“Ah toe nou mam, mag Eline bij me logeren?” vroeg Eline’s vriendinnetje Sara die middag wel acht keer aan haar moeder. Uiteindelijk stemde ze toe om van het gezeur af te zijn. En zo geschiedde. Eline ging naar huis om haar pyjama en wat toiletspullen op te halen. Ze was snel weer terug, want ze woonde in het huis ernaast.
‘s Avonds tijdens het eten zaten ze met het hele gezin aan tafel; Sara, haar ouders en het jongere broertje. Eline zat tussen de kinderen in, recht tegenover Sara's vader. Ze zag hoe hij de maaltijd naar binnen schrokte. Met zijn mond open vermaalde hij de aardappelen en stukken vlees tussen zijn kiezen en na afloop liet hij een dikke vette boer, die hij zo lang mogelijk probeerde aan te houden. Het gebeurde vaak dat de vader te lang naar haar keek. Hij nam haar dan helemaal in zich op. Ze gruwelde ervan. Ook huiverde ze van zijn stemgeluid dat laag en schor klonk. Hij had de rauwe stem van iemand die te veel dronk en rookte. Als hij iets wilde zeggen sprak hij niet, maar kwam het geluid bulderend zijn strot uit. Ze had ook wel eens gezien hoe hij met zijn hand in zijn kruis krabde en haar daarbij uitdagend bleef aankijken. Ze voelde zich op zulke momenten heel ongemakkelijk en een rilling ging door haar heen. Ze griezelde van hem en begreep niet dat Sara’s moeder met deze man getrouwd was.
Na het eten moest de moeder van Sara weg. Ze was lid van een of andere vereniging en zat in het bestuur. Iedere eerste maandag van de maand was er een vergadering. Om elf uur zou ze weer terug zijn.
De hele avond speelden de meisjes op de kamer van Sara. Ze vertelden elkaar geheimen, giechelden om elkaars grapjes en keken af en toe televisie. Tegen tienen kleedden ze zich uit en liepen naar de badkamer om zich te wassen en hun tanden te poetsen. Eline spoelde haar mond, richtte zich daarna op en keek in de spiegel. Ze keek hem recht in zijn ogen en haar lichaam verstijfde. In de deuropening stond de vader de meisjes te observeren. Hij zag hoe ze schrok en zei: “Opschieten dames, het is al laat, jullie moeten slapen!”, terwijl hij Eline een knipoog gaf. Sara kreeg nog een pilletje, wat ze met water moest doorslikken.
Eline en Sara kropen in bed. Ze hadden twee matrassen naast elkaar op de grond gelegd en het dekbed er overheen gedrapeerd. Na een paar minuten merkte Eline dat Sara al in slaap gevallen was. Ze hoorde haar zacht ademen, in uit, in uit. Buiten raasde de wind om het huis en het leek of er iemand in de verte wegrende. Op de overloop kraakte er iets. Ze hield haar adem in om zo goed mogelijk te kunnen luisteren. De geluiden kon ze niet thuisbrengen en het lukte haar niet om in slaap te komen. Ze had koude voeten en voelde een aandrang om te plassen. Ze wist dat als ze niet naar de wc zou gaan ze zeker niet in slaap zou vallen. Maar het gekraak op de gang beangstigde haar. Wat als het de vader van Sara was? Ze kreeg kippenvel bij het idee. Ze wachtte nog even en toen ze vermoedde dat de kust veilig was, kroop ze voorzichtig en zo geruisloos mogelijk uit bed. Ze wilde haar vriendinnetje niet wakker maken.
Op blote voeten sloop ze over de koude laminaatvloer richting de deur van de slaapkamer. Ze pakte de deurknop vast en bewoog hem heel langzaam naar beneden, hopend dat hij geen geluid zou maken. Ze stond in de gang. Het was zo donker dat ze geen hand voor ogen kon zien. Op de tast zocht ze naar een lichtknopje. “Gelukkig!” dacht ze en knipte het licht aan. Ze liep naar de badkamer en leegde haar blaas. Ze probeerde daarbij niet teveel geluid te maken. Ze hees haar onderbroekje op en liep op haar tenen terug naar de slaapkamer.
En toen gebeurde het. Net voordat ze de deur van de slaapkamer had bereikt werd ze van achteren gegrepen. Ze voelde de sterke rechterhand van Sara‘s vader op haar mond en zijn linkerarm om haar middel geklemd. Hij tilde haar met een ruk op, draaide zich wild om en liep met grote passen de gang door naar de andere kant van het huis. Ze wist dat daar de slaapkamer van Sara’s ouders was. Ze was er wel eens met Sara geweest als ze iets moesten pakken voor Sara’s moeder. Zo hard ze kon sloeg ze met haar armen en spartelde met haar benen, ze probeerde naar achteren te trappen, maar hoe harder ze trapte des te steviger drukte de vader zijn hand op haar mond en zijn arm om haar middel.
Na een paar minuten gaf ze zich gewonnen. Ze voelde instinctief aan dat ze zich niet van hem los kon maken, omdat hij fysiek zo veel sterker was dan zij. Ze stopte met zich verzetten, haar lichaam verslapte en ze besloot het te laten gebeuren, wat het ook was dat komen zou. Het was voor haar de enige manier om dit te kunnen doorstaan. Ze probeerde niets te voelen en het leek of ze weg zweefde.
© Yvonne 1960-1980, dit verhaal is geschreven voor de schrijfuitdaging van november 2019 van Hans van Gemert, waarbij de volgende zinnen in de tekst gebruikt moesten worden: Het was zo donker dat ik geen hand voor ogen kon zien. Op de tast zocht ik naar een lichtknopje...
Headerfoto: Pezibear
