Dit is een vervolgverhaal, door verschillende schrijvers. Ingrid is begonnen met deel 1. Het loont de moeite voorgaande delen eerst te lezen:
Daar staat Job, midden in het warenhuis.
De warme armen van zijn juf zorgen voor een stortvloed van tranen.
Job kan helemaal niet meer uit zijn woorden komen, hij hikt en snikt en hapt naar lucht.
Geduldig wacht juf tot Job een beetje rustiger wordt.
Juf vindt het natuurlijk erg vreemd dat de ouders van Job geen informatie hebben gegeven over Job zijn afwezigheid. Ook vermoedden ze op school al wel dat er problemen waren bij de jongen thuis.
“zo Job” begint ze als Job nog wat na-hikt, “ zullen we eerst maar naar mijn huis gaan?”
Job knikt, ja, dit is wat hij wil.
Opeens moest hij denken aan dat meisje uit een boek, Mathilda, die ging ook bij haar juf wonen.
Dat meisje werd toen heel gelukkig.
Maar, dat was natuurlijk wel een meisje.
Juf stak haar hand uit en Job pakte haar hand. Zo gingen ze over de roltrap naar het parkeer dak.
Daar zocht juf een hele grote auto uit.
Wat gek, vond Job, wat moet juf nou met zo’n grote auto?
Job paste op de achterbank precies tussen twee kinder autostoeltjes in.
‘Help’, dacht Job nog, ‘dit ging helemaal fout. Deze juf had kinderen, of ze verzamelde ze’
Job kreeg kramp in zijn buik, juf pakte de gordel en maakte deze vast.
Het zweet brak Job uit, hij wilde weg.
Hij kon al geen kant meer op, zijn gordel zat al vast.
Juf stapte achter het stuur en reed van het dak af de stad in.
Het was al donker geworden, vanuit de huizen kwam licht en de tegemoetkomende auto’s hadden hun lichten ook aan. Juf drukte op allerlei knopjes en de radio ging aan.
Omdat het begon met regenen deed juf ook de ruitenwissers aan.
Er was reclame, en toen een mannenstem die vertelde dat het nieuws van zes uur kwam.
“In Utrecht wordt een jongetje vermist na een brand, het gaat om de 8 jarige Job Prins.
De ouders van het jongetje …………………….. Opeens stoorde de radio, een onweer barstte boven de stad los en de rest van het nieuws was niet meer te horen.
Juf draaide haar hoofd om naar Job en zei:
