Een ontsnapte traan rolt over mijn wang. Hij laat een glinsterend spoortje achter. Ik laat het maar, er is niemand in de buurt die het waarneemt. Ik ben alleen. Mijn angst heeft het gewonnen, ik heb het ruime sop de rug toegekeerd. Definitief. Ik kan het niet langer verdragen. Die voortdurende benauwdheid wanneer er weer eens een golf aan kwam rollen, de woestheid en onvoorspelbaarheid van de oceanen, de vele draaikolken die je zomaar naar de diepte konden sleuren.
Het is niet, dat ik niet kan zwemmen. Integendeel. Zwemmen is als een aangeboren talent, ik heb het nooit hoeven te leren. Ook ben ik niet bang voor diepte, duiken gaat mij ook grandioos af. Maar de woelige baren baren mij zorgen. De anderen snappen dat niet, kunnen juist niet zonder zee.
Laat mij maar min zijn in een kalm meer.
