Alleen en toch niet alleen.
![]()
Amalia VDP Hier zitten we nu dan,knus in de sofa ...aan mijn voeten ligt mijn hond. De kinderen slapen en Netflix staat op. En plots overkomt het mij weer het gevoel van alleen zijn ... niet eenzaam maar alleen ... ken je dat ? Eenzaam ben ik niet, ik heb sociale media contacten, miniem contact met mijn familie, heb mijn gekke Hollandse buurvrouw in mijn buurt, beleefde contacten je weet wel dat soort van op straat of aan de schoolpoort van: hey hoe gaat het ? Waarbij de andere dan antwoord uit beleefdheid "goed" . Maar mijn alleen is het soort van bij je thuis iemand hebben om eens een volwassen conversatie mee te kunnen doen. Of eens gewoon gezellig samen op de bank een filmpje te kijken met een drankje erbij. Of ik nood heb aan een relatie ? Neen niet zo zeer, ik twijfel zelfs of ik nog zou kunnen samenleven met iemand na zo een hele tijd op mijn eentje te wonen met mijn kids. Soms ontmoet ik mannen en hoe graag ik ook een relatie wil benauwen ze mij quasi instant .. gek is dat. Ik denk dan dat het komt omdat ze de ware Jacob niet waren voor mij. Mijn Alleengevoel is denk ik het stukje van mij wat op zoek is of verlangt naar de andere weder helft van mijn ziel .. mijn soulmate. Kun je deze rare hersenspinsels van mij enigzins begrijpen ? Slaapwel lieve mensen en dank je voor het lezen .. mijn film wacht verder op mij en dan mijn bed. Tot later!
