Al struinend over de prachtige heuvelrug deel 1

#wandelen#walking#bewoners#restaurant#geld

Lead: Weliswaar somber begonnen aan de zeventien kilometer lange tocht, maar de groep van negen personen gaf geen blijk van opgeven. Het restaurant bij de start en het sportcafé bij de finish dienden daarvoor als tussenstops. Verhaal: Dat het flink drupte bij het treinstation naast het dorpscentrum gaf het humeur niet echte een boost. Ondanks dat we allen een goede jas droegen en luxe rugzakken met proviand, kon een restaurant op straathoogte niet ontbreken. De mededeling van Francisco dat het restaurant zich tegenover het station bevond stemde de gemoederen voorlopig gerust. De regen maakte plaats voor huiselijke gezelligheid met een warme appelgebak met slagroom en een tweede gebakje zonder slagroom, dat ook voor een tweede persoon bestemd was. Nico was hij en het gebakje liet hij snel in zijn mond gaan. Dat zal je altijd horen vragen door de aanwezige serveerster: "En wilt u gebak zonder of met slagroom?" Het antwoord was bij Nico nogal wisselend afhankelijk van zijn humeur. Dit maal koos Nico met slagroom dat rijkelijk was verdeeld over de warme substantie uit de oven. Smaken deed het wel, de slagroom was eerder op dan het appelgebak dat makkelijk te prakken was met het glinsterende gebaksvorkje. Toen de regen leek te zijn verdwenen buiten het restaurant, liepen we de straat omhoog en daarmee het dorp uit. Buiten het dorp was er volop bos op de zuidelijke heuvelrug die hier zijn rechterstaart van de heuvelrug in het landschap naar beneden had uitgestoken. Bij het dalen aan de voet ervan kon je ver uitkijken over de weilanden, waarbij glooiingen in het landschap niet konden ontbreken.

Dit had ik wel vaker gezien, maar buiten het verlate dorp was het uitzicht weer anders dan je zou doen vermoeden. "De lunch was op een heuveltop met uitzicht op de gelijkgebouwde woonflats en hoge kantorenkolossen die misschien dicht tegen de snelweg lagen." Van tevoren had ik in het huiselijke restaurant al geopperd op een grandioos uitzicht en nu was iedereen het met mij eens. Ik tuurde nog eens goed in de verte, en zag boven het groen van bomen ook een object uitsteken wat weleens een mast zou kunnen zijn. In het restaurant wist ik hier natuurlijk niks van, maar masten heb je in alle soorten en maten. Bij dit uitzicht leek het erg op een hoogspanningsmast wat alleen duidelijk zou worden met een verrekijker die helaas niemand bij zich had. En ik kende niemand die zijn ogen kon verscherpen zonder een wonder te verrichten. De weilanden waren af en toe zeer modderig geweest met hier en daar glimpen, in de vorm van witte en bruinen huizen van het dorp met het restaurant die we via het noorden achter ons lieten. De witte villa met een ruim uitziende carport en een afzonderlijke garage dat wel leek op een boerenschuur voor koeien. Wat er achter de deuren bevond waren mogelijk zeer snelle racemonsters, wat door de kleine heuvel niet zichtbaar was. De bewoners waren duidelijk thuis, want het gele licht van felle lampen aan het plafond schenen door de immens grote ramen naar onze ogen.

De bewoners hadden natuurlijk niet op onze komst gerekend, want dat we al waren voorzien van drank en een eigen voedselpakketje konden zij niet weten, maar wel vermoeden. De bewoners waren niet in voor onverwacht bezoek, want de honden stonden in de door hekken afgesloten tuin met dure tegels luid te blaffen. Hun zwarte vacht kon duidelijk tegen de kou en hun geblaf werd er niet minder door. We besteedden er voldoende aandacht aan maar toen we de straat in bebouwde deel van het dorp hadden bereikt, was de witte villa zichtbaar zonder honden en met een Porsche met de voorzijde naar het voorportaal van de ingang geparkeerd. Bij het naar buiten gaan hadden de bewoners vier stappen nodig om van de voordeur bij de auto te komen. En dan nog moesten ze eerst het hele erf af rijden en door het elektronische hek, waarschijnlijk met pincode en allerlei piepgeluiden. Een duur grapje voor de rijken maar Nico was niet rijk geboren, dus kwam het niet alledaags voor. Na de dure Porsche aanschouwd te hebben ging onze aandacht naar het einde van deze bebouwde straat met aan weerszijden knalgroene beuken keurig opgesteld.

Aan de andere zijde van de drukke rijksweg die de heuvelrug verder afging zagen we mensen die met een andere sport bezig waren: hardlopen. De startlijn was een stukje verderop gezet met rood-witte linten gespannen aan de natte boomstammen die we op advies van Ferdinand langzaam naderde. De wachtende menigte stond er slordig bij met hun sportschoentjes en regenbeschermende shirts en broeken, duidelijk dat hele lichaamsdelen niet zichtbaar waren. Alleen de half afgezweette gezichten verraadde de hardlopers. Een andere manier van bewegen met de benen liepen we langs. De bel die geklonken had naast de startplaats was niet meer te horen toen we er langs liepen en de deelnemers al ver vooruit waren. Het bos zag er nat en verwaarloosd uit van de regen en zijn groene en bruine kleuren. De rood-witte linten die we eerder bij de start hadden zien hangen waren ook hier afgebakend om aan te geven dat de hardlopers een ander kant op moesten. De grens van het parcours werd op deze manier dus duidelijk, wat je ook wel ziet bij afzettingen van moordplaatsen. We hadden genoeg van de grens en liepen er asociaal onderdoor met de arm het lint naar bovenduwend.