Vandaag zit ik bij de MDO’s. 
Een MDO is een multi disciplinair overleg,  waarbij de familie, de arts, de psycholoog, fysiotherapeut, ergotherapeut, iemand van het team activiteiten, en iemand van het zorgteam een bewoner bespreken.
We bespreken vooral de vragen die we hebben.
Hoe gaat het met de bewoner, maar ook hoe we verder gaan, hoe laat de achteruitgang zich zien, wat gaan we aanpassen in de zorg? de activiteiten? Moet het beleid worden aangepast?
Waar maken we de bewoner gelukkig mee?  
Elke bewoner wordt 2 x per jaar besproken. 

Het zonnetje schijnt binnen in onze mooie gespreksruimte. 
De pronkkamer, echt een ruimte om de visite te ontvangen. 
Er staan mooie klassieke meubelen, er is klassiek behang en op tafel staat een prachtige bos zijden bloemen.
Buiten zie ik de kinderen van Hetty Groen uit een auto stappen. 
Zij staan gepland voor het laatste gesprek van vanmiddag.
Eerst gaan zij nog de door ons gemaakte samenvattingen lezen, daarom zijn zij een half uur voor het gesprek aanwezig.

Hetty is een mooie vrouw, stralend blauwe ogen en wit krullend haar. Ondanks haar vergevorderde dementie heeft Hetty veel interesse in de wereld om haar heen. 
Ze geniet dagelijks van het uitzicht in haar appartement, leest daar in haar krant en gaat naar beneden naar allerlei activiteiten, tot mijn verbazing weet ze zelfs de namen van de zusters.
Hetty woont al een paar jaar bij ons. Toen ze er nog niet zo lang woonde belde ze regelmatig met haar kinderen, vaak meldde ze dan dat ze nog niet gegeten had. 
Dochter Cynthia belde dan naar ons, in het begin zelfs wat bozig, hoe konden we haar moeder nou vergeten? Iedereen die Cynthia aan de telefoon had wist te vertellen dat moeder haar eten al op had, of het stond zelfs nog voor haar neus. 
Vervelend om Cynthia zo te moeten confronteren met de achteruitgang van haar moeder. 
De laatste tijd gingen de contacten over het slechte lopen van Hetty, er was een rolstoel geregeld. 
Ook het drinken en eten werd voor Hetty een probleem, er ging nog maar weinig in. 
De normale dingen waren al nagekeken, slecht passend gebit, slikproblemen en eventuele wondjes. 
Van alles at en dronk ze twee slokjes of hapjes en ging het aangebodene weer weg. 
Dit had onder andere  gewichtsverlies tot gevolg.

Hetty heeft de ziekte van Alzheimer, met haar lijden 60% van de dementerenden hieraan.
Alzheimer is een progressieve ziekte. 
Gedurende het proces beschadigen er steeds meer hersencellen. 
Het begin van de ziekte kenmerkt zich door het vergeten van recente gebeurtenissen,
zich herhalen en de draad van het verhaal verliezen, minder vloeiend spreken
nieuwe ideeën trager begrijpen,
verward zijn.
Het nemen van beslissingen wordt steeds moeilijker, 
interesse in andere mensen en activiteiten neemt af.

In het late stadium van Alzheimer ontstaat vaak volledige afhankelijkheid van anderen.
Het geheugenverlies is dan vaak zo groot dat bekende mensen niet meer herkend worden.
De dementerende heeft vaak moeite met kauwen en slikken, ze vallen af, ook als er nog voldoende gegeten wordt.
Er ontstaat incontinentie, eerst van urine en later ook voor ontlasting.
In dit stadium ontstaat vaak onrust, angst  en boosheid omdat de wereld om hen heen niet meer duidelijk is,
dit heeft ook verdriet tot gevolg.
Ook emoties heeft de dementerenden niet meer in de hand.
Lichamelijk is er achteruitgang, er zijn vaak balansproblemen waardoor er valpartijen zijn.
Apraxie, het niet meer weten hoe handelingen uitgevoerd dienen te worden, (eten, kleden, lopen)
Ook komen vermoeidheid en vermindering van spierkracht voor.
De hersenbeschadiging kan epilepsie achtige klachten veroorzaken.
In deze fase wordt de passiviteit en afhankelijkheid geaccepteerd, er komen aanpassingen in de verzorging, zo ook aan kleding en er  komen comfortabele rolstoelen.
Voor deze dementerenden is een rustige ruimte met begeleiding belangrijk.

We zijn in gesprek met de kinderen van Hetty, zij hebben duidelijk zicht op de achteruitgang van hun moeder.
De arts legt uit dat het lichaam van Hetty geen behoefte meer heeft aan voeding. 
Natuurlijk blijven we het aanbieden. Samen met anderen eten vindt Hetty gezellig. 
Ongemerkt wordt er meer gegeten dan alleen op haar appartement. 
De kinderen geven aan dat ze er voor kiezen om hun moeder niet meer in te sturen naar een ziekenhuis, behalve bij een fractuur. 
In dit stadium van dementie kiest familie er vaak voor om alleen te behandelen om pijn en angst te voorkomen. 
Deze afspraken worden ook voor Hetty gemaakt.
De kinderen geven aan dat ze tevreden zijn over de zorg en activiteiten.
Er is regelmatig contact per mail en ook als zij hun moeder bezoeken.
Ondanks de achteruitgang zien ze een tevreden moeder.
Naast alles wat wij bieden heeft Hetty ook een vriendin die wekelijks komt.
We sluiten het overleg en plannen een nieuwe afspraak in voor over een half jaar.