Waarom muziek beter klinkt als je weet dat de muzikant excentriek is.
Onze hersenen associëren excentriciteit en creativiteit in muzikanten, schilders, schrijvers en andere artiesten - zolang gekheid niet als een gimmick voelt. Op het South by Southwest-festival nodigde Lady Gaga een performancekunstenaar uit om over te geven op haar, in een beweging die waarschijnlijk sommigen uitlokte om haar artistieke visie te bevragen, zo niet haar geestelijke gezondheid. Voor anderen heeft de act waarschijnlijk alleen maar bijgedragen aan haar mystiek, waardoor haar muziek veel leuker werd. Nieuw onderzoek toont aan dat de excentriciteit van een kunstenaar, zelfs in gebieden die irrelevant zijn voor het medium van expressie, onze perceptie van het werk van de kunstenaar kan verbeteren. Maar er is een addertje onder het gras: het excentrieke gedrag kan geen gimmick zijn.
Excentriciteit
In onze gedachten gaan excentriciteit en creativiteit samen zoals, nou ja, Bjork en zwanen. Net zoals het genereren van een creatief idee vereist dat je afwijkt van conventionele manieren van denken, impliceert eigenzinnigheid afwijking van conventioneel sociaal gedrag. Als u de regels in het ene domein negeert, kunt u deze ook in een ander domein negeren. Als we eenmaal een stereotype van de grillige artiest vormen, kunnen we diegenen zien die het stereotype beter passen als betere artiesten. In een studie hielden luisteraars rapnummers beter op als ze dachten dat de muzikanten zwart waren. Voor een paper, werden verschillende experimenten uitgevoerd. Ten eerste lieten ze de deelnemers een beeld zien van de zonnebloemen van Van Gogh en vertelden ze dat de schilder vermoedelijk zijn eigen oorlel had doorgesneden. Kijkers met deze informatie vonden het schilderij leuker. In een ander keken deelnemers naar drie kunstwerken en de helft kreeg te horen dat de (fictieve) kunstenaar persoonlijk excentriek was. Deze onderwerpen vonden de werken beter en waren bereid meer dan vier keer zoveel voor hen te betalen.
