Een half uur later lag de brancard voor de tent met het grote kruis op het boven de ingang. Vreemd genoeg had geen van de stamleden geen tijd gehad om de bevrijdingspoging te verhinderen. Maar tante Sjaan had duidelijk gezegd dat de Volvo-auto bewaakt moest worden voordat een autodief ermee wegreed. En dus wachtte Kees en Piet voor de tent waarin oma lag. De bevrijding moest niet al te lang meer duren anders zouden ze vanavond niet in het tweepersoonsbed kunnen slapen. Dan zou het een nachtje op de achterbank van de Volvo worden, wat niet echt prettig lag. Tante Sjaan had bevolen te blijven wachten tot ze had geprobeerd oma uit haar benarde positie op de kussens had bevrijd. Het duurde haast een eeuwigheid tot het gekreun van een oude vrouw tot naast het gordijn doordrong. 'Voorzichtig moeder, we zullen je zo snel mogelijk van dit kamp wegdragen. Tante Sjaan probeerde haar moeder gerust te stellen om geen paniek te veroorzaken.

Net buiten de tent lag de brancard met zijn metalen constructie en zacht draagzeil voor een persoon. 'Oh, mijn kleinkinderen uit Nederland' zei oma en wilde bijna haar beide armen uitstrekken om ze over de schouders van Kees en Piet te leggen. 'Niet doen, je valt voor je het weet' waarschuwde tante Sjaan en hield haar nog net op tijd vast voordat ze zou vallen. Oma kon haast geen genoeg krijgen van het plotselinge bezoek dat oorspronkelijk op de luchthaven gepland was. 'Mijn neven hebben deze brancard geregeld waarop je comfortabel naar de Volvo-auto wordt gedragen' zei tante Sjaan.

Oma Sara keek bedenkelijk naar het geïmproviseerde bed. 'Die brancard krijgen jullie nooit opgetild. Zie eerst maar eens mij langs die imbecielen van indianen te loodsen, ze zijn beslist niet aardig.' Kees en Piet voelden een koude rilling over de rug bij het feit dat imbecielen in staat waren met veel geweld hun doel te bereiken. 'Ik heb overal voor gezorgd geloof mij maar.' Tante Sjaan hielp haar moeder om langzaam op de brancard te gaan liggen wat ze standvastig weigerde. 'Voordat ik het vergeet', stamelde oma en wilde zelfstandig opstaan, 'ik heb nog een speciale steen gevonden met oude hiërogliefen die van pas kan komen voor de familiestamboom.' 'Wat' schreeuwde een vrouw en twee jongens in koor. 'Ja, de steen ligt hier een paar tenten verderop. Net voordat ze mij naar deze spooktent droegen, mocht ik even naast de betreffende steen zitten met vreemde aanwijzingen erin gegrift.

Vergeet het vooral niet mee te nemen.' Ze probeerde met haar hand de richting aan te wijzen waar de steen moest liggen. Ze besloot toch op de brancard te zitten. Na een paar minuten had tante Sjaan de zware steen in haar handen. 'Dit is onvoorstelbaar' kraamde ze uit. 'Bij toeval een oude steen ontdekken die minstens zes kilogram weegt.' Ze legde vermoeiend van het dragen de steen naast de zwarte tent neer. 'Goed, dat verandert de zaak.' Ze wende haar blik af naar de grond om een mogelijke verklaring te verzinnen voor de huidige situatie. De stilte werd onderbroken door de aanwezigheid van de stamleden. 'Jongens, we zijn ontdekt' schreeuwde oma opeens. Op een ruime afstand stonden de helft van de stamleden en het stamhoofd met een boos gezicht de indringers gade te slaan.

Aangezien ze geen volledige zinnen uitspraken duurde het even voordat het groepje mensen daadwerkelijk op hen afliep. Tante Sjaan ging sprakeloos voor haar moeder staan en Kees en Piet legde ter verdediging een hand op oma's schouder. 'Waarschuw dat om Bart onmiddellijk terugkomt' stamelde ze en pakte de lange tak die ze eerder voor de indiaan had gebruikt. Het apparaatje viel uit de broekzak van Piet. De korte kreet van de indiaan kwam dreigend over en kon het sein tot een omsingeling betekenen. 'Wacht' zei oma opeens en schoof met veel moeite de zware steen van zich af. Het stamhoofd bekeek met enige verbazing wat oma zojuist had weggeduwd. Met een armgebaar hield hij zijn stamleden op een veilige afstand. Hij liep op het obstakel af en liet zijn linkervoet op de steen rusten. De speer in zijn ene hand plantte hij op de steen als middel om zijn mogelijke prooi bij zich te houden. Oma verschoof wat op de brancard en legde haar hand naast de getooide voet van het stamhoofd. Deze wilde niets anders dan zolang mogelijk oma's hand bekijken. Ondanks dat ze wist dat het stamhoofd haar taal niet verstond, sprak ze toch tegen hem. 'Die steen is voor onze familiestamboom. Hij leek het niet te begrijpen. Hij moet toch echt mee naar de auto' zei oma daarop tegen tante Sjaan. 'Je kunt die zware steen nooit vervoeren naar de auto, daarvoor heb je een kruiwagen nodig' was haar antwoord. 'Ze heeft gelijk' zei Kees al bekomen van de vertoning van het stamhoofd. 'Ik stel voor eerst oma op de brancard te vervoeren en op een later tijdstip de steen op te halen.'

'Ja, maar zo eenvoudig als het lijkt is het niet.' Tante Sjaan buigde haar hoofd naar beneden en tekende een vreemd symbool in het ondiepe zand. Het stamhoofd volgde aandachtig haar bewegingen met de tak. Na twee minuten werd duidelijk wat ze de indiaan wilde uitleggen. Stamhoofd geeft ook uitleg. De man pakte een gevonden tak en tekende een klein jongetje met een pijl naar een bolle buik van een vrouw. Het grote Jezuskruis ernaast beeldde het heilige kamp uit wat hij bevestigde door de tak erin te plaatsen. 'De steen is waardevol en mag beslist niet van dit kamp af. We mogen oma wel meenemen op voorwaarde nooit meer een stap in dit kamp te zetten.' Oma werd lichtelijk bevangen door een rode gloed in haar gezicht. 'Maar dan ben ik helemaal voor niets door die imbecielen gevangen genomen' zei ze. 'Ach, wees blij dat je nog levend naar de stad wordt gebracht' zei Kees. Piet had de boodschap van tante Sjaan niet vergeten en had oom Bart opgeroepen met de opgeraapte walkie talkie. 'Binnen vijf minuten is hij in het kamp.

Loading full article...
Cheers
Gift
Boost
Share to Whatsapp Share to Facebook Share to Pinterest Share to Twitter Share to Telegram Share to LinkedIn Share to Reddit Share with Email