Na mijn examen kwam ik al snel aan het werk in het kinderdagverblijf, leuk want ik werk graag met kinderen. Na 2 maanden daar gewerkt te hebben kreeg ik een bericht of ik even op gesprek wilde komen, helemaal goed natuurlijk. Op dat gesprek werd mij gevraagd of ik op de bso wilde staan, hierbij kreeg ik meer uren dan dat ik had, het was wel een "moeilijke" bso met veel gedragsproblematiek en veel stempels. Ik dacht dat het wel mee zou vallen en stemde in met het voorstel. Na een paar maanden gewerkt te hebben, uitgescholden te zijn, en grote monden te hebben gehad van zowel de kinderen als de ouders. En een paar ouders die klagen over dat er geen medicijnen zijn gegeven aan een kindje die niet in mijn groep zat, waar ik wel de schuld van kreeg..... Na veel gesprekken in negatieve zin dat ik overal de schuld van kreeg of ik er nou bij was of niet, het was altijd mijn schuld. Na 3 kwart jaar werd ik nog een keer uitgescholden door een van de kinderen, ik liep het lokaal uit onder het mom van ik moet even wat overleggen. Zodra ik mijn collega geroepen had, barste ik in tranen uit, ik brak helemaal. Mijn collega stond er op dat ik naar kantoor belde en ik mijn verhaal zou doen, zo gezegd zo gedaan...De bazen waren er niet dus kreeg ik een andere collega te spreken, deze stelde voor dat ik van groep zou ruilen voor die dag, daarna ging het ook wel goed. De overdracht heb ik gedaan op vader, ik heb hem alles verteld wat dat desbetreffende jongen gedaan en gezegd had, dit werd niet gewaardeerd en ik kletste maar wat. De dag hierna kreeg ik een bericht of ik op kantoor wilde komen voor een gesprek, ik dacht ze willen mijn verhaal aan horen en kijken hoe het met mij gaat maar, niks bleek minder waar... Ik werd zo erg de grond in getrapt op dat moment, het lag aan mij dat de kinderen zo deden, ineens was die bso niet "moeilijk" meer en ineens waren die kinderen daar poeslief (wat op het begin anders aangegeven was) en dat ik mij maar aanstelde dat ik in tranen uit gebarsten ben. De moeder heeft geklaagd over mij en zei ook dat dit niet kon en dat haar kind zoiets niet deed, mijn bazen wilden mij gewoon niet geloven. Ik moest moeder terug bellen met een excuus aan haar en een leugen dat hij dat toch niet had gedaan, want zorgen dat de ouders blij zijn is belangrijker dan het welzijn van je personeel. Na dit gesprek ben ik met tranen in mijn ogen en veel tegenzin naar de bso gegaan. Een week later kreeg ik (alweer) een bericht van kantoor dat ze een gesprek met mij wilden, ik wist niet waarvoor maar, doordat ik alleen maar negatieve gesprekken heb gehad met hun wist ik al dat dit geen leuk/gezellig gesprek ging worden. En ik had gelijk.... Dit was mijn Ontslag . Ik was woedend weggegaan en ik wilde met niemand praten op dat moment. Ze hebben mij gezegd dat ik beter niet meer op een bso kan gaan werken want dat kan ik niet... De dag na mijn ontslag kreeg ik van mijn andere werk in groep 2 een telefoontje dat ze daar op de bso nog iemand nodig hadden, hierop zei ik gelijk ja. Hoe dit gaat lees je in een vervolg.....
