Lichtpuntjes

#YoorsCoronaPositiveChallenge

Dit is een persoonlijk stukje
Een stukje waarin ik de ernst van alles niet wil bagatelliseren.
Wij zijn nog gezond dus wellicht heb ik makkelijk praten.
Angst is er. Er zijn momenten dat ik stil voor me uit zit te staren en niet meer goed weet wat te doen. Bang dat ik mijn gezin niet kan beschermen. Bang voor de onzekerheid. Bang niet te weten wat er nog komen gaat. Bang voor de verantwoordelijkheid.
Wat kan er dan positief zijn aan deze corona periode?

Door de angst leer ik keer op keer weer waar mijn moed ligt. Leer ik dat ik controle los moet laten. Leer ik dat ik niet verantwoordelijk kán zijn voor alles.
En ik zie...en ik kijk...en ik luister...En ik voel nog dieper.
Ik zie de bloemen uit hun knopjes komen en de zon schijnen.
Ik lig met mijn dochter in de tuin naar de lucht te kijken. Helder blauw en ons valt op dat er geen enkele vliegtuig streep te ontdekken is. De lucht lijkt intenser blauw dan ooit.
Onze kinderen zijn thuis. Best heavy soms. Maar ik zie dingen gebeuren die ik nooit eerder zag. Ze vinden elkaar. Mijn puber dochter die tranen lacht om haar broertje van vijf.
Allebei onze pubers die buiten gaan spelen met de jongste. Ze bedenken de gekste dingen, zijn uren buiten. Voorheen waren ze met geen stok buiten de deur te krijgen.
Wij werken in de zorg dus zullen de deur uit moeten. Genoodzaakt zijn onze kids wel eens alleen thuis. We zien hoeveel ze zelfstandig doen, hoe verantwoordelijk ze al kunnen zijn.
We zien ze groeien.
We zien ze meer dan ooit. Niet alleen letterlijk, ook figuurlijk.
Ook hun volle agenda is minder vol en er is ruimte ontstaan.
Ik zie creativiteit, zelf oplossend vermogen. Maar vooral ontdek ik heel veel liefde naar elkaar toe.

Zoals ik al zei werk ik in de zorg. In een zorgcentrum. Geen bezoek meer. Geen familie. Partners die al jaren samen zijn mogen elkaar niet meer zien, Dat grijpt je aan.
Nu 3 corona verdachten op de afdeling. Eerlijk is eerlijk....het was die dag een dag van angst. En tóch vind je door die angst weer een weg. De weg van hoop en van vertrouwen. En nog steeds wel angst, maar dan gebeurt er iets van binnen waardoor de angst me niet meer beheerst.
Voorzorgsmaatregelen hadden beter gekund mijn inziens en ik leer voor mezelf opkomen. Door aan te geven dat ik me er niet prettig bij voel. Dat er iets moet veranderen zodat we ons beschermd voelen. Ik die normaal mijn mond niet zo snel open doet leer dit nu wel te doen. Omdat ik voor mezelf en mijn naasten wil zorgen en omdat ik voel dat dát het belangrijkste is voor mij...
Want, ook al besefte ik dat al wel, je leert wat er écht toe doet.
En dan komen er tekeningen op het werk. Onze beide afdelingen hangen er vol mee. Mensen sturen kaarten met mooie, hartverwarmende teksten. Kinderen maken tekeningen en schrijven briefjes en het bezorgt onze bewoners een lach op hun gezicht. Zó waardevol. Ook op het werk moeten we creatief zijn. Ik ben dag bestedingscoach/welzijnsmedewerker en ons werk is opeens heel anders. Ik krijg telefoontjes van mensen die willen komen zingen, buiten op de binnenplaats. We skypen met familieleden en we maken foto's van bewoners en mailen die naar mantelzorgers. Ik vond altijd al dat het de kleine dingen zijn die het doen maar nu is dat nog meer zichtbaar en voelbaar. Het neemt het gemis niet weg maar als ik dan toch iemand een glimlach kan bezorgen of iets kleins voor iemand kan betekenen dan verwarmt dat mijn hart.

Dat we niet er op uit kunnen ervaar ik niet als heel erg. Ik voel veel minder druk om wéér iets te bedenken om te doen. We hoéven niks te doen.
Al het gehaast is even voorbij.
We gaan andere dingen doen. We zoeken allemaal onze weg in huis maar worden steeds creatiever in het vinden hiervan . Creatiever in het vinden van onszelf.
Soms denk ik nog steeds dat ik dingetjes moet bedenken om de kinderen te entertainen. En dan realiseer ik me dat dat niet nodig is.

Laatst reed ik door onze straat met de auto, op weg naar mijn werk. Er waren die ochtend 3 mensen op straat die keken en vriendelijk lachten. Dat geeft zo een warm gevoel van binnen.
Ik ontmoet mensen met hun eigen stukje en ik ontmoet mensen die veel liefde en warmte te geven hebben. Er zijn mensen die we niet kennen en die hulp aanbieden. Ik zie het overal gebeuren.
Het is jammer dat dit door iets moet ontstaan waar ook slachtoffers bij vallen. Maar laten we dan juist het positieve hieruit proberen te halen. Laten we kijken naar elkaar.
Elkaar echt gaan zien. Ben een beetje lief voor elkaar en soms heel veel lief.
Kijk naar de blauwe lucht, voel de warmte van de zon. De bloemen komen uit...Dat gebeurt “gewoon” maar is nu zo voelbaar aanwezig.
Er is veel verlies in deze situatie.
Maar er is ook zoveel groei.
Groei in jezelf.
Groei om je heen.
Groei in het grotere geheel.

@Elllis