Het geschiedde in de dagen dat Mubarak heerser was over Egypte, in delen van het land hadden islamitische fundamentalisten het voor het zeggen. Er hadden zich het laatste decennium incidenten voorgedaan waarbij toeristen het doelwit waren. Politie en het leger controleerden uitgebreid en daarom was het verantwoord om naar Egypte af te reizen, veiligheidsgaranties werden echter niet afgegeven.
Als voorbereiding op de vakantie hadden we onze gebruikelijke wandeltochten (in het Hollandse klimaat) gemaakt en ons verdiept in de geschiedenis van Egypte, we wisten het een en ander van de farao's en Cleopatra.
We reisden samen, via een nachttrein, vies en heet, naar Abu Simbel met militaire begeleiding ook midden in de nacht, om daar ’s morgens vroeg te zijn voor de hitte. Na het bezoek de 280 kilometer weer terug, het was zo heet dat je spontaan fata morgana's voor je ogen zag verschijnen.
Daarna een tocht met een feloeka over de Nijl, prachtig, maar door de nachtelijke geluiden op de boot sliepen we slecht, in de ochtend startte het Egyptische leven al weer vroeg.
In Luxor een hotel, een huis daarnaast werd verbouwd, de bouwvakkers werkten midden in de nacht tot ze er bij neervielen van vermoeidheid.
Natuurlijk waren er ook de moskeeën die opriepen voor het ochtendgebed.
Ochtend? Wij waren in onze eerste slaap.
Het volgende stukje was natuurlijk per nachtboot van Hurghada naar Dahab.
Vroeg in de ochtend werden we aan land gezet op een groot parkeerterrein, hier zouden we opgehaald worden door een busje van het volgende hotel. Dat busje kwam niet. We hebben ons ingebedeld bij een busje met toeristen die dezelfde kant uitgingen. We zagen ons daar echt niet achterblijven in hitte in the Middle of Nowhere.
Dahab was prachtig, overdag zwemmen en in je kon er heerlijk eten in exotische tentjes. We vouwden onze groentes in pannekoekjes en keken rond.
Op een avond hadden we een afspraak met Fox, een mooie Arabische jongen. Fox vertelde over de kamelentocht met overnachting in de Sinai woestijn. We maakten een afspraak voor de volgende dag.
Braken de onrustige nachten ons op?
Het was erg mooi, er waren prachtige rotspartijen, Fox wees ons een rotsformatie die op een beest leek, met een oog, daar zou je een prachtig uitzicht hebben. Als toerist wil je niets missen, wij sjokten de zandheuvel op richting het oog.
Fox, gewend aan hitte en woestijn sprintte ons voorbij, wat er in mijn man omging op dat moment, ik weet het niet, maar hij sprintte achter Fox aan.
Een heel klein stukje maar om daarna stil te staan, angstige ogen en een hand op zijn borst, het deed pijn.
Als verpleger voelde hij ook zijn eigen pols, dit stelde ons ook niet gerust. Fox kwam terug toen hij merkte dat we hem niet meer volgden. Volledig vanuit routine probeer ik mijn man gerust te stellen, mijn lichaam reageerde echter niet hetzelfde als het om een patiënt ging waarmee ik in gesprek was. Als we thuis waren geweest, of ergens in Europa, dan waren we naar een ziekenhuis gegaan. Zou hier hulp kunnen komen?
Lag het aan de vermoeidheid, de hitte?
Er was geen schaduw… er was niets.
Rustig blijven was het belangrijkste, en bidden. Meer opties waren er niet.
Na een angstig uur zakte het de pijn af, we gingen verder naar de plek waar we zouden overnachten. Na het eten installeerden we ons in de slaapzakken voor de nacht. Het zand was hard, de nacht was koud en ik kon het gepieker in mijn hoofd niet stopzetten. Ik viel in een onrustige slaap.
Waar werd ik wakker van?
Waar was ik?
Ik sloeg mijn ogen open en zag sterren, duizenden, miljoenen?
Het was stil, de mannen naast me sliepen, de kamelen lagen achter ons. Het voelde veilig en vertrouwd daar onder de hemelkoepel.
Ik vouwde mijn handen onder mijn hoofd en bleef kijken tot ik in een lange rustige slaap viel.
