Verdriet
Tikkende klokken heb ik een hekel aan. Het tikken blijft gaan. Elke seconde weer, keer op keer. Dit worden minuten, van minuten naar uren. Dagen vliegen voorbij, gaan niet opzij. Dagen gaan naar weken, zonnestralen verbleken. Weken worden maanden, ik blijf staande. Maanden worden jaren, alle seizoenen vervagen.
Elk jaar opnieuw, dat geklier. Bepaalde dagen van het jaar, ben ik even helemaal klaar. Zit er dan doorheen, een herinnering is datgeen, wat mij doet beseffen: Ik kan mijn stem verheffen, echter jullie horen mij niet, zoveel verdriet. Ik mis jullie elke dag, weg is mijn lach.
Vele dierbaren verloren in een jaar, het blijft een gevoelige snaar. Niet in woorden uit te drukken, van binnen ga ik helemaal stukken. Met het spel van deze woorden, probeer ik mijn gedachten te smoren. Zo ken ik mezelf niet, en verdwijn in muziek.
