Abrahm (deel 3)

'Het begon allemaal nog niet eens zo lang geleden.'

Een gil vanuit de gang onderbreekt weer mijn  nog niet eens begonnen verhaal. De kreet gaat door merg en been en wordt gevolgd door een harde bons. Het is heel dichtbij, het lijkt wel of iemand tegen de deur van het klaslokaal gevallen is. Iedereen schrikt op en de aandacht is gevlogen.

'Mijn kat, mijn arme Poekie!' Sonja springt op van haar stoel.

'Hou toch eens op met dat kattengejammer,'  kat Ingrid haar meteen toe.

'Doe niet zo kattig,' bijt Aljo op haar beurt Ingrid toe. 'Jij hoort hier eigenlijk helemaal niet te zitten, indringster. Je hebt alleen maar een plaatsje bemachtigd om je lullige reactie onder deel 1.'

Ingrid steekt, bij gebrek aan onderbouwde tegenargumenten, haar tong uit.  

Ik maan mijn leerlingen tot rust en stap dapper op de deur af. Bij het openen valt Diaantje het lokaal binnen.

'Sorry,' stamelt ze rood aangelopen. 'Ik wou zo graag het vervolg horen, dat ik de kat op zijn schoot trapte, waardoor ik mijn evenwicht verloor...en mijn oor de deur raakte.'

'Heeft een kat een schoot?' Ingrid mengt zich natuurlijk weer in het gesprek, die bemoeit zich ook met alles. De arme luistervink haalt in haar verwarring haar schouders op en krijgt zo mogelijk nog een rodere boei.

'Natuurlijk niet!' zeg ik beslist. 'Diaantje bedoelt uiteraard de schootkat op zijn staart. Maar kom snel binnen  en zoek een plaatsje. Ik wil nu eindelijk mijn verhaal wel vertellen voordat de lezers afhaken. Ik hoor al ongeduldig gemopper.' Ik  kijk naar links en naar rechts in de gang, wanneer ik daar geen spoor kan ontdekken van poezenstaarten, Poekie en/of bolletjes wol, sluit ik deur.

Diaantje kijkt de klas rond. De enige plaats die nog onbezet is een stoel naast Ingrid. Met lichte tegenzin neemt ze daar plaats.

Opnieuw haal ik adem om het sprookje de wereld in te sturen. Driemaal is scheepsrecht en dus ga ik ervan uit dat ik  niemand mij nog eenmaal durft te storen.

'Alle elfjes die in het Hof-van-Elfeneden woonden zagen er uit alsof ze de eeuwige jeugd bij zich droegen. De elfjes in het hofje dansten er altijd vrolijk op los, ze gingen ook regelmatig op stap om mensenkinderen die verdrietig waren op te vrolijken, maar keerden 's avonds altijd terug in het hofje. Er was slechts één plaats die ze nooit en te nimmer mochten betreden. Dat was het warenhuis F & D*. Wanneer ze daar maar één voet over de drempel zouden zetten, zouden de gevolgen niet te overzien zijn. Toen Brammetje drie eeuwen en vijftig jaren oud was en hij  nog steeds een engelengezichtje had, verdwaalde hij per ongeluk in het doolhof van verleidingen.

Hij stond voor de draaideur van een warenhuis. Brammetje had een mislukte dag gehad. Het was hem tot nu toe nog niet gelukt om een verdrietig snoetje op te sporen die hij blij zou kunnen maken.  Buiten was het koud en binnen leek het zo aangenaam warm, en zag hij daar niet een jongetje met een bedroefd gezichtje?'

Prrrrr, prrrrr, prrrrr.

De bel dwingt me om af te sluiten.

'Tot morgen leerlingen, dan vertel ik verder.'

Wordt vervolgd

* Fantasie en Dana (what else)

Afbeelding header: Dinie de Zeeuw

verhaalkeuze: Jolandemooij

Tekst: Dana Martens

Wil je ook een verhaalkeuze doorgeven of klik dan op 'Samen samenwerken', wil je een rolletje in het vervolg, solliciteer dan door een leuke reactie achter te laten onder dit verhaal.

NOTE: DE OPBRENGST DIE IK MET DIT BLOG GENEREER KOMT TEN GOEDE AAN ROPARUN/HAIR4HER