Op het moment dat Bram de afvalemmer naar buiten brengt is het al flink donker geworden. Daar houdt hij niet van, hij heeft het eerder voor lange zomeravonden en felverlichte straten. Nu moet hij het stellen met het flauwe schijnsel van een lantaarn. Zou hij nog even een ommetje maken? Het dringt tot hem door dat het in de winter niet zo makkelijk is om het aantal aan te raden stappen te zetten die bijdragen tot een goede gezondheid. Tienduizend stappen! Wie haalt deze standaard doelstelling elke dag?
Bram knoopt zijn jas beter dicht. Hij is blij met zijn dikke, warme sjaal die als een warme deken om zijn nek zit. De straat ligt er verlaten bij. Er is niemand die op dit uur door deze vrieskou wil trekken. Niemand behalve zo'n gekke man als ik, denkt Bram. Toch zet hij door, zijn slimme telefoon kan stappen tellen. Dat is handig, maar vaak ook erg confronterend.
'Nog niet kijken,' mompelt hij tegen zichzelf, 'als je het nog eventjes kunt uitstellen is het aantal extra stappen een heuse verrassing!'
Niet veel later houdt hij zijn pas in. Bram nadert het huis waar hij liever met een flinke boog omheen zou willen lopen. Het geeft hem de kriebels, al weet hij niet precies waarom dat is. Er is iets met dat huis, iets ongewoons. Bram heeft er nog nooit een levende ziel gezien, maar toch lijkt het bewoond. Maar door wie? Mensen die er vreemde gewoonten op na houden, dat is iets wat zeker is. Zoals nu ook weer. Wie hangt er nou een camera aan een waslijn? Niet dat je in deze weersomstandigheden je truien buiten kunt te drogen hangen, maar een camera hoort hier ook niet thuis. Het wekt zijn nieuwsgierigheid, al weet hij dat het beter is snel weer weg te gaan. De ramen van het huis worden met plakband bij elkaar gehouden. Wie leeft er op deze manier? Waarom laten ze het niet herstellen? Bram schrikt op, hij zag een schim bij het raam. Heeft iemand gezien dat hij hier stond te dralen? Hij wil hard wegrennen, maar zijn benen doen niet mee. Het lijkt alsof hij aan de grond genageld is met grote, stevige pinnen. Het verkeersbord dat waarschuwt voor spelende kinderen voelt wat onwerkelijk aan. Bram wil weg, maar het is te laat.
Foto: pixabay
