Het is tijd om je vleugels uit te slaan had moeder eend gezegd. Dat lukt aardig, ik vlieg mij een slag in de rondte, denkt het lelijke eendje. Is dat de vlierstruik met het wasknijpernest?
Even aarzelt hij, maar zet dan de landing in. Het gaat niet vlekkeloos, hij slaat over de kop en knalt tegen een walnootboom aan.
Wat moet dat, roept een eekhoorn, jij denkt zeker ik fiets hem er in? Kun je niet uitkijken lompe eend. En hij bekogelt de vreemdeling met walnoten.
Ik denk niet dat ik een eend ben, klinkt het ietwat benauwd. Wat denk jij dat ik ben?
In ieder geval geen eekhoorn, zelfs geen vliegende, daar durf ik wel een euro op in te zetten. Misschien ben je een geit? Eet je bloemkool? Hoe heet je eigenlijk? En als ik jou was zou ik maar iets zoeken om te overnachten, de vos is in de buurt, ratelt de eekhoorn. Hij hangt ondersteboven aan zijn staart aan een tak, het is net een haak en draait daarbij met zijn ogen. Zijn kop ziet er uit als een afwasborstel. Vooruit sta op, je hoort hier niet. Mensen, plein die kant op en hij wijst met zijn poot in een richting.
Nou dan ga ik maar, zegt het lelijke eendje.
Lijkt mij een strak plan, zegt de eekhoorn, tijd om op te vliegen, wieberen, vertrekken, toedeloe en goodbye.
Het eendje sjokt in de gewezen richting. Opeens ziet hij een groep ganzen. Zou ik een van hen zijn, denkt hij. Ik zie er ongeveer net zo uit. Dat zijn zeker geen eenden. Hij zet de pas er in en stormt op het groepje af. Hallo allemaal, ik ben het. De ganzen schieten, als door een pincet geplukt, gakkend uit elkaar. Zo'n rare vogel hebben zij nog nooit gezien!
Afbeelding: pixabay.com
Dit sprookje doet mee aan de schrijfuitdaging van Hans van Gemert.
250-500 woorden en de opgegeven woorden gebruiken. Wil jij ook mee doen? Kijk dan bij de blog hier onder. Veel succes.
