Verpleeghuis zorg zag er jaren anders uit dan tegenwoordig. Rond de eeuwwisseling werkte ik in een huis waar nog 4persoons kamers waren, als je ' slecht'  kwam te liggen verhuisde je naar een een, of twee-persoons kamer.
Ook in die tijd mocht ik bijzondere mensen verplegen.

Rob zag er wat groezelig uit toen hij bij ons kwam wonen, een grote dikke man met snor.
Eigenlijk had hij nog het meeste weg van een zeerob. In een grauwwit overhemd met bretels aan een half afzakkende broek. We kennen allemaal wel zo'n type.
Rob maakte geen vrienden, een einzelganger was het. Het liefst zat hij in de nacht in de keuken en at de vleespakjes leeg die voor de hele afdeling met 30 bewoners waren bestemd.
Natuurlijk kwam er een slot op de koelkast.
Ook ging Rob te pas en te onpas liggen, als je mazzel had was dat op een bank of in de hoek, maar het kwam ook voor dat hij midden in de gang lag.
Hij werkte ook niet echt mee als je hem overeind wilde helpen.
Dit deden we dan maar met de tillift.
We begrepen Rob totaal niet, hij vertelde niets.

Rob had een zus, Vronie, ook een Amsterdamse. Ze kwam die dag toen een collega nog met de wasbeurt van haar broer bezig was. Omdat ze de gewoonte had ontwikkeld om ons uit te schelden over hoe wij met haar broer omgingen probeerde ik haar die dag te vriend te houden door een kop koffie aan te bieden.
Er ontstond een gesprek dat begon met de lieflijke woorden:
" dat klerewijf" 

 Rob was zeeman geweest, op de grote vaart, en getrouwd. 
Op een dag kwam hij terug en zijn vrouw had een ander.
"Voor jouw is geen plek meer in bed, je ken wel op de vloer slapen"
Rob zijn leven was daarna wonderlijk verlopen.
Dat die grote imposante man dit accepteerde, dat dit hem was overkomen.

Een paar dagen later lag Rob weer op de vloer, het verhaal van Vronie schoot me natuurlijk te binnen.
Ik ging op mijn knieën naast hem zitten en zei, rustig en duidelijk:
"Rob, ik heb op je gerekend, ik heb een bed voor je"
Even bleef het stil, Rob keek me aan, mompelde wat voor zich uit en was met weinig inspanning omhoog te helpen.
Hij liep zo naar zijn kamer.
 


Loading full article...

en weer lees ik hier eht verhaal Rob mee en weer ontroerd het mij dat jij zo snel had begrepen wat hem kon helpen, trots op je
Karin van der Straaten dank je. Door de veranderingen in Yoors staan een paar posts verkeerd, die pas ik dan aan, en komen ze weer boven, ik zie meer oude posts voorbij komen.
More replies (1)
Wat een bijzonder verhaal. Goed dat je nu een deel van de achtergrond van Rob wist en dat hij nu een eigen bed had. Speciaal voor hem.
Wat een mooi verhaal.
Achter gedrag schuilt altijd een oorzaak. Wat mooi dat jullie er toch achter zijn gekomen wat dat bij die meneer was. Ook al vertelde zijn zus het misschien op bijzondere wijze.
Machteld achter gedrag schuilt een oorzaak, maar soms is de persoon zo overgenomen door de dementie dat het moeilijk is om er op een passende manier mee om te kunnen gaan
More replies (1)
Wat fijn dat zijn zus dit had verteld. Nu kon je hem op de juiste manier benaderen. Mooi verhaal! 
lekkerereceptenvoor2 Zeker, dit verhaal heeft veel indruk op me gemaakt
More replies (1)
wat een bijzonder verhaal en wat een gesprek met familie al niet voor personeel kan doen
Schapenkopje iemand zijn levensverhaal kennen helpt veel, maar soms zijn het ook stukken die familie nauwelijks weet, over vreemdgaan, misbruik.
Wat een bijzonder verhaal.
Chalija ik zie de man nog zo voor me. Hopeloos werden we van dat liggen op de vloer, overal, in de gangen, voor de buitendeur. Opeens was het over
More replies (1)
Wat een mooi ontroerend verhaal...ik krijg er kippenvel van... 
Dit verhaal heb ik vaak verteld, zo'n menselijk drama
Stil.... Pijn en verdriet... wat je aan de buitenkant niet ziet.
Wat een mooie woorden. En zo zie je maar weer hoe belangrijk achtergrondinformatie is.
Dit is wel een van de indrukwekkendste momenten geweest die ik heb meegemaakt. 
Wat een mooie verhalen heb je....en vooral een heel bijzondere job
Dank je, ja, een bijzondere job, elke dag is anders.
Wat een bijzondere mensen met dito verhalen kom je zo toch tegen!
Arme man, dat hij het zo getroffen heeft in zijn huwelijk...
Vreselijk, en in de dementie komen vaak de vervelende herinneringen boven, probeer jij ook zoveel mogelijk goede herinneringen op te bouwen Enrique?
mooi om te lezen
Dank voor je compliment
Wat een mooi verhaal!
heel mooi geschreven...
Dank voor je compliment
Wat een verhaal, goed om te lezen
Ja als je iets meer weet over mensen, kun je ze veel beter helpen. Heel mooi verhaal ik deel het. Hopelijk lezen mijn collega's het ook.
Dat is ontroerend verhaal, ook ontroerend geschreven.
Wat mooi en sprekend geschreven. Ik zie Rob zo voor me...
Een bijzonder verhaal
Ja. Vind ik ook nog steeds na al die jaren.
Heel ontroerend verhaal, en wat er toch in mensen om kan gaan ... ongelofelijk hoe zo'n grote stoere man 'aan lager wal kan geraken', fijn dat je hem uiteindelijk toch kon helpen door goed te luisteren naar zijn zus.
ontroerend ..t lijkt wel de Rob die ik ken..idem verhaal ... liefdevol en geraakt dat je d e juiste woorden wist
Mooi en met respect opgelost!
Een prachtige anekdote, mooi opgelost.
Ja het leven is vaak niet zo leuk maar wel mooi geschreven
Goed en mooi verhaal uit het echte leven. Dank
Daarom vind ik het zo jammer dat er zo snel geoordeeld wordt over mensen. Je kent hun, vaak trieste, geschiedenis niet. Daar is dit ook een voorbeeld van. Mooi verhaal!
Klopt. Gelukkig is er veel goede zorg.
Mooi beschreven. En zo zie je maar dat er meestal een verhaal achter iemand zijn doen of laten zit!
Wat een indrukwekkend verhaal..
Prachtig en ontroerend geschreven!
Dank voor je compliment.
Mooie gedachte en zo toegepast... dat geeft wel een kippenvel momentje..
Wat goed van je dat je het verhaal doortrok naar Rob. Wat zal hij blij geweest zijn om er "weer te mogen zijn".
Dat is goed opgepakt door jou.. respect en vind het ontroerend te lezen .. zelf had hij zo te lezen niet door dat je dit daarom zei. Was die negatieve zus toch ergens goed voor..
Ze had het beste voor met haar broer.
Mooi en met respect... Show more
Om dit soort verhalen wilde ik nooit in een verpleeghuis werken.
Gelukkig is er veel veranderd.
Kippenvel! Prachtig geschreven. Zo mooi hoe je op 1 lijn met zijn beleving kwam en ineens contact had.
Wat een mooi verhaal maar vooral mooie aanpak.
wat zal dat een fijn gevoel gegeven hebben! Voor jou en voor hem, jij had een manier gevonden om hem te bereiken en hij voelde zich gezien.
Doe mij maar de mensen met een gebruiksaanwijzing, mijn collega's weten dat. De handleiding beschrijf ik en die gebruiken zij. Vaak ook in overleg met onze psycholoog.
Wat een triest verhaal, en tegelijk mooi dat je er zo op in kon spelen!
Een mooi verhaal
Een prachtig verhaal over een toch wel bijzondere man!
Wat een mooi verhaal over een markante man. Mooi zoals je inspeelt op zijn belevingswereld.
Dat maakt mijn werk nou zo leuk
heel mooi verhaal.
Vanmorgen vertelde een collega dat ze dit verhaal gelezen had in het boek. Vandaar dat ik hem nu plaats, het blijft zo wonderlijk.