#Even voorstellen:Hetty

Mooi beschreven en mooi hoe jullie waardig en betrokken met de mensen omgaan

Leonardo

Een prachtig beroep heb je. En het moet vast wel veel voldoening geven om die hulpbehoevende ouderen te helpen.

Leonardo het geeft voldoening, vooral als we zien dat iemand toch nog zijn 'eigen' leven kan leiden. Onlangs zei een bewoner;' je doet je best, maar dit is niet mijn leven' dan weet ik dat we nog een stuk te gaan hebben.

More replies (1)

Marjolein

mooie aanvulling, mooi weggegleden...

Marjolein fijn als het zo mag gaan

Slik...

Encaustichris mee eens

Hans van Gemert

Een mooi en ontroerend einde

Hans van Gemert zeker, we missen haar

wakeupkitty

Ik ga je blogs elders delen.

wakeupkitty dank je voor het delen

diniedezeeuw

mooi omschreven, wat een rot ziekte!

diniedezeeuw absoluut, de onmacht als je (of je naaste) zo'n ziekte krijgt is zo groot

Soberana

Mooie en duidelijke beschrijving. Zowel het verloop van de Alzheimer als de persoon die Hetty is geworden en haar familie. Het moet verschrikkelijk zijn voor haar kinderen: je moeder heel iemand anders zien worden.😭

Dat vind ik ook het schrijnende aan deze ziekte

Mary-José (MJ)

Wat heb je mooi en helder alle stadia van dit 'fenomeen' uitgelegd ! Ieder heeft er wel zijn eigen 'ontwikkeling/aftakeling' is ..maar t is wel de draad ... een draad vol rafels en dunne stukken..een breekbare draad.. en de draad raakt regelmatig kwijt. ... Show moreWat heb je mooi en helder alle stadia van dit 'fenomeen' uitgelegd ! Ieder heeft er wel zijn eigen 'ontwikkeling/aftakeling' is ..maar t is wel de draad ... een draad vol rafels en dunne stukken..een breekbare draad.. en de draad raakt regelmatig kwijt. Zoeken levert vaak nog meer stress op .. en zo is 'vergetelheid ' weer aan zet. Het is zo in en in triest.... ik ben blij met liefdevolle hulpverleners als jij , die maken het 'ons'/mij makkelijker even los te laten. Mijn schone moeder is nog thuis ...maar de 'fata-mogana's ' doe hun intrede al, de urine is al tijden aan materiaal toe.. Ma is toe aan het einde ...maar ja ... mooi be-en om schreven !

Encaustichris

Weer respectvol, informatief en boeiend geschreven. Knap hoe je dat doet!

Marion's World

Eén ding triggert me in je verhaal. 'Ook emoties heeft de dementerende niet meer in de ... Show moreEén ding triggert me in je verhaal. 'Ook emoties heeft de dementerende niet meer in de hand'
En niet omdat het juist of onjuist is, maar vooral omdat ik denk te denken ;-) dat het teruggeworpen zijn op jezelf en de eventueel daarbij behorende vastzittende emoties, juist heel puur kunnen zijn. Even los van het feit dat de hersenen ook beschadigd zijn natuurlijk, maar wat ik eigenlijk wil zeggen dat het voor mij niet zo klip en klaar is dat ze zichzelf niet meer in de hand hebben. Ik denk hierbij aan kinderen die juist heel puur met hun emoties omgaan, maar ik merk dat ook wel bij dementerende mensen. Dat het niet de hersenbeschadiging is, maar het uiten van onverwerkte emoties.
Snap je een beetje waar ik heen wil. Probeer het zo goed mogelijk te omschrijven natuurlijk ;-)

Ik snap waar je heen wilt, ook Karin van der Straten heeft blogs geplaatst over Dementie anders bekeken. Als je je hele leven gezorgd heb, mag je nog zorg ontvangen. Maar er zijn schrijnende voorbeelden van lijden aan het leven. Het verdwalen in je eigen... Show moreIk snap waar je heen wilt, ook Karin van der Straten heeft blogs geplaatst over Dementie anders bekeken. Als je je hele leven gezorgd heb, mag je nog zorg ontvangen. Maar er zijn schrijnende voorbeelden van lijden aan het leven. Het verdwalen in je eigen geest, niet meer weten, angst en paniek. Dit zijn geen pure emoties die dan geuit worden, dat is de dementie die de overhand heeft. Kortsluiting soms, gezellig zitten eten en opeens gaan krijsen en rammen op tafel. Zonder aanwijsbare reden, en ook zo weer stoppen. Natuurlijk reageren de dementerenden puur op ons, je snuit staat hen aan, of niet. Hopelijk blijft de kern van wie ze zijn aanwezig, herkennen we de bewoners terug uit stukken van hun levensverhaal.

Judith Evelien

Wat een aangrijpend verhaal. Zo uit het leven gegrepen. Wat een nare ziekte is dat en wat verdrietig om iemand zo af te zien glijden.

Dat blijft naar. Wij passen ons snel aan aan de nieuwe fase, familie heeft meer tijd nodig om dat te verwerken.

The Original Enrique

Wat een nare ziekte is het toch en wat mooi dat jullie die mensen zoals Hetty nog een menswaardig en soms zelfs leuk bestaan kunnen geven!

Yvonne

Wat een mooi verhaal weer. Mooi ook hoe je de verschillende fases van het proces beschrijft. Mijn oma had de ziekte van Alzheimer. Ik was een tiener toen ik al deze fases van dichtbij mee heb gemaakt.

Dank je, ik probeer door mijn blogs meer inzicht te geven in dementie. Er zijn veel verschillende vormen, die vaak ook ander gedrag geven. Het valt ons heel vaak op dat naasten op de hoogte zijn van het geestelijk verval, maar niet op de hoogte zijn van de lichamelijke gevolgen.

Je weet wel...Karin!

Je zou haast denken dat wanneer een mens in t leven te weinig zijn emoties heeft kunnen /durven ventileren...dat ze dan via de dementerende tijd alles toch nog kwijt raken, ze eerstens de rust in mogen/moeten gaan en de stilte erv... Show moreJe zou haast denken dat wanneer een mens in t leven te weinig zijn emoties heeft kunnen /durven ventileren...dat ze dan via de dementerende tijd alles toch nog kwijt raken, ze eerstens de rust in mogen/moeten gaan en de stilte ervaren.
t Is een hele reis wat deze ziekte laat zien zeg...wat een zware weg voor de naasten en ook de mens die het moet ondergaan
fijn dat jullie zorgenden er voor ze zijn

Er zijn veel bijzondere zienswijzen over dementie. Wat ik als 'naaste' ervaar is dat ik door hun het beste uit mezelf haal.

Gertiena

Je schrijft erg mooi, het is ook dankbaar werk vind ik.
Zelf ben ik vrijwilligster in een Woonzorg centrum ook heel leuk.

Dank je. Ook onmisbaar, vrijwilligers. Wat zijn we daar allemaal blij mee.

mooi verhaal weer.

Dank je

Jouw verhalen anekdotes lees ik graag.
Korte tijd liep ik stage als activiteitenbegeleidster en dan aten de ouden van dagen ook samen. Immers: Zien eten doet eten. Vandaar ook dat Hetty in gezelschap meer eet dan in haar appartement...

In de ochtend achter haar kranten vergeet ze te eten, maar ze zit daar zo graag. Dat is haar dagelijks dilemma. De warme middag maaltijd is geen probleem om beneden te eten met een groep anderen.

ElisabethsMagazine

Fijn dat je het zo mooi beschrijft. Zo herkenbaar voor mij. Ik heb mijn ziekenverzorgende opleiding gedaan bij mensen met dementie. Na zo'n jaar of 5 ging ik ander werk doen. Het lukt mij niet meer.

Ook dat kan. Ik heb een serie verhalen over mijn werk gemaakt. Misschien vindt je dat wel leuk.

Catrine-DeMew

Fijn om een positief bericht te lezen en dat Hetty blij is

Blij en dankbaar, zo knap.

Dichter in de dop Jeroen den Harder

Duidelijk verhaal, je gaat dan toch nadenken, wat als het zover moet komen.....

Als je het niet zover wil laten komen moet je al afscheid nemen in het begin van de ziekte. Hierover zijn emotionele documentaires gemaakt.

Heel mooi beschreven

Dank je

Heel helder hoe je het beschrijft. Het is heel confronterend om mensen uit je directe omgeving zo achteruit te zien gaan. Maar hoe geweldig is het als mensen zoals jij zich voor hen inzetten.

Het is moeilijk als familie nog niet accepteerd dat hun naaste weer een stap verder is. Zich verzetten tegen de verandering. Dit levert soms verwijten op.