#boeken

Er zijn mensen die dit boek haatten en degenen die ervan hielden. Ik behoor tot de tweede categorie. Ik pakte het op met de bedoeling om het een eerste blik te geven, maar zodra ik het opende, werd ik meteen gevangen genomen door die Franse aura - Valérie Perrin is Claude Lelouch's vrouw - door die delicatesse van Valenciennes kant. Toen stortte ik me echter in de maalstroom van haar mysterie en in de voortdurende veranderingen van perspectief en betekenis, in de geïntrigeerde en opzettelijk gemengde percelen. Een roman die, ondanks dat je gedwongen wordt om een actieve en participatieve lezing te lezen, het ene hoofdstuk na het andere laat lezen, zonder dat je.
Violette is een begraafplaats voogd, ze is tijdloos, elegant, haar huis ruikt naar roos, thee, kaarsen, snoep roze jurken verschijnen onder haar strenge jassen, een kolonie katten en een paar honden leven op haar begraafplaats.
Ze is niet altijd een goed verzorgde en beschaafde vrouw geweest, ze heeft een verleden van verlatenheid, analfabetisme, slordigheid. Maar ze heeft altijd zoveel liefde gegeven aan iedereen, ze heeft altijd opzij gestaan voor anderen, ze heeft altijd voor iemand gezorgd. Opgegroeid in een pleeggezin, gaf ze lichaam en ziel aan een winstgevende en anaffectieve maar mooi als een god echtgenoot. Een man waar iedereen verliefd op wordt. Een man die haar elke avond bedriegt met degenen in bereik. Ze heeft een dochter bij zich, die omkomt bij een ongeluk, wat gebeurt, niemand weet hoe, in een zomerkolonie. Violette sterft binnen samen met haar dochter en wordt dan herboren.
Zoals ik al zei, het perspectief van deze spannende roman is voortdurend omgekeerd, de ontwikkeling overweegt continue tijdsprongen, heen en weer, die echter altijd de plot vooruitgang. Wat ons in eerste instantie op de een manier leek, wordt omgezet in andere met wendingen en bochten. De echtgenoot, Philippe Toussaint, die in de achternaam al de baan van zijn vrouw lijkt te voorschijn te komen, interioriteit verwerft, wordt de hoofdpersoon, voorbij elke subplot. We begrijpen zijn motivaties, zijn plotselinge verdwijning, zijn onthechting.
De hoofdpersoon is de dood, zo alomtegenwoordig als het moet zijn op een begraafplaats. Het is noch uitgedruct noch gesublimeerd, maar leefde, beschouwd als een gemeenschappelijk en onontkoombaar feit, geanalyseerd in het dagelijks leven en in universele, filosofische betekenis. Violette woont alle begrafenissen bij, neemt de afscheidstoespraken op, de vorm van de grafstenen, het hout van de kist. Ze zorgt voor de bloemen, reinigt de graven, ontvangt ontroostbare familieleden in haar huis, verzamelt hun bekentenissen, getuigen van hun vroegere liefdes. De liefdesverhalen verteld in dit boek zijn veel, een diepe, blijvende liefde die verder gaat dan de dood.
Perrin heeft een lichte hand, zelfs als ze het heeft over mishandeling, zelfmoorden, seks zonder liefde, maar de angst grijpt ons nog steeds, langzaam, onverbiddelijk, gemaakt van chiaroscuro, ontastbare details en een sluier van melancholie bedekt alles, zoet en geurig als Violette's gezichtspoeder, zoals haar rozen.