Compleet van het pad geraakt

Eén keer zou genoeg zijn voor Linda, dacht ze.

Maar die ene keer liet lang op zich wachten. Heel lang; maandenlang.

Tot op een dag een klein padje de slaapkamer binnen kwam huppelen.

Linda zat, zoals bijna altijd tegenwoordig, achter de tralies.

Zij kon er niet uit, maar het beestje kon er wel in.

Plotseling had ze een speelkameraadje. Een vriendje, die haar hoop begon te geven.

In haar relatie was ze inmiddels compleet van het pad geraakt.

Jacques ontpopte zich steeds meer tot de meest hardvochtige man op aarde. Zo ervoer zij het in elk geval wel.

Dat bleek ook weer toen hij de slaapkamer binnenkwam.

Hij zag de ontspanning op Linda’s gezicht, opende de traliedeur en smeet het padje naar de andere kant van de kamer.

Vervolgens bond hij Linda’s armen bijna nog steviger dan anders op haar rug.

Hij duwde haar ruw tegen de muur en sloot haar weer op.

Kleine dingen op je pad

Maar het bijzondere was, dat het padje niet opgaf. Het beestje kwam terug om Linda te bemoedigen.

Dat klinkt misschien vreemd in je oren, maar zo kunnen de dingen gaan. Het zijn de kleine dingen die het doen… Dat liedje weergalmde nu plotseling in haar hoofd en herstelde de hoop.

Eén keer zou genoeg zijn… Op dit hoopgevende moment voelde zij van binnen, dat die ene keer op handen was. Op haar handen was, zeg maar.

Al was ze gebonden, ze voelde hoe het padje op haar hand zat. Het was een liefdevolle streling, die ze sinds hun huwelijksdag eigenlijk niet meer van Jacques gekregen had.

Verdriet maakte zich van haar meester. De tranen begonnen rijkelijk te stromen.

Precies op dat moment kwam Jacques weer terug. Hij zag de tranen en genoot. Dit was hoe hij het wilde hebben.

Zo voelde hij zich weer de machtige heerser.

Zijn liefde voor Linda uitte hij door juist op dit moment de touwen los te maken. Ze mocht weer even vrij tegen het traliewerk aan staan.

Hij genoot van haar, als de angst in haar ogen stond of als de tranen over haar wangen biggelden.

Hij was de machtige heerser, die zijn vrouw maar al te goed onder controle hield.

Die ene keer, die ene kans

Een paar minuten later opende Jacques de deur. Ik ga jou weer lekker binden, klonk zijn dreigende stem.

En dat was het moment waar Linda op wachtte. Het was nu of nooit, besefte zij.

Ze duwde Jacques opzij en rende de slaapkamer uit, de trap af, de deur uit. Zo hard en zo ver als ze kon. Nog net kon ze uitroepen: ‘Vast is vast, maar los is los!’.

Op dat moment koos zij een nieuw pad. Die ene keer, die ene kans was het meest waardevolle moment in haar leven.

Ze hoopte nu eindelijk al haar bekommernis van zich af te kunnen werpen. Eindelijk zou ze vrij zijn; leven zoals ze altijd had willen doen, maar nooit had gekund.

Toch hield de angst haar in haar greep. Immers, wat zou Jacques haar nu aan gaan doen?