Vanacht zag ik mijn moeder huilen.

Het is 24 februari 2022 en vannacht zag ik mijn moeder huilen.

Zij die mij kennen zullen verbaasd zijn. Jouw moeder? Die leeft toch niet meer? Dat klopt mijn moeder overleed aan het begin van de Corona crisis op 94 jarige leeftijd. Ondanks het gemis ben ik blij dat zij juist voor deze vreselijke crisis haar ogen sloot. Ze was beginnend dement en begreep niets van het feit dat ze meer zorg nodig had, ze moest verhuizen van een aanleunwoning naar een zorginstelling en was soms bang en onzeker. De verwarring en het steeds maar opnieuw vallen maakte dat alleen wonen nu echt niet meer ging.

Kort naar haar overlijden kwam de eerste lockdown waarbij familie niet meer op bezoek mochten bij hun ouders in zorginstellingen. Ze zou het niet hebben begrepen en van verdriet zijn gestorven. Bij alle daarna volgende Corona maatregelen was ik steeds maar weer blij dat zij deze pandemie niet heeft mee hoeven maken.

Mijn moeder die ik me als jong meisje herinner als een vrolijke altijd zingende moeder die overal een liedje van maakte en gek was op allerlei standaard spreuken (ja ik heb het van haar). Mijn moeder die met haar 94 jaar een onwijs zwaar leven achter de rug had waardoor het fluiten en zingen in de loop der jaren verdwenen was. Een leven waarin zij niet alleen haar man verloor waarmee zij bijna 60 jaar getrouwd was maar ook 3 kinderen verloor aan kanker.