#chinees


Koos was sinds lange tijd weer eens bij de chinees beland. Of deze nu door de bekende familie Hu of Ho werd gerund was Koos onbekend.

Koos pakte eerst even de menukaart.
Opvallend is dat bij elke chinees de kaart vaak hetzelfde formaat kent.
Uiteraard met een kleine 250 (combinatie)gerechten erop.

De klant communiceert dan mag ikvan u 1 x 132 en 2 x 54 met pindasaus. De klant is namelijk een beetje bang om de gerechten uit te spreken.
Ko Lo Yuk met Foe Yong Hai is met 1 x 22 en 1 x 37 zo opgelost en voor de
chinees is het nummertje het hulpmiddel om te weten wat de klant wil.

Maar ......... bij deze chinees was inmiddels de 3e of 4e generatie aan het werk. De chinees die zuiverder ABN sprak als de doorsnee Nederlander.
Sambal bij kwam er niet meer voor maar met de stem van een nieuwslezeres werd de klant te woord gestaan.
Koos zag in de ogen van de klant de twijfel. Klopt dit wel?

De gerechten werden in de alom bekende off-white papieren verpakking gestopt. Het was woensdag en druk.
De klanten kwamen in bosjes binnen en namen plaats op het rijtje rode stoelen, de favoriete chinese kleur.
Starend naar de visaquarium en af en toe grijpend in de gereedstaande bak met kroepoek.

Ha die Ben, tijd niet gezien, hoe gaat het man, nog steeds bij Karelsen aan de slag?
Ja nog steeds. En....... druk?
Wordt steeds drukker.
Hoe lang moet je nog Ben?
Nou ik ben nu 62 en van de week hoorde ik dat het van 67 jaar en 3 maanden naar 67 jaar was gegaan.
Dus nog 5 jaar, maar...... ik ga nog elke dag met plezier naar mijn werk.
Nog steeds hetzelfde huis?
Ja, al 17,5 jaar.
Man wat gaat dat snel.

Nummer 16 hoorde Ben zeggen.
Ah, dat ben ik.
Wilt u er misschien rode of zwarte sambal bij? vroeg de chinese dame met een stem die leek op die van Eva Jinek.
Blijft toch apart zo’n gewoon nederlands accent uit een chinese dame.

Ben koos voor 2x rood en vertrok met de woorden.
Tot volgende week.