Puk is er helemaal klaar voor. Zijn zwembroek opgetrokken, zijn brilletje afgezet en zijn lippen gesloten om het mondstuk van de snorkel. Hij staat in de figuurlijke startblokken, wanneer er zich een oorzakelijke miniramp voltrekt.
Het is die ene druppel, die het bad doet overstromen en onverwachts zijn teen raakt. Verschrikt trekt Puk terug. Het liefst gilt en schreeuwt hij alles bij elkaar, maar de snorkel belet dat. Hij heeft er veel tijd in gestoken om het ademhaalapparaatje perfect in zijn mond te krijgen, eruit halen zou zonde zijn. Ademhalen is belangrijker dan schreeuwen.
Er zit niets anders op, Puk moet zijn hele voet weer nauwkeurig afdrogen. Nauwgezet wrijft de jongen met een handdoek ingespannen over zijn teen, tot hij er zeker van is dat het niet meer vochtig aanvoelt. Dan pas neemt hij een duikhouding aan en springt in het schuimende water.
