Keelamandelen verwijderen // het herstel
![]()
MelanieJe keelamandelen laten verwijderen is een pijnlijke operatie, zeker als je volwassen bent. Je moet toch wel rekenen op 1 a 2 weken veel pijn.
De avond dat ik thuiskwam had ik veel pijn, ik had zoveel pijn eigenlijk niet verwacht. Het voelde echt als een verse, open wond. Maar ik moest ijsjes eten en ijswater drinken om een nabloeding te voorkomen, dat was nog het ergste. Zolang ik stil zat, niet praatte en niet slikte was het uit te houden. Maar het slikken was vreselijk. Ik had verwacht dat ik slecht zou slapen, maar door de vele sterke pijnstilling heb ik toch een redelijke nacht gemaakt.
De tweede dag was hetzelfde; veel pijn, veel pijnstillers, veel ijs, en geen eten. Eten was niet te doen. Als ik alleen al dacht om iets door te slikken dat niet ijskoud en vloeibaar was kreeg ik de rillingen. Gelukkig had ik door de pijn weinig aandacht voor mijn lege maag. Ik had overigens al niks meer gegeten sinds de avond voor de operatie. s'avonds deed ik een poging om een beetje vla te eten en het ging redelijk. Het deed zeker pijn, maar de gedachte bij wat voedingsmiddelen in mijn maag was goed. Het bleef overigens wel bij een beetje.
Ik sliep op de bank in de woonkamer zodat ik s'nachts niet de trap af moest om ijs te halen, ik slikte medicatie die zorgde voor duizeligheid en dat zou gevaarlijk worden.
De derde dag was weer vergelijkbaar aan de vorige. Ik kreeg wel een beterschap-kaart in de brievenbus en dat maakte me toch wel blij. Naast de gewoonlijke pijn etc. heb ik deze dag een ontbijtkoekje kunnen eten. Afbreken in kleine stukjes en sabbelen tot het zacht is. Dit ging aardig en ik was blij dat ik de honger weer een beetje kon bestrijden. Vandaag durfde ik ook voor de eerste keer even te douchen. De vierde dag voelde ik mij al wel beter. Ik kon steeds wat meer eten en mijn opa en oma kwamen langs wat zorgde voor wat afleiding. Ik heb die avond zelfs wat chinees mee kunnen eten. Sommige dingen waren net iets te pittigs, maar de bami ging er in met de soeplepel. Voor het eerst in dagen had ik weer een gevulde maag. De vijfde dag voelde ik mij naar omstandigheden goed. Ik was ondertussen wel een beetje gewend aan de pijn, maar deze werd ook minder. Maar s'nachts ging het fout... Dit was de eerste nacht dat ik weer in mijn eigen bed lag en ging met goede moed slapen. Dit wilde niet lukken. Ik had veel slijm in mijn mond en dat irriteerde heel erg. Ik pakte een zaklamp en ging eens kijken in de spiegel wat er dwars zat. Dat slijm bleek bloed te zijn, en veel bloed ook. In lichte paniek ging ik naar mijn ouders en die wilde af wachten tot de volgende ochtend. Ik kon zelf niet praten en ook het ziekenhuis zelf niet bellen. Ik moest het nog even uitzien.
Ik probeerde te slapen maar werd opeens misselijk, voor de zekerheid ging ik even bij de wc zitten. Na een paar minuten kwam het; ik gaf oud en nieuw bloed over. Het bloed uit mijn keel was mijn maag ingegaan en die vond dat totaal niet leuk en wilde het er zo snel mogelijk uit hebben. Het was eng en vooral heel vies. Het oude bloed smaakte verrot en zag er ook zo uit. Die nacht heb ik geen oog dichtgedaan en nog zo'n 6 keer bloed overgegeven. Om 7 uur viel ik uiteindelijk toch in slaap.
De zesde dag werd ik rond 10 uur wakker en de herinneringen van de vorige nacht kwamen allemaal weer naar boven. Ik klom uit bed om in mijn keel te kijken of het nog steeds bloedde, dit was echter niet het geval. Blijkbaar is het na de laatste keer overgeven gestopt en niet meer begonnen. Met hulp van mijn zus evengoed het ziekenhuis gebeld en die zeiden dat ik het goed in de gaten moest houden, als het weer zou gaan bloedden moest ik dit keer wel direct bellen. Die dag was ik bang om te eten en te praten, bang dat het weer zou gaan bloedden. Ik was blij dat het niet meer was gebeurd en ging uitgeput s'avonds slapen.
De zevende dag werd ik wakker met een bekende smaak in mijn mond. Bloed. Meteen mijn zus gehaald en het ziekenhuis gebeld, ze wilde toch even dat ik langs zou komen. Een uur later had een ik een afspraak op de poli. De dokter zoog het bloed uit mijn keel en kon toen goed zien dat het niet meer aan het bloeden was. Hij vertelde me een verhaal over hoe het waarschijnlijk kwam; iets met stollingen. Om eerlijk te zijn heb ik niet goed geluisterd; ik was gewoon blij dat alles oke was.
Ondertussen is het dag 8 en het herstel gaat goed. Slikken doet evengoed pijn, maar het voelt niet meer als de open wond van toen. Het voelt nu meer als flinke spierpijn in je keelspier. Het is nog even afzien, maar ik begin mij in ieder geval beter te voelen. Wat ook te zien is in mijn keel. De eerste dagen rood, opgezwollen en witte aanslag (klinkt gek, maar dit hoort) en ondertussen is het nog wel een beetje rood, maar niet meer opgezwollen en ook geen witte aanslag meer. Ik hoop dat ik over een paar dagen weer zonder teveel pijn kan slikken, dan kan ik weer blij en opgelucht adem halen.
Mocht je nog andere vragen hebben over de operatie of het herstel, laat even een reactie achter en ik zal je vraag zo goed mogelijk beantwoorden!
