Staat voor: "Beestje Zonder Naam"
Zelfs de naam van de hond van 5 blokken verderop kan ik zo noemen. Alleen het beestje dat in mijn lichaam huist is nog naamloos.
Afgelopen donderdag werd de pijn me toch te heftig en na een bezoekje aan de huisarts waar een ontstekingswaarde werd gemeten van 180 moest ik maken dat ik in het #ziekenhuis kwam.
Eerst naar huis, want tja mijn beestjes he....
Snel een nachthemd en medicijnen in een tas en hup met de buuf van verderop in haar vlinderauto naar het ziekenhuis.
Snelheid was blijkbaar geboden want in een mum van tijd was er een extra bed geregeld omdat ik dusdanig wit was weggetrokken dat een spook er nog knap bij zou zijn.
Felle scheuten in mijn onderbuik die door naar mijn rug schieten als een pijl uit een boog en daar een #nierbekkenontsteking heeft veroorzaakt.
Het dure Latijnse woord daarvoor is #pyelonefritis , wat me doet denken aan lekker gebakken frietjes met een klodder mayo.
Echter draait mijn maag zich twee keer om bij het idee dat ik dat naar binnen zou moeten werken. Zelfs tijdens het typen wordt ik er al misselijk van. Van al het eten trouwens, ik heb het gevoel dat ik een opgeblazen Michelinpoppetje ben.
Het leven in het ziekenhuis gaat structureel. Je weet waar je aan toe bent en de verpleging is vriendelijk. Mensen nog aan toe, wat hebben ze het druk. Ze vliegen en vliegen door. Van kamer naar kamer en van bel naar bel en van po-stoel naar po-stoel om alle urine die we hier op de urologie verzamelen in de juiste potten te doen om te weten wat we eruit zeiken. Ik hoef niet op de buurvrouw te wachten, we hebben er ieder één in geval van nood. Mij hoor je in ieder geval niet zeiken over de verpleging. Als iemand kan wachten dan ben ik het wel en dat kunnen ze waarderen.
Overal in het Martini-ziekenhuis hangen flyers voor een betere #C .A.O. 5% loonsverhoging, is dat nou teveel gevraagd mijnheer Bruins?
BACK HOME
#Back home
Op de avond voordat ik met ontslag zou gaan, wat ik op dat moment nog niet wist natuurlijk, begaf mijn tweede infuus het. Het ding lekte aan alle kanten, toch moest er een nieuw infuus geprikt worden volgens de verpleegkundige om de #antibiotica toe te dienen. Eerst ging ze het zelf doen. Nou, dat heb ik geweten zeg! Mis geprikt, dikke bult op mijn rechterhand van ongeveer het formaat van een bonket, je weet wel de baas van de knikkers vroeger.
‘Ja, je ader sprong opeens weg,’ zei ze, ‘ik roep er even de prikkers van de intensive care bij, die kunnen dat veel beter dan wij.’
‘Is goed,’ zei ik en wachtte geduldig af.
Met drie man sterk kwamen ze aan in hun groene pakjes, ik schoot er ongewild van in de lach. Het zal vast de #oxycodon zijn geweest die dat veroorzaakte. Twee vrouwen en een man. Meneer begon na uitgebreid te hebben gevoeld, geklopt en geschud te hebben met mijn linkerhand, te zeggen: ‘Deze ader wil ik wel even proberen.’ Waarop ik zei: ‘Het stadium van proberen zijn we toch al wel voorbij hé?’ De twee andere vrouwen keken elkaar eens aan en nadat zij ook een uitgebreid voel, klop en schudsessie hadden gedaan werd er geprikt in mijn linkerhand. Autsss, helemaal mis en heb nu twee blauwe handen.
‘Is het dan zo moeilijk om mij te prikken?’ vroeg ik nu toch wel lichtelijk geïrriteerd.
‘Ja, je aders liggen ver weg en het buisje wat erin moet kunnen we niet ver genoeg opgeschoven krijgen, we halen er nu de beste prikster van het ziekenhuis bij.’
Opluchting…helaas van korte duur. De beste prikster kreeg het ook niet voor elkaar en na nog eens drie pogingen, gaf ook zij het op. Bellen met de uroloog, die mij de kuur voorschreef in pil vorm. Beter vond ik, want dan had ik er ’s nachts ook geen last van.
De volgende ochtend stond het hele artsencabaret om mijn bed en werd besloten dat ik naar huis mocht met de pilvormige kuur. Blijdschap, want oh.. wat had ik mijn beestjes gemist. Voor onderweg kreeg ik nog een kortdurend werkende oxycodon, wat me redelijk pijnloos thuisbracht. De langdurige was gelukkig al uitgewerkt. Man, wat was ik daar van in de zwevende hemel.
Nou goed, bij thuiskomst de hond en kat helemaal door het dolle. Die nacht geen oog dicht gedaan, omdat mijn meneer (Micky de ‘jeweetwel’ kater) ieder uur wilde knuffelen met mij. Beneden opsluiten was en is geen optie aangezien hij een echte heuse kater mauw kan voortbrengen en krabben als een tijger aan de deur tot je er stapelgek van wordt. Dus wie is hier de baas in huis?
Een goede vriend van mij die als taxi fungeerde had besloten om bij mij te blijven tot ik me weer wat beter voelde. Echter na de nodige koffie in de ochtend, ging hij actief aan de gang om het achterstallige schoonmaakwerk e.d. te doen. Uiteraard ging ik ook even helpen om wat spullen op te ruimen en de post uit te zoeken, aangezien ik geen zittende kont heb. En juist dat was blijkbaar niet goed, want ik kreeg het plots steenkoud, alsof je in een freezlab ligt. Temperatuur gemeten, veel en veel te laag. Duizelig, misselijk, ziekenhuis gebeld en meteen naar de huisarts de ontstekingswaarden te meten. Godzijdank waren die gezakt, echter kreeg ik wel op mijn kop toen ik vertelde wat ik die ochtend had gedaan. In mijn ogen stelde het niet veel voor, alleen de huisarts dacht daar anders over en vertelde dat mijn lichaam een enorme dreun had gehad en (bed)rust nodig had. Nadat ik me daaraan had overgegeven, besefte ik het ook pas echt. Ik bedoel maar, in de nacht 10 uur slaap en in de middag zo een uur of twee á drie.
En man, wat ben ik dan toch eigenlijk een gezegend mens met échte goede #vrienden om me heen. De één doet de hond, de ander huishouden, de ander boodschappen en dan de ander kookt. Je zou maar geen mensen om je heen hebben, dan ben je toch mooi in de aap gelogeerd. Of niet dan? Stel je toch voor. Nee, ik ben blij en trots op de mensen die er voor mij zijn.
Zijn jullie ook in zo’n bevoorrechte positie?
Deze column was een vervolg op bovenstaande, mede om jullie op de hoogte te stellen omtrent mijn gezondheid. Ik hoop dat het met mijn medecolumnist Han Borg ook vooruit zal gaan in Hotel Hartslag.
Bij de volgende column ga ik weer over op de orde van de dag. Nieuws en/of belevenissen met mijn (ongezouten) mening daarop.
UIT BALANS (update)
Uit #balans
Het is wat als je lichaam niet wil wat je in je hoofd hebt. Van alles willen, maar niet kunnen is best frustrerend. Zeker voor zo’n iemand als ik. Vorig week was de pijn niet uit te houden en omdat ik bang was voor nierbeschadiging toch maar een bezoekje aan de huisarts gebracht. Ja, en nu komt ie. De verklaring is dat ik nog veel napijn heb na die #nierbekkenontsteking en daarbij het feit dat de #spieren rondom de pijnlijke plek zich enorm hebben aangespannen om het te beschermen. Neem daarbij dat ik #Fibromyalgie heb en sowieso dus altijd last van mijn spieren ondervind. Een logische verklaring vond ik, want ik voel me net een trekpop. Met extra diazepam als spierverslapper liep ik weer naar huis. Helemaal kapot. O ja, de huisarts stelde fysio voor. Echter leek mij dat niet een goed plan. Jaren geleden heb ik namelijk een masseur een blauw oog geslagen toen ik vroeg om te stoppen aangezien het niet uit houden was, dat gekneed op een zere plek.
Gewone fysio, zoals op de loopband, roeien en fietsen is ook niet echt een optie aangezien ik blij ben dat mijn knieën mij nog niet in de steek hebben gelaten.
Voor de rest is het buiten op dit moment erg vochtig (97%) en dat zorgt ervoor dat al mijn spieren zich hevig verzetten en als elastiekjes trekken aan mijn pezen en gewrichten.
Nee, voor mij even geen polonaise aan mijn lijf. Ik los het zelf wel op. Mijn yogamatje op de grond en rek en strek oefeningen doen met een muziekje op de achtergrond en dan een pammetje en gauw een tukkie op de bank.
Ik ga dus wel iets vooruit, want ik heb mijn bed al verruild voor de bank tijdens mijn middagdutje. Verder is het alles weer langzaam opbouwen. Normaal was bij alles en, en, en. Nu is het of, of, of. Niet eens en/of. Nou goed, daar werk ik hard aan en inmiddels loop ik elke dag een klein stukje. Hetzij met de hond, of de winkel, of ik ruim puin uit mijn laden van de kast. Dus of, of, of.
Volledig uit #balans , maakt dat ik hard knok om weer in balans te komen. Wikken en wegen is de oplossing en steeds een beetje verder door de pijn barrière. I can do this!
2019©Vlindertje73
PS, dit waren drie stukje in één van mij over mijn ziekenhuis en herstelperiode
