Chris schuift haar pet even recht, ze zucht eens diep, kijkt peinzend in de verte. 

‘Wanneer gebeurt het nou eens? Wanneer krijg ik nu bezoek van die personenpsycholoog?’ Chris neemt het hoofddeksel af, bekijkt hem eens goed. Ja, ze weet het zeker. Het is exact dezelfde, ook de kleur is identiek, zuchtend plaats ze de pet weer op haar hoofd. Afwachten maar. Geduld zal haar zeker belonen. Komt daar een zwarte vogel aangevlogen. Haar hart gaat sneller slaan, een spiertje bij haar oog trilt een beetje. Nu stil blijven staan, een perfecte landingsplaats creëren, dat vergroot haar kansen. 

Het zwart steekt tegen het wit af. Chris voelt een vreemde trilling door haar lichaam trekken. Ze zet haar oren op scherp, wil niets missen. Zullen de inzichten nu haar vanzelf aan komen vliegen? 

‘Kra, kra..’ Klinkt het. ‘Kra, kra…’  De personenpsycholoog klapt met zijn vleugels, en ja hoor, hij is amper geland of  de vogel is alweer gevlogen. Chris bijt op haar lip. 

‘Lekker dan, schaf ik me daarvoor speciaal een pet aan? Die Dana met haar mooipraterij ook altijd, niet te vertrouwen. Het busritje kan ik nu denk ik ook wel op mijn buik schrijven. Tenzij….’ Chris schudt haar hoofd bij de bespottelijke gedachte om de pet weg te doen en een rode puntmuts te kopen. Ze heeft al genoeg geld over de balk gegooid om in een verhaal van de onzinschrijfster te worden verweven.  Met een boogje gooit ze het witte geval van haar af, hoort ze daar nu in de verte een afkeurende kra? Nee, het moet haar verbeelding zijn die haar parten speelt.  

Al mopperend schopt ze onnadenkend tegen een ander wittige toestand aan.

'Au! Kijk uit je doppen!'

Wat is dat nou? Chris bukt zich. Tussen de deels vertrapte madeliefjes ligt het busje zachtjes te kermen. Oh, die Chris toch, ze schaamt zich zo erg dat ze zich heel klein begint te voelen. Al kleiner en kleiner, tot ze zo gekrompen is dat de bus boven haar uittoornt.

Chris bedenkt zich geen moment. Ze grijpt de klink, rukt het portier open en ploft op de bestuurdersplaats neer.

'Ik ga het goedmaken met je, vredelievend busje.'

Ze maakt contact, trapt nogmaals, dit keer op het gaspedaal, schakelt en rijdt in het verbaasde busje weg. Chris slalomt het madeliefjesveld door, ze ontwijkt de tere bloempjes en belandt uiteindelijk op vaste ondergrond. Zodra de wielen van de bus het asfalt raken draaien ze niet alleen rond en rond (zoals het fantasiebusjes betaamd), maar zwellen ook op. De carrosserie groeit mee, de nieuwe chauffeuse ook.

Bij de eerste halte staat een groepje mensen druk te zwaaien naar de bus. Chris stopt en opent haar hart en het portier.

'Kom binnen lieve mensen, wanneer iedereen zich kan houden aan de regels van fatsoen beleven we een schitterende rit.'

Het busje stroomt vol, alle zitplaatsen zijn bezet wanneer er nog een oud vrouwtje binnen komt strompelen. Chris kijkt in haar spiegel  en ziet hoe heer Hans opstaat en zijn plaats met liefde afstaat.

Met een gelukzalige glimlach op haar mond denkt de nieuwbakken buschauffeur dat ze best zonder Dana's onzinverhaaltjes kan,  ze redt het alleen ook wel. En de bus vervolgt vol vredelievende personen zijn weg.