Toen de kleine Krijger wakker werd vroeg hij zich af wat er gebeurd was. Het enige wat hij zich kon herinneren was de grot van de hagedis en de stem die hem zei er in te gaan. En dat deed hij of tenminste dat probeerde hij.
Hij volgde de instructies van de stem op, zoals hij altijd deed. De stem was hem altijd, op de een of andere manier, te hulp gekomen, maar nu leek het er op dat hij hem meer kwaad dan goed had gedaan.
"Hallo daar, hoe gaat het met je", vroeg een klein aapje.
"Ken ik jou,", vroeg de Krijger.
"Nou, ik ken jou wel", zei de aap, "ik was er toen het kleine wezen en de vogel de splinter uit je nek haalde. Volg mij alsjeblieft. Ik zorg dat je een ontbijt krijgt en dan wijs ik je de weg hier vandaan. Het is beter dat je terug gaat naar de plaats waar je thuishoort."
"Waar hoor ik thuis", vroeg de Krijger, "Ik kan mij alleen de grot van de hagedis herinneren."
"Tja", zei de aap, "als jij je dat niet kunt herinneren dan gaan wij het de hagedis vragen."

As the little warrior woke up he wondered what did happen. The only thing he did remember was the lizard cave and the voice telling him to get into it. So he did or at least he tried to. He did follow.the instructions of the voice, like he always did. The voice always helped him, one way or the other, but this time it looked as if it harmed him. 

"Hi there, how are you doing", a little monkey asked. 

 "Do I know you", the warrior asked. 

"I know you", the monkey said, "I was there as the creature and the bird took the splinter out of your neck. Follow me please, I will serve you some breakfast and show you the way out of here. It's better to go back to where you belong." 

"Where do I belong", the warrior asked, I can only remember the lizard cave". 

"Well", the monkey said, "if you can't remember it, we will go ask the lizard".