Ik trok vandaag de das in mijn medicijnkaarten. De das staat voor agressie.
Ik geef eerlijk toe dat dit gevoel de laatste tijd heel sterk in mijn aanwezig is. Om eerlijk te zijn: ik merk dat ik compleet tureluurs word van de mondkapjes die op bepaalde plaatsen, zoals op het openbaar vervoer en in winkels verplicht zijn. Daarom mijd ik de plekken als de pest. Ik koop zoveel mogelijk online. Sorry, lokale handel, maar ik voel me echt niet op mijn gemak bij jullie.
Ik vroeg me af of ik vandaag zou gaan betogen in Brussel tegen de maatregelen. Ik ben radicaal tegen het feit dat mensen geen vrijheid meer hebben over het feit dat ze hun zaak nog open mogen houden, wie ze nog mogen ontvangen en ga zo verder. Ik ben op van woede en frustratie, omdat ik al verschillende mensen aan zelfmoord verloren heb en veel mensen in mijn netwerk met zware mentale problemen kampen door de maatregelen.
En daarom besloot ik thuis te blijven.
Elke manifestatie wordt gekaapt door mensen met minder fraaie bedoelingen. Er zullen er altijd een paar bij zijn die gaan slopen en dan sta je er machteloos tussen.
En dan bedenk ik dat ik in mijn frustratie en machteloosheid ook in staat zou zijn om, als ik daar zou staan, mee stenen naar de politie te gooien.
Zou ik dat normaal doen? Nee.
Maar dit zijn geen normale omstandigheden. Dit zijn toestanden van overmacht.
Even duidelijk: ik ben tegen vernielingen en plunderingen, maar als ik stilsta bij mezelf, snap ik dat de kans dat normale mensen in deze omstandigheden ontsporen, reëel is.
De medicijnkaarten benoemen agressie niet als iets negatief. Ze staan er eerder neutraal tegenover. Dat is ook zo. Agressie is een kracht die je in staat stelt om te vechten. Dat kan ook zijn doorbijten. Toen ik eind februari doodziek in mijn bed lag, met alle symptomen van COVID, vocht ik voor mijn leven.
Als ik een steen naar die agent zou gooien, is dat eigenlijk dezelfde kracht, maar dan negatief gebruikt.
En dan nog een factor: hormonen. Ik ben in de overgang. De dons op mijn wangen, mijn opvliegers ... Alle getuigenissen zijn er. Mijn oestrogeen wordt vervangen door testosteron!
Wacht! Testosteron! Dat hormoon is verantwoordelijk voor de spieropbouw, maar veroorzaakt ook agressie. Dat is de reden waarom tienerjongens soms onhandelbaar worden. Normaal kunnen ze zich uitleven op een voetbalveld, in de sportschool ... Dat mag nu niet meer.
Ze moeten thuis zitten. Ik krijg als tarotiste en spiritueel consulente steeds meer ouders die hun tienerzonen niet meer kunnen in toom houden.
Als schrijfster heb ik ook enkele tienerjongens onder mijn personages. Ik moet denken zoals zij. Dat is nu heel gemakkelijk. Als vrouw ik de overgang krijg ik ook nood aan een boksbal.
Jeez, dat ik als vrouw op het einde van haar vruchtbaarheid als een man in het begin ervan zou redeneren ...
Dat verklaart dan waarom de dames in het dienstencentrum de broek dragen. Hun stemmen klinken anders dan toen ze jong waren.
En zo snap ik waarom Nederland gesloopt werd. Zo begrijp ik waarom Brussel moet branden.
Ik keur het niet goed, maar mijn haat is getemperd. Als tienermeisje ging ik eerder over tot automutilatie dan tot slopen. Nu moet ik zo oud worden, om te snappen dat dit typisch is voor hoe meisjes hun frustraties uiten. Die krijgen eetstoornissen, doen aan zelfverminking en lijden intern. Jongens breken op die leeftijd de boel af, als je ze niet goed stuurt.