Als je weleens aan zelfmoord denkt....

 

Een einde aan je leven willen maken, waarom doe je zoiets? Iemand, die zelfmoord pleegt, heeft dit vaak al eerder overwogen. Iemand, die in een crisis zit, met zichzelf, geen uitweg meer ziet, ziet dit als enige oplossing. Je denkt een ander te kennen, maar is dit ook zo? Weet jij zeker, dat, diegenen, waar je omgang mee hebt, geen zelfmoordplannen heeft? Het is niet te voorspellen en iemand, die van plan is om zichzelf van het leven te beroven, geeft dit vaak niet aan. Heel soms zijn er kleinere voortekenen. Depressieve opmerkingen, of uitspraken, die achteraf, je het gevoel kunnen geven, dat dit al een voorteken was. Maar meestal komt een zelfdoding totaal onverwachts. 

Er zijn ook mensen, die duidelijk laten weten, dat ze uit het leven willen stappen, dat ze daar alleen nog een geschikt moment voor zoeken. Uit het hoofd praten, werkt ook niet, meestal lijkt het wel of dit gelukt is, maar dat is schijn. Iemand, die dit duidelijk heeft voor zichzelf, zal zeker doen, wat hij/zij voor ogen heeft en dat is stoppen met leven.

 

Heeft psychische hulp geen zin? Natuurlijk wel, maar psychische hulp, neemt je problemen niet weg, het helpt om problemen beter te verwerken of er beter mee om te kunnen gaan, maar de problemen zelf, kunnen ze niet wegnemen, daar zul je altijd mee geconfronteerd blijven worden. Bedreigingen, kunnen psychische schade veroorzaken, maar ook schulden, na oplichting, kunnen je in psychische nood brengen. Het omgaan hiermee, zul je zeker kunnen leren, maar het neemt de schulden niet weg, waardoor je weer in een depressie kunt belanden, boos worden op de oplichter en je in een vicieuze cirkel brengen, waardoor je er geen gat meer inziet. Je ziet nog maar één uitweg en dat is de dood, rust, stilte, geen gezeur meer, geen zorgen meer, geen pijn meer en je zeker niet meer gekwetst voelen. 

 

Door alle stress, die je hebt ondervonden, kun je geestelijk, maar ook lichamelijk ziek worden. Het is ook een vicieuze cirkel geworden, die niet doorbroken kan worden, pas wanneer de stress verdwenen is, zal het geestelijke beter worden en het lichamelijke ook herstellen. Blijf je in hetzelfde kringetje rondgaan, dan is het een sterk persoon, die door durft en kan gaan. Maar het houdt wel een keer op. Het dal wordt steeds dieper en de uitweg is dan alleen nog maar de dood. 

 

Geliefden zullen zeggen, dat het een egoïstische daad is. Soms is er zelfs begrip, maar onbegrip overheerst. Wat doe je een ander aan, zullen ze zeggen, waarom dacht hij/zij niet aan de achterblijvers? Maar degene, die eruit stapt, is niet meer bezig met zijn/haar omgeving. Die is al zover, dat de omgeving misschien wel beter af is, zonde hem of haar. Verdriet van een ander, daar hebben ze al zo vaak bij stil gestaan, maar begrip voor het verdriet wat ze zelf ondergaan, is er vaak niet, het wordt te vaak onderschat en te vaak afgedaan met: doorzetten, of het komt allemaal wel weer goed! Maar wat er in het hoofd zit, dat ziet men niet, het verdriet zien ze niet, het vragen om begrip, voelen ze niet. En een masker is moeilijk te doorgronden, want vaak dragen deze mensen een masker, hebben plezier met anderen, kunnen een leuk gesprek hebben en altijd openstaan voor anderen, maar wat er achter het masker zit, wordt niet gezien. Een hoopje ellende, die zich onbegrepen voelt, die geen uitweg meer ziet, die moe is, doodmoe van het strijden. Moe van het strijden tegen het harde leven.

 

Er wordt vaak, vanuit religieuze zijde, gezegd, dat je niet in de hemel komt, wanneer je zelfmoord pleegt. Je zou er bijna van schrikken, want je mag niet eerder gaan, dan God je roept! Soms leven mensen al in een hel, het vooruitzicht dat ze niet in de hemel komen, is dan ook geen belemmering meer om toch zelfmoord te plegen. Het heeft geen zin om dreigementen te uiten, naar mensen, die in een depressieve bui, zeggen dat ze uit het leven willen stappen. Het heeft geen zin, om te zeggen dat je een egoïst bent, wanneer je het toch zou gaan doen. Het dringt niet meer door! 

 

Luisteren, tussen de regels door lezen, een helpende hand bieden, maar vooral niet zeggen, dat het allemaal wel goed komt, geen verwijten maken en niet kwetsen, door te negeren. Een luisterend oor, een helpende hand, een arm om de schouder, psychische hulp, maar ook hulp om alles weer op een rijtje te kunnen krijgen. Ervoor te zorgen, dat de zorgen minder worden, dat er veel strijd uit handen genomen wordt, dat er geholpen wordt om de strijd voort te kunnen zetten, maar dat dat niet meer alleen hoeft. We werken samen! Dat geeft alweer een goed gevoel! Er zijn een aantal voorbeelden te noemen van mensen, die zelfmoord hebben gepleegd. Ik heb in mijn omgeving mensen zien wegvallen door zelfmoord. De één, was een melkboer, hij werd, onterecht, beschuldigd van kindermisbruik. Er is aangetoond, dat de beschuldiging nergens op sloeg, het was een man, die voor iedereen klaarstond, een goede man, hardwerkende man, maar door dit gebeuren helemaal kapot gemaakt. Hij sprong voor de trein. 

Een meisje van 18 jaar, de dochter van de koster, niets aan te merken, leuke meid, altijd vrolijk, maar toch sprong ze voor de trein. Jongetje van 12, gescheiden ouders, vader laat zich nooit zien, maar belooft wel steeds hem te komen halen, hij hing zich op. Een meisje van 24, dochter van een prostituee, leuke meid, had afstand genomen van haar familie, werd op school vreselijk gepest, reed zich met hoge snelheid, dood tegen een boom. 

Ik kan er nog heel veel opnoemen, maar wordt er triest van. Toch kan ik me best voorstellen, dat mensen niet meer verder willen/kunnen. Ik vind het geen egoïstische daad, het vergt ook nog eens heel veel moed, om jezelf van het leven te beroven. Ja, het is erg voor diegenen, die het stoffelijk overschot vinden, het is erg voor de treinmachinist, het is naar om een familielid zo te verliezen, maar dat is niet waar het om draait, het leven van iemand is opgehouden, omdat de maatschappij heeft gefaald. Gefaald, doordat er problemen niet werden onderkent, niet werden gezien en niet serieus genomen werden.