Zo man als vrouw heb druk op hun schouders om zo productief mogelijk te zijn met zijn werk en een successvol te zijn in ogen van maatschappij. We werken tot ons 70ste 40 uur of meer elke week en hebben maar twee weekje vakantie om een nieuwe land te kennen of familie bezoeken. We werken extra uren om een bonus te krijgen en als we grieperig zijn doen we ons best om gewoon door te gaan. Eigenlijk zetten we gezondheid en familie en tijd voor cultuur altijd als second plan om niet te fallen voor de baas. Maar waarom doen we dit toch keer op keer? Waarom gunnen we ons zelf niet om valer te reizen en nieuwe mensen en dingen kennen? Waarom geef we geen prioriteit aan ons geliefde ? En waarom melden we ons pas ziek aan als het al spoed geval is?

Working your ass out