Soms dan moeten ontmoetingen of gebeurtenissen even indalen bij mij. Dan ben ik net een kind die bijvoorbeeld bij thuiskomst van een kamp niet meer zegt dat "leuk" als je vraagt hoe de week is geweest. Het kost dan even een paar dagen om het allemaal te verwerken en dan komen de verhalen. Het is gewoon een kwestie van geduld. Nu klinkt verwerken een beetje zwaar maar je snapt het principe wel denk ik. Het is nu ook afgekoeld en dan werkt het ook allemaal al wat helderder in die bovenkamer van mij en net bedacht ik me dus naar aanleiding van een ontmoeting die ik van de week heb gehad dat ik een heel bijzonder gesprek heb gehad. Gewoon een leuk gesprek was het, niet zwaar in de zin van vervelend maar wel inhoudelijk en oprecht en daar houd ik van. Ik ben niet zo heel goed namelijk met koetjes en kalfjes. Die beesten kosten mij namelijk toch vaak heel veel energie hoe leuk ze soms ook kunnen zijn. Terwijl ik van inhoudelijke goede en oprechte gesprekken heel veel energie krijg. Ik houd er van om iets te leren en van dat soort bijzondere gesprekken leer ik elke keer weer opnieuw en dat vind ik bijzonder. Ik realiseerde me net namelijk dat er een bijzonder moment was en daar was ik over na aan het denken.

Op een gegeven moment werd er gezegd "ik weet niet precies waarom maar ik vertrouw jou". Nu is dit in mijn ogen om verschillende redenen bijzonder. Aan de ene kant omdat het blijkbaar niet vanzelfsprekend is om mensen te vertrouwen of iets toe te vertrouwen. Aan de andere kant omdat iemand zich op zo'n moment helemaal openstelt. En als je daar over nadenkt dan is dat eigenlijk best verdrietig. Niet dat er nou enorme staatsgevoelige informatie werd gedeeld maar gewoon omdat mensen dus blijkbaar niet meer het idee hebben dat andere mensen oprecht zijn waar ze mee in contact komen en dat men vrij kan praten en delen. En dat herinnerde mij net aan een gesprek van een tijdje geleden. Een persoon gaf aan dat er behoefte was om ergens over te praten en er werd aangegeven dat men dit wel met mij wilde doen maar daar was wel een voorwaarde aan. En die voorwaarde was dat ik zou zeggen dat wat er gezegd werd onder ons zou blijven. Nu vind ik dat vanzelfsprekend maar toch heb ik dat niet toegezegd. Ik heb er regelmatig over nagedacht waarom ik dat niet gedaan heb en eigenlijk is dat om één reden en die reden is dat ik vind dat dit een natuurlijk iets moet zijn, een vanzelfsprekendheid. Als je niet het gevoel hebt (dus als je hart niet het vertrouwen heeft dat mijn persoontje okay is) dat je vrijuit tegen mij kunt praten of vertellen dan ben ik blijkbaar niet de juiste persoon om je hart voor open te stellen. En ik wil mensen niet overtuigen dat ik dat wel ben. Ik wil met mensen praten vanuit het hart. Of zoals mijn lief ooit tegen mij zei voordat hij mijn lief werd: "Het is geen eenrichtingsverkeer, het moet wel twee kanten op gaan". Ik was namelijk wel bereid om te luisteren en te praten met en vooral over hem en om er te zijn voor hem maar ik was niet bereid om mijn hart open te zetten om en te praten en te delen over mijzelf. En hij had gelijk en in "een relatie" tussen personen moet het wel beide kanten op gaan want anders is er geen goed evenwicht. En dat evenwicht is belangrijk. Ik zal dus zelf ook nooit mijn hart openstellen als ik merk dat het hart van de ander gesloten blijft en daarom zal ik dus nooit zeggen "je kunt mij vertrouwen" om een ander te overtuigen want voor mij betekent dit dat het hart van de ander niet open is en zich niet vrij voelt naar mij toe. En dat is natuurlijk prima.

Maar terugkomend op het eerste gesprek. Het is fijn om een gesprek te hebben dat twee kanten op gaat en waar twee harten zich openstellen en je dus op een gelijkwaardige manier met elkaar kunt uitwisselen. En nee, het ging niet tussen twee mensen die al jaren een vertrouwensrelatie met elkaar hebben. Het was gewoon spontaan en open en een nieuwe situatie. En toch, als ik er over nadenk dan is bekruipt mij toch een verdrietig gevoel want die vanzelfsprekendheid is er dus blijkbaar niet. Blijkbaar hebben we met zijn allen het gevoel dat we garanties nodig hebben, is het niet vanzelfsprekend dat als mensen met elkaar praten dat dit een gesprek is tussen twee mensen en gaan we er vanuit dat we een journalist tegenover ons hebben zitten en dat de informatie wereldkundig wordt gemaakt zonder balkje voor de ogen. En dat de een misbruikt maakt van de kwetsbaarheid (en wat dat dan is kan per persoon verschillen) van de ander. We hoeven ook geen oesters te zijn. Want wat ik ervaar en leer van dit soort momenten (zowel van de ene situatie als van de andere situatie) wordt deel van mijzelf en neem ik mee, ik denk er over na en leer er weer iets van en dat deel ik dan (zoals nu) met "de wereld", pas ik toe in de dingen die ik in de toekomst ga tegenkomen en het helpt mij om de persoon te zijn of te worden die ik graag wil zijn of misschien ook wel ben.

Het ik teruggezegd dat ik degene vertrouw? Nee, dat heb ik niet gedaan. Vertrouw ik die persoon dan niet? Jawel, dat doe ik wel want ik heb simpelweg geen reden om die persoon niet te vertrouwen. Ik ben met open hart naar mijn afspraakje gegaan en mijn hart had geen reden om zich te sluiten. Ik vraag geen garanties, ik geloof in de oprechtheid van de persoon die voor mij staat of zit totdat het tegendeel bewezen wordt en dat is denk ik wat ik ook verlang van de mensen die ik ontmoet en spreek ten opzichte van mijn eigen persoontje. Ik geloof namelijk heilig dat daden meer zeggen dan woorden.

Ik ben tot op de dag van vandaag nog steeds blij dat mijn beste vriend mij weer op het goede spoor wist te zetten en ik draag zijn wijze woorden nog steeds bij me. Want ik was toen niet de persoon die ik wilde zijn en die ik ook altijd was geweest en weer moest worden. Mensen denken vaak dat als ze er maar zijn voor de ander dat ze goed bezig zijn, dat hun hart dan open is. Maar ik ben het daar niet mee eens. Als je zelf niet evenveel geeft als je krijgt dan ben je niet oprecht ook al zijn je bedoelingen goed. Omgekeerd werkt dat ook zo, als jij open en oprecht bent en je hart openstelt en degene die tegenover je zit is doet dat niet dan gaat dat hartzeer opleveren (die kans is in elk geval aanwezig) maar dat is in mijn ogen een risico dat je dan maar moet nemen want je weet het gewoon nooit van te voren. Er zijn geen garanties. Nou dat is niet helemaal waar want ik garandeer je dat je de mooiste ontmoetingen en gesprekken hebt als twee open harten elkaar ontmoeten. Koester dat en bedenk ook dat je uiteindelijk niet alleen kunt ontvangen maar ook echt zelf zult moeten geven en dat een gebroken hart vanzelf wel weer heelt. Neem je hart terug in je eigen hand en laat het niet bij de mensen die het niet verdienen. Dat belemmert je alleen maar en is een blokkade voor alle open harten die er zijn en die je willen ontmoeten.

Loading full article...