Een ontsnapte traan rolt over mijn wang. Hij laat een glinsterend spoortje achter. Ik laat het maar, er is niemand in de buurt die het waarneemt.  Ik ben alleen. Mijn angst heeft het  gewonnen, ik heb het ruime sop de rug toegekeerd. Definitief. Ik kan het niet langer verdragen.  Die voortdurende benauwdheid wanneer er weer eens een golf aan kwam rollen, de woestheid en onvoorspelbaarheid van de oceanen, de vele draaikolken die je zomaar naar de diepte konden sleuren.

Het is niet, dat ik niet kan zwemmen. Integendeel. Zwemmen is als een aangeboren talent, ik heb het nooit hoeven te leren. Ook ben ik niet bang voor diepte,  duiken gaat mij ook grandioos af. Maar de woelige baren baren mij zorgen. De anderen snappen dat niet, kunnen juist niet zonder zee.

Laat mij maar min zijn in een kalm meer.


Loading full article...

Mooie, herkenbare bijdrage, Dana. Ik schreef ooit het gedicht 'Branding'...
dat kan ook het meermin is goed zat
wakeupkitty ja, wie zegt dat een meermin altijd tot de zee veroordeeld moet zijn?
Snap ik. Geldt ook voor mij.
Ingrid Tips en meer ik waag me meestal ook niet zo ver de zee in, duiken doe ik al helemaal niet meer
More replies (6)
Heel begrijpelijk
Hans van Gemert volgens mij zijn er wel meer minnen die er hetzelfde in staan, maar ze durven er lang niet allemaal voor uit te komen
ieder zijn ding toch??
marijke natuurlijk, uitzonderingen in het zeemeerminnenwereldje mogen er ook zijn
More replies (1)