Boos.
Ik ben iemand die niet snel boos word, maar vanochtend werd ik boos, echt boos. Zo boos dat ik mijn bloed voelde koken, zo’n zin kreeg om eens echt goed te vloeken…
Dat deed ik niet, ik schreef het van me af, dat was constructiever dan een beetje in de ruimte te gofferen!!
En waarom werd ik nou zo boos?
Iemand had op twitter gezet dat ze eigenlijk hoopte niet meer wakker te worden en daarop was gereageerd door een ander met de woorden: “Zulke uitspraken zijn niet OK.”
En daar werd ik me toch een partij boos om!
Ik kan me best voorstellen dat dit soort uitspraken bij sommige mensen hard of kwetsend overkomen, zeker wanneer zij net iemand hebben verloren aan de dood. Die zitten midden in een rouwproces, dat is verschrikkelijk.
Maar het gaat hier wel om gevoelens van iemand die ook het recht heeft om zich uit te spreken. Woorden aan je gevoel te geven waardoor je je beter gaat voelen, zeker wanneer daar begrip en (h)erkenning op komt.
En wie ben jij dan om voor een ander te bepalen wat wel of niet ok is?
En door op zo’n manier te reageren, schop je zo’n persoon weer mijlenver terug de taboesfeer in, want “Wat jij voelt mag niet bestaan.”
En daar werd ik dus boos om!!
