Snel, wegwezen voor die dokter terugkomt. Waar blijft hij trouwens? Een deken halen neemt toch niet zo'n gigantische tijd in beslag?
Ik laat me van het bed glijden. Schichtig kijk ik rond me of ergens toch geen camera zit verscholen. Onder mijn zool pikt heel irritant een strook van het plakband. Met een vies gezicht trek ik de plaktroep onder mijn schoenen weg. Bij gebrek aan de aanwezigheid van een afvalemmer, kleef ik het maar aan de lantaarn.
Het raam lijkt niet open te kunnen, goh, wat een verrassing. De deur heeft geen klink aan de binnenkant. Ook al zo fijn. Alleen een knop waar een sleutel ingestoken kan worden. Jammer dat ik mijn pinpas niet heb. Tevergeefs trek en duw ik aan de deurknop. Ik pieker me suf of er geen andere mogelijkheid tot ontsnapping is.
Te laat. De deur opent en de dokter komt weer binnen. Hij heeft een plaid onder zijn arm. Staan daar nou verkeersbordjes op, of is mijn fantasie weer eens met mij op de loop gegaan?
'Zo, ik ben weer terug.'
'Dat duurde een eeuwigheid, ben ondertussen al opgewarmd. Het heeft geen zin om hier nog langer te blijven, bovendien staan uw methodes mij totaal niet aan.'
'Sorry dat het zo lang duurde, hier in de kliniek is geen deken te vinden en de trein had vertraging.'
'Huh, waar slaat dat nou weer op. Voelt u zichzelf wel goed dokter?'
'Ja, fijn, maar over welke methodes heeft u het?'
'Dat transparantiegedoe van uw collega Piekstra.'
'Die werkt hier niet. Trouwens, zijn standaardmethode is voor behandeling van de steekwoordengekte en u daarvan te genezen is een utopie. De waslijntherapie lijkt met voor u het geschiktst.'
