Chronische pijnklachten zijn vooral voor de persoon in kwestie een probleem. Een probleem die niemand anders begrijpt, want niemand anders ziet het, niemand anders voelt het... Want zo direct is het aan de pijndrager niet te zien, of moet die levenslang niet meer mogen lachen? Alleen maar om duidelijk te maken wat zij werkelijk voelen onder die ogenschijnlijk gezonde huid?


De mensen met de meeste pijn, zijn de mensen die het minste klagen en het meest lachen... Ik kom ze vaak tegen in mijn werk als thuishulp. Er worden grapjes gemaakt, maar ik heb de rug nog niet gekeerd of zie mijn cliënt in de weerspiegeling van de ramen grijpen naar hun zere heup.Mensen die terminaal zijn, met een lach op hun gezicht als je binnen komt, maar zodra de deur achter je dichtvalt de tranen weer vloeien. Waarom verbergen deze mensen toch hun pijn? Ik vraag me dit zo vaak af, maar ik denk dat zij misschien al te vaak teleurgesteld zijn. Anderen willen immers niets horen over jouw leed."Hoe gaat het met jouw?" is een retorische vraag geworden. Men wil maar 1 antwoord horen en dat is: "Wel goed hoor!"... Een antwoord als: "Klote, heb je even?" is er niet meer bij.

Ikzelf ben jaren geleden gevallen, gewoon dom in de regen achterthuis, glipte ik weg. Ik ben daarbij bijzonder hard op mijn rechter heup terecht gekomen en wist eigenlijk gelijk: dit is niet goed!Er zijn later wel foto's gemaakt van die zijde, maar daarop was niets te zien. Ook niet zo gek, want een bekkenkanteling is van opzij ook niet te zien. Ze zijn daar dus net ongeveer een jaar geleden achter gekomen, toen de pijn niet meer te harden was en ik op eigen houtje naar een manueel therapeut ben gestapt: mijn bekken bleek niet een beetje scheef te staan, maar minstens 3 centimeter! En ik heb hier....circa 15 jaar mee gelopen...De bekken is inmiddels rechtgezet, maar helaas zullen de chronische pijn klachten blijven, zowel in mijn heup, als onderin de rug, schouder en nek.

Loading full article...