De kus 2 Nino Ze zat nu al een week in het strandhuisje van Tim, een oude schoolvriend van haar ex. Na een paar dagen rust was er weer wat orde gekomen in haar hoofd. Ze was naar het dorp gegaan en had zich aan een tafeltje in het internetcafé neer laten ploffen. Natuurlijk met koffie en koekjes binnen handbereik. Eigenlijk zou ze zich dood moeten schamen maar dat deed ze niet. Ze was zoals haar moeder het altijd al noemde, een chaoot van nature. Dat ze haar huur al maanden niet had betaald was niet omdat ze het niet kon. Sterker nog, nadat ze de huur van de afgelopen vier maanden, plus die van de volgende maand had overgemaakt stond er nog een best bedrag op haar rekening. Ze was het domweg vergeten. Na kort contact met de huurbaas, en met de belofte er een automatische afschrijving van te maken kreeg ze de nieuwe sleutel opgestuurd. Ook was haar huurbaas zo aardig geweest haar post door te sturen. Na alle rekeningen te hebben betaald nam ze contact op met Tim. Deze had gelukkig een goed gevoel voor humor en ze kon nog wel een tijdje in het huisje blijven zitten. Ze betaalde hem het bedrag terug wat hij haar eerder had gegeven plus een klein bedragje wat ze huur had genoemd. Tim had daar niets van willen horen, maar ze wilde toch iets terug doen. Alles was geregeld. Het enige wat haar nu nog stond te doen was het regelen van gezelschap. Het was erg rustig hier. Er gingen dagen voorbij zonder dat ze ook maar een medemens tegen kwam. Dat kwam haar heel goed uit maar het was wel erg eenzaam. Terwijl ze op de computer nog een laatste rondje deed door het locale nieuws viel haar oog op een advertentie. Daar stond haar oplossing! De advertentie luide; Met spoed gezocht; Warme mand voor hond, 3 jaar jong, zindelijk en lief voor alles en iedereen. Ras onbekend, vermoedelijk dalmatiër gekruist met een ander ras. Er stond een fotootje bij en ze was meteen verliefd. Ze krabbelde het adres en telefoonnummer op een papiertje en sloot de computer af. Ze rekende af en stapte naar buiten. Daar pakte ze haar telefoon en belde het nummer. Na een kort gesprekje bleek dat het adres nog geen vijf minuten lopen was, de straat uit en linksaf had de man gezegd. Het huis met de groene luiken. En inderdaad, daar was het al. Ze was nog niet in de tuin of de voordeur ging open. Een hondje stoof langs de man in de deuropening en voor ze het goed en wel in de gaten had lag ze al languit in de tuin. Bovenop haar een hondje die haar enthousiast begroete met zijn tong. Allemaal hondenkusjes dacht ze. Nog niet echt het soort kusjes waar ze over droomde maar al beter dan de kus van een vis. De man vroeg haar alleen om het bedrag wat bij de advertentie had gestaan. Ze stond op en gaf hem de enveloppe met het geld. Ze kreeg een riem, etensbak en een zakje voer. Zonder nog iets te zeggen sloot de man zijn deur. Daar stond ze dan. Gelukkig was de hond naast haar gaan zitten, haar vol verwachting aankijkend, en liet hij zich zonder problemen de riem om doen. Daar gingen ze dan. Op naar het strandhuisje.Later die dag zat ze uitgeput op haar luie stoel met het hondje op schoot. Ze had hem Nino genoemd. Het kleine mormel was echt een lieverd. Maar ze was er al achter waarom de man amper een woord gesproken had. Hij was waarschijnlijk bang geweest dat hij iets had gezegd waardoor ze het beestje niet meer mee nam. Het beestje had zich keurig gedragen tijdens de wandeling naar huis, maar eenmaal daar had hij de neus van haar schoen vervreten, en paar sokken tot gatenkaas verwerkt, door het huis gerent alsof de duivel op zijn hielen zat, daarbij van alles om gooiend en het ergst van alles, haar koekjesvoorraad weggewerkt. De gebroken koekjespot lag nog onder de tafel. Ze had domweg geen energie meer om hem op te ruimen. En nu ze hier zo zat met het hondje op schoot merkte ze hoe vreselijk hij stonk. Morgen ging hij eerst in bad, was haar laatste gedachte voor ze in de stoel in slaap viel. De volgende morgen werd ze wakker. Zo stijf als een plank. Bij de deur stond Nino met zijn voorpoten te graven. Die moest eruit. Langzaam stond ze op uit de stoel om languit over de vloer te vallen. Om haar enkels zat een springtouw. Ze wist niet hoe dat maffe beest het gedaan had, maar petje af dacht ze terwijl ze haar enkels vrij maakte. Kreunend opende ze de voordeur. Nino stoof naar buiten, de bosjes in. De zon scheen en haar oog viel op de tobbe in de tuin. Ze liep naar de keuken en zette een ketel water op het vuur. Niet voor thee of koffie. Voor haar broekpak. Nou eigenlijk was het pak een ouderwetse onderbroek uit het jaar nul. Het zat echter heerlijk en het was eigenlijk het enigste kledingstuk wat ze hier had wat lekker zat. Als ze de bewoonde wereld inging deed ze een sjaal om haar middel zodat men niet zag wat ze aanhad. Maar nu stonk het vreselijk naar hond. Een stinkhond. Ze zeepte haar pak in en spoelde hem goed uit. Daarna ging het pak aan de waslijn. Eigenlijk kon ze beter meteen alles wassen, ze had nog wat bikini`s en een paar andere kledingstukken. Dan was alles maar weer fris. En toen…..had ze niks meer om aan te trekken. Vandaag werd dus een naaktloop dag. En gezien het lekkere weer leek dat geen probleem. En bang dat anderen haar zagen was ze niet. Die keken nu wel weg, haar mooie figuurtje was ze nog altijd kwijt en al snoepte ze hier aanzienlijk minder, haar rondingen bleven stug hun vormen houden. Nu was het tijd voor Nino zijn bad. Ze vulde de tobbe met water, legde een stuk zeep naast de tobbe en pakte Nino op. Die zag de bui al hangen en worstelde zich uit haar armen. Ze verloor haar evenwicht en ja hoor, daar lag ze, benen wijd uit, billen in de tobbe. Tijd voor plan B. Ze zocht een stok, riep Nino bij zich en toen deze nieuwsgierig toekeek gooide ze hem weg. ‘’ haal de stok, Nino, toe pak de stok.’’ Nino kwispelde met zijn staart maar bleef rustig zitten. Weer zocht ze een stok, gooide hem weg en weer bleef het eigenwijze beest rustig zitten. Dit vereiste een andere aanpak. Bij de derde stok gooide ze hem niet alleen weg. Ze stoof erachter aan, nam de stok in haar mond en liep er mee terug naar Nino. Deze sprong enthousiast op. Zou hij het door hebben nu? Weer gooide ze de stok. Nino draaide om haar heen alsof hij haar aanmoedigde de stok weer op te halen. Dit werd nog wat. Toch hield ze vol, en eenmaal buiten adem boekte ze dan toch succes. Terwijl ze zelf stond te hijgen als een paard, haalde Nino de stok en gooide deze op haar voeten. Inwendig vloekend van de pijn beloonde ze Nino met een dikke knuffel. Weer gooide ze de stok en Nino bracht hem terug. Dit deel van haar plannetje leek te zijn geslaagd. Nu naar deel twee. Ze moest hem het water in krijgen. Terwijl ze naar het strand toe liepen gooide ze de stok nog een paar keer weg. Nino bracht hem terug. Eenmaal bij het water gooide ze de stok in de zee. Nino stoof er achter aan tot zijn voorpoten het water raakten. Zonder stok kwam hij terug. Ze zocht om een stok maar vond een stuk hout. Het commando van halen gevend gooide ze het de zee weer in. Weer bleef Nino bij de waterrand staan. Er zat niks anders op. Ze dook het water in, zwom naar het stuk hout en nam het in haar mond. Vanaf het strand keek Nino toe. Eenmaal terug op het strand draaide Nino om haar heen. Weer gooide ze het stuk hout de zee in. Nino stoof erachter aan. Om, je raad het al, aan de waterrand te gaan staan blaffen. Hij keek naar haar met een blik van, toe dan vrouwtje, haal de stok. Het beest kon haar wat. Ze gingen naar huis. Die avond dook ze vroeg op bed. Met Nino aan haar voeteneinde. Hij rook heerlijk, naar haar parfum. Waarom was ze daar nou niet eerder op gekomen? Dice.
97600
