Sommige dingen zijn zo logisch vanuit kinderogen bezien. Toch kent elke ouder het dilemma: Kom ik aan de onschuldige wensen van mijn kind tegemoet of voldoe ik aan de eisen van de wereld?  We kiezen vaak bijna automatisch voor dat laatste, omdat we denken dat we niet anders kunnen. Maar wat betekent het voor (je relatie met en de ontwikkeling van) je kind als je voor het laatste kiest?  Is er echt geen andere weg?


Mama?
Ja.
Zie je mij?
Ja ik zie je. Je bent mooi. Maar kom nu hier. Je moet naar school. 
Mama?
Ja.
Zie je mij echt?
Ja. Dat zei ik toch! Kom!
Wat zie je dan precies? 
Een meisje met lange ongekamde haren, die nog in haar pyjama rond loopt, terwijl ze over een half uur op school moet zijn. 
Maar zie je ook dat andere?
Welk andere? Hè toe, schiet nou op!
Nou...dat ik zo graag wil spelen, praten en knuffelen met jou.
Eh...ja dat zie ik, maar dat kan nu niet. 
Maar wat als ik nu even moet huilen. Zou je mij dan troosten? 
Tuurlijk. Kom nu bij me. 
Mama?
Ja. 
Had jij dat nooit vroeger...dat je andere dingen even belangrijker vond dan school?
Jawel...maar dan zei oma: 'Kom je moet'
En hoe vond jij dat dan?
Niet leuk, maar ik slikte mijn verlangens en behoeften in en ging. 
Wil jij dat ik dat ook doe? 
Ehm...nee eigenlijk niet, maar het kan niet anders...echt niet. Zonder school kom je nergens en kun je niemand worden. 
Maar ik ben toch al iemand? 
Ja...een kind, maar straks moet je in de grotemensenwereld en dan kun je niet meer doen wat je zelf wilt. 
Dan verlies ik dus een stukje van mezelf. Dat stukje wat ik in slik. 
Ja, ik vrees van wel. 
Is dat dan volwassen worden?
Hmmm...kom dan zijn we nog net op tijd.

Loading full article...