Goed, de uitslag. Die zou ik om 14.35 uur van de chirurg krijgen en om 15.15 uur zou ik de oncoloog spreken voor de plan van aanpak zijnerzijds.
Om 15.00 uur zaten m’n lieve trouwe vriendin, die altijd de klos is bij mij, want ze is/was werkelijk bij alle ziekenhuisbezoeken in het (verre) verleden, nog steeds te wachten. Met nog een kwartier te gaan voor de afspraak oncoloog, gingen we maar eens naar de receptie van het mammacentrum om verhaal te halen. Liep de chirurg nét langs en vertelde ons, dat de afspraken gecombineerd werden. ‘Ik haal u zo op’, zei ze.
Nou, dat ‘zo’ werd nog een half uur later.
Laaiend was ik. Echt laaiend ! Ik kwam er niet om een feestje te vieren, maar ik wachtte op een serieuze uitslag die m’n leven zou kunnen bepalen, dan wel gigantisch overhoop kon gooien.
Dat ik borstkanker met uitzaaiingen naar de lymfeklieren had, was al wel duidelijk, maar had ik uitzaaiingen in de rest van mijn lijf? Ik was er als de dood voor.
Toen we bij Gods gratie dan toch de uitslag mochten aanhoren, vroeg ik de chirurg even te wachten met de uitslag, want ik moest wel even m’n sjaggerijn en boosheid kwijt. Ze keek gelijk op van haar computerscherm.
Ik wil even zeggen dat je iemand gewoon NIET bij dit soort afspraken een uur laat wachten. Ik zou toch denken dat u na zoveel jaren ervaring weet hoe stressvol dit is.
- Ik neem de verantwoording direct op me, zei ze, maar mijn    spreekuur liep uit.
Het was een kleine moeite geweest om me of van tevoren te (laten) bellen, of terwijl u een paar keer langs me heen liep, even te zeggen dat het een uur later wordt. Was nog niet leuk geweest, maar geeft wel een heldere communicatie.
Helaas, de toon gezet ! Voor mij, dan. Ik kan niet voor haar spreken, maar mijn vertrouwen kreeg wel een deuk.

De uitslag dan. Het had erger gekund, laten we het daar maar op houden.
Geen uitzaaiingen in m’n organen, maar wel nog in de schildklier. Die was toch al aan gort, ook zonder kanker. De thyrax neemt dagelijks zijn werking over, waardoor ik geen 200 kilo word.
Het viel me op dat ze niet zei welke vorm van kanker ik had. In mijn dossier had ik gelezen bij de uitslag van de MRI dat de conclusie T4d was. Dat is een slechte zaak en kans op genezing beduidend kleiner in overtreffende trap, dan T4. De vorm T4 was wat zij uitlegde.
Ik geef jullie even link, zodat jullie het verschil kunnen lezen van deze twee vormen.
https://www.kanker.nl/kankersoorten/borstkanker/diagnose/stadiumindeling-bij-borstkanker  

Dus toen ik haar ernaar vroeg welke vorm van borstkanker ik had, omdat ik in mijn dossier gelezen had dat er als conclusie T4d stond.
Zonder een seconde nadenken zei ze:
‘Dat is een typefout.’
'Een typefout? !!!!'
Mijn brein werd zowat vloeibaar.
Dus vroeg ik om wat duidelijkheid voor mezelf te krijgen, of ik een vorm van kanker heb, die in principe voor 100% te genezen is.
Daarop antwoordde ze bevestigend en de oncoloog ook. Okay, T4 dus. Maar ze was nog niet klaar, want ze gaf aan dat de borst met grote waarschijnlijkheid geamputeerd zou moeten worden.
Hel en verdoemenis, orkaankracht F5 en een tsunami op breinnivo, bereikten mij allen tegelijk en zwiepten me uit mijn voegen. Gelukkig konden deze stormen, mij niet weerhouden om te zeggen (mijn hersenen lijken ook een eigen leven, naast de mijne te hebben):
'Dan wil ik ook een reconstructie.'
Waarop zij antwoordde dat dat niet geheel zonder risico is.

Maar ik was al weggezogen in het oog van de orkaan.
Ineens moest er een huidbioptie genomen worden. Later heeft mijn vriendin verteld waarom, want dat had ik allemaal niet meer meegekregen.

Ik ging totaal in de weerstand. Al die spuiten en plukken uit m'n borst, die toch al zo kwetsbaar was geworden in korte tijd, kon ik amper verdragen.
Maar de dame chirurg was resoluut en dat is wel weer fijn. Sputteren mocht, maar voor ik er erg in had, was het alweer voorbij.
Ik bloedde als een rund en m’n witte blouse kleurde uiteindelijk rood. Bijkomend euveltje. Zucht.

Even de uitleg van de huidbioptie. Doordat ik gelijk om een reconstructie vroeg, gaf ze aan dat mijn huid ontstoken was. Dus de bioptie was nodig om te zien of alles okay was.

En toen het verhaal van de oncoloog. We klikten gelijk en dat was fijn. Overigens met de chirurg ook in eerste instantie toen ik de echo bij haar had laten maken, maar haar communicatie liet daarna wat te wensen over.
Ook de oncoloog bevestige weer dat het in principe, 100% te genezen is, maar een heel lange weg ging worden. Negen kuren chemo- en immuuntherapie, iedere drie weken.
In mijn optimisme dacht ik nog; 'Oh, dat is te overzien.'
Hij was even vergeten te vertellen dat de kuren uit 2 dinsdagen bestond. Dat is dus 18x in totaal. Djeeeezzzz
Hij gaf nog wel een soort van hoopvol aan, dat we misschien niet alle kuren hoefden te doen.

Na die kuren komt er ergens onderweg in de tijd, een operatie (al dan niet met amputatie) en tot slot 4 weken iedere dag met uitzondering van het weekend, bestraling. En dan is dit nog de kortste weg naar genezing.

Lang verhaal kort …
Vul zelf maar in wat daar achter die puntjes had kúnnen staan ...

 

#borstkanker #MRI  # Petscan   #DeUitslag  #PinkRibbon   #Oncologie #chirurgie #Mammacentrum #HuidBioptie #Borstamputatie #IamACreator

Loading full article...