Het is zo donker dat ik geen hand voor ogen kan zien. Op de tast zoek in naar een lichtknopje. Hebbes. De opluchting die er door mijn vermoeide lijf trekt, slaat al snel om in angst. Wat ga ik aantreffen als ik op de knop druk? Wat voor chaos, wat voor ellende, kan ik dit aan?
'Stel je niet aan, wijf,' fluister ik mezelf toe. 'Kom op, DRUK.'
En zo geschiede...
Maar in plaats van licht, vult mijn omgeving zich met een luid schel getring, voetstappen, gemopper, gekras en het piepen van scharnieren.
'DANA! Wat is dit nu weer voor onzin! Waarom sta je hier als gek iedereen de stuipen op het lijf te jagen met je ogen dicht?'
O, kreun, heb ik dat, het is donker omdat ik weer eens vergeten heb mijn ogen te openen. Ik gluur tussen mijn wimpers door en kijk recht in de verwilderde blik van Chantal.
'Sorry, ik zag je deurbel aan voor een lichtknopje.'
'Hier klopt geen ene fluit van. Ten eerste, het is mijn deurbel helemaal niet, ik moest vandaag me huis uit door die teringzooi en ten tweede je zag niets want je had je ogen dicht.'
'Bij wijze van spreken, dan.'
'Nou ja, het kan me allemaal geen hazelnoot meer schelen, wat kom je doen, Dana?'
'Je had me uitgenodigd, weet je dat niet meer?'
'Ah, ja, kom binnen. Ik hoop dat je niet weer loopt te zeiken over vage telefoonrekeningen, daar heb ik geen mallemoer aan, en ik ben hier niet in mijn eigen huis dus ik kan je geen gehaktballen, geen paracetamoltablettjes, geen terrasreiniger en zelfs geen ene eierdooier aanbieden.'
Nu alle belangrijke zaken duidelijk zijn, stap ik over de drempel, net te traag, zodat ik helaas geraakt wordt door een enorme regenbui en druipend binnenkom, gelukkig is het belangrijkste item droog gebleven dankzij mijn waterdichte rugzak.
Chantal, die merkwaardig genoeg, haar hoofd koel houdt, gaat gelijk op zoek naar een handdoek en komt terug met een keukenrol.
'Hier moet je het mee doen, het schijnt de meest absorberende soort te zijn, voor deze ene keer mag je het gebruiken buiten de keuken, nood breekt wet.'
Ik ontdoe mij van mijn bagage en neem dankbaar de rol aan.
'Grappig, keukenpapier bedrukt met allemaal kleine kittens en muisjes,' zeg ik luchtigjes.
'Er staan helemaal geen dieren op... ach, ja, is waar ook, je komt nooit zonder reden op bezoek, ik had het kunnen weten, zonder uitdagingen, geen geblog. Goed jij je zin, leuke print, had van mij niet gehoeven, maar alles voor de steekwoorden. Nou kom maar op ook met dat laatste onzinwoord, dan hebben we dat maar achter de rug, zit zeker in die tas?'
'Ik kon het risico niet lopen dat het hier niet in huis was, nietwaar? Dus ja, ik heb het meegenomen. Ik weet wel dat ik gezegd heb dat ik langs zou komen zodat we dan tegen elkaar te keer kunnen gaan, maar ik gun onszelf ook wel wat ontspanning. Het sluit goed aan bij je wensen, hoor, ik heb ernaar geluisterd.'
Het tapijt is zo uitgerold, het geknutsel en gepruts met het bouwpakket heb ik thuis regelmatig geoefend en daarom ook zo geklaard. Trots bekijk ik even het resultaat.
Een oerdegelijke ouderwetse wip-wap staat te pronken precies in het midden van het vloerkleed. Klaar voor gebruik, de lekkere wip kan beginnen.
wordt vervolgd
Dit #verhaal past in de #schrijfuitdaging van Schrijvelarij (FB) van november 2019 (= een steekwoordenverhaal met: telefoonrekening, gehaktbal, keukenpapier, paracetamoltablet, eierdooier, hazelnoot, vloerkleed, muis, terrasreiniger, regenbui).
