K*nker Kanker deel V, life goes on...

Het leven is eindelijk in wat rustiger vaarwater. Ik ben weer thuis en uitgerust. Ik moet nog een paar keer naar het ziekenhuis voor mijn revalidatie. In het laatste gesprek met mijn maatschappelijk werkster geef ik aan dat ik er over nadenk om alles wat ik heb meegemaakt op te schrijven. Ik durf het nog niet helemaal maar ik ben wel van plan er aan te werken. Bij de laatste fysiotherapie sessie doe ik braaf mijn oefeningen en bespreek hoe lastig ik het vind om een andere sportschool te vinden. De veilige omgeving met de lotgenootjes zal straks tot het verleden behoren. Gelukkig krijg ik via een van de fysiotherapeuten een goede tip voor een sportschool. En daar werkt ook nog eens iemand die ik ken. Opgelucht dat ik toch een sportschool heb gevonden neem ik afscheid van iedereen. De revalidatie in het ziekenhuis heeft mij enigszins voorbereid om weer de normale wereld in te stappen. Maar ik merk dat ik er toch tegenop zie. Ik wil mijn beschermde omgeving helemaal niet opgeven. Hier weet iedereen dat ik ziek ben. Daar buiten niet en moet ik dat steeds vertellen. Ik ben bang dat mensen anders naar me gaan kijken. Ik ben ook anders.

Het is inmiddels ook al weer twee maanden geleden dat ik mijn broers en zussen heb gezien. Tussendoor heb ik wel telefonisch contact gehad, maar het is mij nog niet gelukt om hen te vertellen dat ik ziek ben. Het lukt mij maar niet om het juiste moment te kiezen. Of moet ik dit benaderen zoals ik wel eens lees in de post van 'omdenken'. Wacht niet op het perfecte moment, maar maak het moment perfect. De gesprekken zijn juist leuk en gezellig en ik wil de sfeer niet verpesten. Daarnaast kom ik erachter dat ik me al heel snel gedwongen voel om het te vertellen. En daar ga ik niet zo lekker op. Ik word dan chagrijnig en ga met mijn hakken in het zand. Hetzelfde is als met uit de kast komen. Ik vind dat onzin en doe dat ook niet. Het komt wel ter sprake als ik daar zin in heb. En niet omdat ik me gedwongen voel om dat te vertellen. Maar goed dit is wel wat anders natuurlijk en ik wil niet dat mijn broers en zussen dit horen als ik op tv ben. Dus ik zoek nog naar een goede manier. De verjaardag van mijn tweeling nichtjes was geen optie. En een voor een ze te bellen zie ik ook niet zitten. Ik kom op het idee om een video te maken en daar mijn verhaal in te doen. Het worden twee filmpjes, gewoon omdat ik veel te veel praat, waarin ik hen vertel dat ik ziek ben, wat er precies aan de hand is en hoe het zo is gekomen. Maar ook dat ik niet wil dat het centraal komt te staan in ons contact. Met hartkloppingen stuur ik het bericht naar mijn oudste broer. Hij is degene aan wie ik vraag om dit te delen in de groepsapp. Ik hoor een paar dagen niets. Een paar dagen later rijd ik naar de sportschool en zie en onbekend nummer in mijn scherm. Ik neem op en hoor Hey zussie! Het is mijn oudste zus. We spreken af later nog even te bellen zodat ik kan gaan sporten. 's Avonds spreken we elkaar. Ze geeft aan geschrokken te zijn. We bespreken alles en maken de afspraak elkaar snel te zien met onze andere zus, om met z'n drietjes wat te gaan eten. In de dagen die volgen bellen al mijn broers en zussen mij op. En ik ontvang app berichten van mijn schoonzusjes. Hun medeleven doet mij enorm goed. Ik voel me gewaardeerd en geliefd.

Door het delen van mijn verhaal merk ik dat ik bij meerdere mensen iets los maak. Ik heb weer contact met mensen die ik een tijd niet heb gesproken. Erg leuk om weer contact te maken met mensen. Maar ik krijg ook reacties van mensen die ik niet ken. Dat mijn verhaal hen aangrijpt. De connectie die mij het meest raakt is eigenlijk met de vrouw (de eerste) uit mijn eerste blog. Zo maar, of eigenlijk niet zo maar, maar naar aanleiding van mijn blog kreeg ik een berichtje van haar. Ik wist niet zo goed hoe ik daar op moest reageren dus ik besloot om net te doen alsof ik heel cool was en niet geschrokken en blij was met haar bericht. Ze reageerde dat als ik contact wilde dat het wat haar betreft ok was. Ook daar reageerde ik ook weer erg nonchalant op. Ja, tuurlijk we kunnen wel een keer een berichtje sturen. Nog geen uur later had ik dus een bericht van haar. Jemig! En daarin gaf ze eigenlijk aan dat ze de volgende dag tijd had om te bellen. Natuurlijk wilde ik heel graag horen hoe het met haar is nu. Sowieso wilde ik haar horen! Dus de volgende dag hebben we gebeld. Het was een heel erg leuk gesprek. Eerlijk is eerlijk, ik moest dat wel even verwerken. Ik had niet verwacht dat het contact zo makkelijk zou verlopen. Waarom eigenlijk niet, weet ik niet. Gewoon omdat ik me overal druk over maak. We maakten een afspraak om elkaar te zien. Inmiddels hebben we een afspraak gehad. Ik vond het bijzonder bijzonder om haar weer te zien. Hoe de afspraak ging en hoe het nu is, lees je de volgende keer.