Het gevoel wat ik kreeg toen ik daar alleen op het bospad lag. Zou het angst zijn geweest voor wat nog komen gaat, pijn omdat enkele ribben gekneusd zijn, of was het toch verdriet? Verdriet omdat mijn geliefde sterke ijstrol mij hier had achtergelaten, alleen en eenzaam.

Ik riep zo hard ik kon, ondanks de stekende pijn in mijn ribben. Ik gilde om hulp, maar er kwam niemand. Ik hoopte even dat er een ijswolf zou komen om mij uit mijn lijden te verlossen, maar zelfs die kwam niet. Alleen, ik was echt helemaal alleen.

Er zat niets anders op, ik moest me over de pijn heen zetten, ik moest hier weg voor het donker werd. Ik steunde op mijn handen en probeerde me omhoog te drukken. Een helse pijn, maar ik moest doorzetten! Strompelend liep ik over het bospad.