Trrrrrr.....Hans pakte zijn telefoon en zette zijn wekker uit. Het was acht uur, eigenlijk veel te vroeg om op te staan op zijn vrije zaterdag, maar vandaag had hij veel te doen. Zijn oudste dochtertje was jarig geweest en die middag zou ze het bij papa vieren. De hele week had hij geen tijd gehad om een cadeautje voor haar te kopen, elke avond werkte hij lang door op kantoor en daarna waren de winkels al gesloten. Hij stapte uit bed en nam een lekkere warme douche. Daar werd hij wakker van. Hij kleedde zich snel aan en maakte een ontbijtje voor zichzelf klaar. Hij nam een slok van zijn koffie en een gevoel van gemis overviel hem.
Hij was nu een jaar gescheiden en de kinderstemmetjes miste hij het meest, het was zo stil in huis. Vooral die van zijn oudste dochter, ze was altijd vrolijk en aan het zingen. Ze had een prachtig stemmetje, net zo zuiver als dat van het zangertje van het lied L'oiseau uit de serie Belle et Sébastien. Het ontroerde hem altijd. Vandaag zouden ze haar zevende verjaardag vieren. Zijn jongste dochter was vijf. Hij had het nooit begrepen waarom zijn vrouw van hem wilde scheiden. Oké, er waren wel wat irritaties geweest de laatste maanden, ze hadden wat minder aandacht voor elkaar gehad en waren ook minder intiem met elkaar geweest, maar gebeurde dat niet in alle drukke gezinnen met jonge kinderen. Op een dag had ze hem gezegd: ‘We zijn uit elkaar gegroeid en zo wil ik niet langer verder’. Het kwam als donderslag bij heldere hemel. Hij had gevraagd of het mogelijk was om het nog een keer te proberen, desnoods professionele hulp in te schakelen, maar er viel met haar niet meer over te praten. Ze had haar besluit genomen.
De eerste maanden was hij diep ongelukkig geweest, maar hij was blij dat hij snel andere woonruimte had kunnen vinden en met behulp van een paar vrienden had hij er een gezellig stekje van gemaakt. Hij zorgde ervoor dat de kamer van de meisjes het eerste klaar was, dan konden ze in ieder geval bij hem logeren. Eén keer per twee weken mochten ze een weekend bij hem komen. Die middag zouden ze om één uur gebracht worden door hun moeder. Hij keek er naar uit. Maar vóór die tijd moest er nog een hoop gebeuren. Hij nam de laatste slok van zijn koffie en spoedde zich naar het warenhuis om een cadeautje te kopen. Daarna zou hij naar de Hema gaan voor taart en lekker hapjes. Omdat het miezerde en er donkere wolken in de lucht hingen, nam hij de auto.
In het warenhuis aangekomen baande hij zich een weg tussen de vele gezinnen en stellen door naar de roltrappen. Hij moest op de twee verdieping zijn, daar was het speelgoed. Wat hij voor zijn zevenjarige dochter moest kopen, wist hij nog niet. Hij stapte de roltrap op.
Halverwege de roltrap gebeurde het; hij ging naar boven en zij kwam naar beneden. Hun ogen ontmoetten elkaar en om een voor hem nog onbekende reden bleef hij haar aankijken. Hij kon zijn ogen niet van haar afhouden. Ze glimlachten naar elkaar en het leek alsof hij zijn eerste grote liefde zag. Nu wist hij het. Ze had dezelfde vriendelijke lach en stralende ogen als het meisje waar hij zijn hele middelbare schooltijd verliefd op was geweest. Hij keek haar na tot hij van de roltrap moest stappen. Hij moest er even van bijkomen. Hij voelde weer die verliefdheid, die hij vroeger zo vaak gevoeld had als ze in de klas naar hem keek.
Wil je verder lezen, kijk dan hieronder.
(c) tekst bedacht en geschreven door Yvonne voor de schrijfuitdaging van maart 2018 met als thema Warenhuis, foto: Pixabay
Wil je zelf ook eens een blog schrijven of een blog van iemand delen, meld je dan gratis aan, Yoors maakt het mogelijk.
