Gepetto had flink doorgewerkt, zijn levenswerk was bijna af. Na dagen zagen, schroeven, ja soms zelfs bouten, is het einde eindelijk in zicht.
Een pop, zo perfect dat je vrijwel niet kon zien dat hij door mensenhanden gemaakt was. De ultieme oplossing voor zijn eenzaamheid.
Al jaren leefde hij in afzondering, hij ging het bos in, van een verlaten hutje had hij zijn tweede huis gemaakt.
Hier was hij nu aan het werk. Na het schaven, ging hij schuren, daarna zou hij gaan lakken en natuurlijk kleding maken.
Hij controleerde zijn schaafwerk en kwam tot de conclusie:
Waar en hoever ik ook keek, er was geen spoor van mensen of menselijke beschaving te zien.
Ik was helemaal alleen, maar zou dat niet lang meer blijven.
En toch klopt hier iets niet, dus hij probeerde het nog eens…
Nee het klopte nog steeds niet, hoezeer hij ook klopte, het klopte niet. Wel hoorde hij, na lang kloppen op een gegeven moment wat anders: Au!
Maar ook dat klopt niet!!!!
Au? nogmaals bekijkt hij zijn creatie, een geweldig ogende pop, alsof hij zo weg zou kunnen lopen. En ja hoor, dat gebeurde, met nogmaals een au, begint de pop te lopen " bij zo'n beul wil ik niet blijven" Gepetto staat volledig met zijn mond vol tanden en kijkt zijn levenswerk na.
Dan komt hij weer tot zichzelf en roept: Pinokkio, kom hier, ik wilde je geen pijn doen!
Pinokkio staat stil, kijkt achterom en vraagt: waarom dan? Ik dacht dat je beschaafd was,
Maar wanneer puntje bij paaltje komt, ben ik de enige die hier beschaafd is, dus ik, ik heb lak aan jou.
Gepetto glimlacht even, sorry Pinokkio, ik nog niet aan jou, kom hier, dan maak ik je af!
Dat is de druppel! Pinokkio draait zich om en loopt verder, helaas niet heel ver, de touwtjes komen verstrikt in zijn benen. Weer moet ik sorry zeggen Pinokkio, ik had nog geen lak aan je, maar touwtjes kon ik er al wel aan vastknopen.
En, wees gerust, ik hout van jou (ja met een t).
Pinokkio snapt er niets meer van, ben, of vind ik dit nou ingewikkeld?
