlijkheidsdimensies enHet model van Myers-Briggs Volg ons ook op  Instagram: Blijvend andersen op Facebook: Blijvend anders en op onze website: Blijvend anders Word lid en beloon de maker en jezelf! Aanmelden