Het is 24 februari 2022 en vannacht zag ik mijn moeder huilen.

Zij die mij kennen zullen verbaasd zijn. Jouw moeder? Die leeft toch niet meer? Dat klopt mijn moeder overleed aan het begin van de Corona crisis op 94 jarige leeftijd. Ondanks het gemis ben ik blij dat zij juist voor deze vreselijke crisis haar ogen sloot. Ze was beginnend dement en begreep niets van het feit dat ze meer zorg nodig had, ze moest verhuizen van een aanleunwoning naar een zorginstelling en was soms bang en onzeker. De verwarring en het steeds maar opnieuw vallen maakte dat alleen wonen nu echt niet meer ging.

Kort naar haar overlijden kwam de eerste lockdown waarbij familie niet meer op bezoek mochten bij hun ouders in zorginstellingen. Ze zou het niet hebben begrepen en van verdriet zijn gestorven. Bij alle daarna volgende Corona maatregelen was ik steeds maar weer blij dat zij deze pandemie niet heeft mee hoeven maken.

Mijn moeder die ik me als jong meisje herinner als een vrolijke altijd zingende moeder die overal een liedje van maakte en gek was op allerlei standaard spreuken (ja ik heb het van haar). Mijn moeder die met haar 94 jaar een onwijs zwaar leven achter de rug had waardoor het fluiten en zingen in de loop der jaren verdwenen was. Een leven waarin zij niet alleen haar man verloor waarmee zij bijna 60 jaar getrouwd was maar ook 3 kinderen verloor aan kanker.

3 x haar kind zag lijden, aftakelen en uiteindelijk zag sterven. De gedachte alleen al dit als ouder mee te moeten maken is voor mij, zelf moeder van 2 gelukkig gezonde kinderen ondraaglijk.

Mijn moeders leven was ook als jonge vrouw al erg zwaar. Zij maakte de 2e wereldoorlog van dichtbij mee. Vanuit Oosterbeek zat je een soort van front row als het om de bekende “slag om Arnhem “ ging. Wonende in Oosterbeek als oudste dochter in een gezin van 5 zorgde zij samen met haar moeder voor haar jongere broers en zussen en werkte zoals zij zelf altijd zei “bij een mevrouw in betrekking” een mooie omschrijving van: “ik was huissloof bij iemand met meer geld” want daar kwam het op neer. 1940 tot 1945 waren zware jaren, mijn moeder zag als jong meisje op 10 september dat operatie Market Garden begon. Op 17 september zag zij massa’s parachutisten uit alle soorten vliegtuigen vallen zoals wij het jaarlijks in september op de hei bij Ede kunnen zien als wij operatie Market Garden herdenken. Echter dan springt er een fractie van wat er in 1944 sprong.

Ik herinner mij haar betraande ogen als ze vertelde over hoe ze als jong meisje de parachutisten zag die voor haar ogen dood werden geschoten nog voor ze Nederlandse bodem onder hun voeten voelde. Zij zag hun lichamen bungelend aan de parachute neerdalen. Dat is iets om nooit te vergeten. Het raakte mij elke keer weer als ze erover vertelde en de laatste jaren gebeurde dat natuurlijk steeds vaker. Dan komt ook het verhaal van 20 september de dag dat haar vader en grootvader door een Duitser werden doodgeschoten vlak voor het einde van de oorlog. De dag dat haar moeder instortte en de dag dat zij de verantwoording kreeg voor 4 jongere broers en zussen en een ingestorte moeder die nooit meer de oude zou worden. Op oudere leeftijd kwam het leven vaak in herinneringen voorbij er waren uiteraard ook fijne herinneringen maar ook hele droevige. Het zingen en fluiten was voorgoed verdwenen maar ze kon gelukkig nog steeds enorm genieten van haar kleinkinderen en haar zoals ze zelf zei: “drukke maar lieve achterkleinkinderen”. De ouderdom maakte dat ze de drukte niet meer goed kon hebben.

Vandaag is het 24-02-2022 Poetin valt de Ukraine binnen. Op het nieuws zijn beelden van vluchtende bange mensen. Hoor je bombardementen zoals mijn moeder ze omschreef.

Vandaag 24-02-2022 werd ik wakker in een andere wereld, in een wereld zoals mij moeder die ooit met tranen in haar ogen omschreef. Op afstand voel ik de angst van onze medemens in de Ukraine. Ik luister naar de radio volg het nieuws en de rillingen lopen over mijn rug. 1 man….. 1 man kan een heel volk knettergek maken. Kan mensen aanzetten onschuldige medemensen te vermoorden. Ik hoor de berichten over Slangeneiland een eiland wat in deze oorlog geen enkel belang heeft waar geen leiders zitten maar waar de Russen het nodig vonden de weinige bewoners te vermoorden. Slangeneiland gaat straks op dezelfde manier de boeken in als ooit Market Garden.

Vandaag is het 24-02-2022 en het is nacht als ik in diepe slaap ben en ik mijn moeder zie huilen, ze huilt zoals ze huilde als ze over de oorlog vertelde.

Wat een godvergeten klotewereld