We kennen het allemaal wel denk ik: file.
Irritant, altijd, niemand zit op files te wachten, want je wilt gewoon van A naar B, en meestal is iedereen net zo geïrriteerd als jijzelf, dus de gemoederen lopen nogal eens hoog op.
Als buschauffeur heb ik regelmatig te maken met files, meestal niet van die hele lange, maar soms wel langdurige.

We hebben hier in de omgeving namelijk een tunnel die te laag is voor hoge vrachtauto's, en daardoor wordt de tunnel nogal eens afgesloten.
En is er geen vrachtwagen te hoog, dan gebeurt er wel een ongeluk.
Gemiddeld gaat de tunnel een keer of 3 per week dicht, voor kortere of langere tijd, wisselend tussen 15 minuten tot uren lang.

En daar is niemand blij mee.
Zo was het gisteren weer raak: dikke file.
En omdat ik met de bus over de vluchtstrook mag stond ik met mijn snufferd vooraan.

Spoorbomen dicht, een omroeper die roept dat er een ongeluk is gebeurd.
We wachten op het opruimen.
Dan ben ik blij met de wifi in de bus, want dan kan ik een beetje op mijn telefoon Yoorsen 😉

De passagiers kennen het klappen van de zweep, en de sfeer bleef prima, iedereen had een telefoon.
En ik? Ik appte wat met een Yoorsie, en vervolgens pakte ik mijn kleine tekenboekje erbij, en maakte mijn eerder begonnen neurographic art af.
Je moet wat in de file toch? En omdat ik toch veilig stond en geen kant op kon, kon ik tekenen.

Dus kan ik je nu een van mijn bus-neurographics presenteren.
Hij is ontstaan door de lijnnummers van een dienst op te schrijven, en toen de lijnen van de lijnnummers aan elkaar te verbinden.
Vervolgens ging ik te werk als bij alle andere neurographics.

Het enige dat nog ontbreekt is een set potloden.
Misschien moet ik die toch maar eens in mijn tas stoppen 😁.
Hieronder de bus-neurographic. Afmeting: ongeveer 6x10cm.


#whatif